Stephen Kroos: De Opkomst en het leven van Het Zwarte Schaap van de House

Ik ben dol op zolderopruimingen. Lekker graaien tussen oude knuffels, kleding, papier en foto's. Vooral sinds de dozen van Stephen op zolder staan. Hij heeft namelijk elke flyer met zijn naam erop vanaf 1990 tot 2014 bewaard. En gezien de matige aanwezigheid van vreemde vlekken, plakkende pagina's en gescheurde of gevouwen posters en kaarten is hij er ook best zuinig op geweest. Trots misschien ook. Ik stel me voor hoe hij ze vroeger door zijn handen liet glijden, even naar zijn naam keek en een kort triomfgevoel ervoer. Het moet minstens net zo leuk zijn als het signaleren van je naam onder een artikel. Zoals ik dat weleens heb.

Nu liggen die flyers, gedrukt in kleine Duistere Hoofdstedelijke Kantoortjes, in plastic zakken op onze tochtige zolder. Het vocht erin kruipend en de letters vervagend. Ik besluit alles in een tas te mikken en mee naar beneden te slepen. Tijd voor een aantal vragen.

Ik was 17 jaar oud toen ik voor het eerst naar Amsterdam ging. Stappen. En dan neem je geen genoegen met een gewoon danskroegje. Nee. Ik ging naar de iT. En in de iT daar was niet alleen een dansvloer en een bar. En niet alleen een stroboscoop met geile barmannen. In de iT had je een kansel en daarop predikte Stephen Kroos. Een avond uit veranderde toen voor mij van verveeld naar jongens kijken met een Malibu-Cola in de hand, naar waanzinnig meegaan op muziek. Tot het moment dat het plafond naar beneden kwam en de muziek harder ging. En dat handje van Die Leuke Jongen achter de knopjes in de lucht. waarmee het signaal werd afgegeven dat iedereen per omgaande uit zijn plaat diende te gaan.

Stephen:
Mijn eerste ervaring met housemuziek is wel een beetje vergelijkbaar. Eigenlijk ben ik best wel een Einzelgänger, toen ook al. Ik was wat aan het winkelen en zag in Fooks (kledingzaak in de Kalverstraat, nu zit er een H&M) posters hangen van een Acid-feest. Die vond ik écht supervet. Dus ik kreeg er eentje van Ski (lid van The Goodmen, Ski & Dobre, hadden een hit met Give it Up). Helaas was het in de Patronaat in Haarlem en ik had geen geld, of geen zin om erheen te gaan, ik weet het niet meer heel precies. Maar die poster had ik dus wel. Een tijdje later, die Acid-poster bleef maar in mijn hoofd hangen, was er opnieuw een feestje in Paradiso. Dus ik erheen -ze hadden toen nog van die enorme houten deuren- en ik kijk naar die deuren en zie ze op de bass gewoon dreunen. "Can You Feel the Bass" werd er gedraaid. Ik met hartkloppingen naar binnen. Er waren een paar mensen, veel muziek en Johnson draaide. Samen met oa Per en Dimitri. Supervette Kerstavond was dat.

Eve:
Het stond toen nog allemaal in de kinderschoenen, de house. Het moet fascinerend geweest zijn om het allemaal te hebben zien groeien.

Stephen:
Klopt. Alles was nieuw, de sfeer was relaxed. Juist omdat iedereen nog naar de muziek luisterde, danste. Het draaide nog niet zo heel veel om zien en gezien worden.

Eve:
Je bedoelt dat er nog niet zoveel "jacht" was. Uitgaan draait nu meer om zien en gezien worden. Kleding, uitstraling, de juiste look bij het juiste feest.

Stephen:
Dat is wel wat ik heb zien gebeuren. Van experimentele muziek waar dansende (en soms zelfs liggende!) mensen helemaal op werden meegevoerd, naar een zaterdagavond waarin vooral de hokjesgeest wordt bevestigd en iedereen meer bezig is met het imago. Maar goed, dat is Ouwe Lullenpraat.

Eve:
Jawel, ik voel zeker een verschil tussen mijn eerste jaren in de Amsterdamse House-scene en de sporadische keren dat ik nu op stap ga. Persoonlijk ben ik van mening dat ook House zijn ziel aan de Duivel heeft verkocht. Het is een marketingmachine, compleet met hokjesgeest, dresscodes en stille oorlogen tussen iedereen die het waagt om zijn artistieke hokje te verlaten en zich met passie op een andere muziekstijl te storten.

Stephen:
Ja, kan.

Okay, het is eigenlijk wel zo. Voor mij is muziek brengen voornamelijk een gevoelskwestie en is de sfeer van de avond, hoe arrogant ook, misschien ook wel afhankelijk van hoe ik in mijn vel zit. Vooral in de iT, juist op die zaterdagavond. Ik zoog de energie van het publiek op en draaide vooral de muziek waar ik zelf een lekker gevoel bij kreeg. Of dat nu een commercieel hitje was, of iets dat ik ergens in de krochten van de platenzaak had ontdekt, dat maakte niet uit. Het voelde op dat moment goed en ik vond het mijn taak om dat te delen met mijn publiek. Op het moment dat al die mensen helemaal uit hun plaat gaan op dat wat jij draait, dat is Gewoon Supertof.

Eve:
Is er iemand die je dat geleerd heeft, zo'n muzikale reis van een stapavond maken?

Stephen:
Ik heb het afgekeken van Dimitri, die kon dat gewoon heel goed.
Trouwens, over dat commercie-gedoe; muziek is iets organisch, hè? Dus absoluut aan verandering onderhevig. Het ontwikkeld zich ook heel snel. De mensen veranderen, de tijdsgeest veranderd en het beeld van een ideale avond uit veranderd. Mensen willen nu behalve goede muziek ook totaalentertainment. Visueel moet de boel nu ook kloppen, de aankleding, drankjes, hapjes. Alles.

Eve:
Ik ken jou natuurlijk ook meer als het Huiskamertype, met een goed glas wijn en de perfecte speakers waaruit door jou als "vermakelijke geclassificeerde Tunes" knallen. En dat niet eens, de muziek staat hier nooit hard.

Stephen:
Ja, hallo. Ik had in de Lexion ook een heel eigen podium. Ingericht als huiskamertje. Dat vond ik grappig. En dan van die kartonnen bordjes met rare teksten in de lucht steken. "Handen Omhoog" en "Can you feel iT" vond ik de leukste. En dat hard, dat hoeft van mij niet. Ik ben selectief doof geworden. Opdrachten in de huishoudelijk trend, die hoor ik gewoon niet.

Eve:
In de Lexion had je beter als decor een zonnebankstudio en fitnessroom kunnen neerzetten, maar dat is mijn persoonlijke ervaring met die omgeving.

Stephen:
Het was best een leuke tijd. Maar het betekende ook een ommekeer voor mij. Ik voelde mij toch een bepaalde kant opgedreven en toen ik rigoureus besloot om toch mijn eigen stijl en gevoel te gaan volgen, werd dat misschien niet door iedereen begrepen.

Eve:
Je bent niet voor niks Het Zwarte Schaap

Stephen:
Zwart Schaap zijn is stom, en eigenlijk ook niet wat ik wil zijn. Weet je, het liefst had ik gewoon een lekkere boterham verdiend met datgene dat ik het liefst doe. Muziek maken en mijn muziek delen. Rijk zijn, of Vreselijk Vermogend hoeft ook niet.

Eve: Misschien ben je gewoon te eigenzinnig.

Stephen:
Ik weiger gewoon konten te likken.

*hier gaan we allebei even stom grijnzen*

Eve:
Was het dan niet moeilijk vroeger om de RoXy binnen te komen? Moest je geen bepaalde kleding en connecties of smeergeld betalen of beroemd zijn en dat soort dingen? Of, nog veeeeeeeeeel erger, konten likken?

Stephen:
Nope. Hoefde niet.

Eve:
Hoe ging dat dan?

Stephen:
Nou, je klopte aan en dan ging de deur open. Of niet. Of het duurde eventjes voordat de deur openging. Ik liep er gewoon heen, klopte op de deur en toen keek iemand achter die deur door het luikje en besloot blijkbaar open te doen. Diegene die opendeed (Goos, heette hij) vroeg: "wat moet je?" en toen zei ik zoiets als "ik wil naar binnen", vroeg hij vervolgens weer waarom ik naar binnen wilde. Mijn antwoord was heel simpel "omdat ik wil dansen en muziek luisteren." Nou, toen mocht ik naar binnen. "Kom er maar in!"

Eve:
Jaaa, en toen ging het van dansen in je foute jaren-80 broek, naar draaien met Joost van Bellen. Toevallig heb je dat weleens verteld en ik lees het in een oude Hitkrant uit 1999.

Stephen:
Dat was toen gewoon mode, natuurlijk. *graait Hitkrant uit mijn handen*

Het klopt precies wat er in dat blaadje van je staat. Ik was na een tijdje een soort Meubelstuk in de RoXy en toen ik een tijdje niet was geweest vroeg Joost wat ik aan het uitvreten was. Ik was dus thuis aan het oefenen geslagen, want dat draaien leek mij ook wel wat. Vervolgens mocht ik Joost een bandje geven en daarna stond ik dus zelf daar achter de draaitafels. Zenuwachtig joh. Gelukkig mocht ik daarna gewoon terugkomen.

Eve: Die Hitkrant is koel, jij ziet er normaal uit, maar volgens mij werd de kleding (of het ontbreken daarvan) wel steeds extremer nadat House zijn intrede deed in Amsterdam.

Stephen:
Ja, het werd een soort seksuele Houserevolutie waarin men grenzen opzocht. Zie het als de Summer of Love, trouwens, zo wordt het ook vaak genoemd. Bevrijding van de heersende moraal. Het was een economisch goede tijd halverwege de jaren negentig en uitgaan werd letterlijk een vorm van jezelf ontdoen van het nette pak. Dus liepen er mensen lekker in hun string rond. Of gewikkeld in plastic. En veren, hè? Dat was de bomb. Glitters, extreme make-up, seksuele acts. Kon niet op. Lekker kinky.

Eve:
Dat vond ik nou niks aan. Leuk om te gluren hoor, maar liever dansen en kletsen. Weet je nog hoe vreselijk wij het altijd vonden als er weer eens zo'n act met kettingen, naakt, veren en zingende Dragqueens tussen je muziek door moest? Lekker samen schelden en cola gooien. Ik ben blij dat we dat nog steeds doen, zo vanaf de bank.

Stephen:

*grinnikt*

Laat ze het maar niet horen, de zaterdagavond in de iT was juist heel erg geliefd in de Gayscene. Het was ook Gaynight. Daar hoort hysterie en extravagante toestanden bij.

Eve:
Daarom, juist fijn dat ik er gewoon in mijn spijkerbroek en bij uitzondering eens een jurkje gewoon kon rondlopen. Niemand keek daar naar vrouwen. En ik kon lekker naar jou loeren.
Wist je dat dát wel een privilege was? Als vrouw naar de iT op zaterdagavond? Moest ik echt op audiëntie bij de directie voordat ik een Pasje kreeg. Door de ballotagecommissie. Volgens mij leek ik volkomen onbijzonder en ongevaarlijk. Dus mocht ik blijven.

Maar genoeg over vroeger, laten we nog wat op de hokjesgeest en de muzikale moraal schelden. Wat vind je van de hedendaagse muziek?

Stephen:
Er zitten onder de enorme, keiharde laag commercieel en met harde marketing gemaakte troep, pareltjes van albums en nummers. En getalenteerde supermuzikanten. Maar sinds House een geldkwestie is geworden heb ik het gevoel dat smaak word opgedrongen en dat nog maar weinig mensen de ontdekkingsreis aandurven om buiten een of andere top-100 muziek te gaan luisteren. Misschien bang om buiten het hokje te vallen? Of niet meer in een hokje te kunnen zitten? Dat is eng hoor, je gevoel volgen en je eigen pad kiezen. eigenwijs zijn. Weg met de ketens, weer luisteren en voelen. Dat zou nog eens mooi zijn.
Ik hou er van om te leren van muziek en te experimenteren met verschillende stijlen muziek. Dan gebeurt het ook dat ik aardig wat keren op mijn bek ben gegaan, maar., ik leef nog steeds!

Eve:
Laten we de zolder deze week weer opduiken, gaan we nog een keer graven in de Goeie Ouwe Tijd.

Stephen:
Mwah, ik houd niet zo van nostalgisch terugblikken. Leuke herinneringen ophalen is te gek, en alles wat er op zolder ligt is onderdeel van wat ik nu ben en produceer. Waardevolle bagage. Dat is het.

Het Zwarte Schaap vinden op internet? Dat kan: [presence element=artist id=474 includename]{aanwezigheid niet begrepen}

Muzikaal verrast worden? beatport.com/1 | beatport.com/2