Wil dit jaar niet missen: eigenlijk gewoon helemaal niks, het is allemaal zo leuk!
Opkomende artiest om in de gaten te houden: die kan ik zo niet noemen, maar in Frankrijk en op Ground Zero heb ik een aantal verrassende artiesten gespot
Favoriete track van het moment: muziek is als een slagader waar vele tracks doorheen stromen (niet één specifieke track te noemen dus)
Dano staat inmiddels op Partyflock in 824 lineups vermeld. Dit is natuurlijk nog maar een fractie van het aantal feesten waar hij daadwerkelijk zijn platen op de decks heeft gelegd. Hij draait al mee vanaf het moment dat de meeste van ons nog in de luiers liggen en hij produceerde al platen toen jouw pappa en mamma jou nog moesten produceren. Aankomend weekend viert hij in Paradiso dat hij een kwart eeuw in het vak zit en hier vertelt hij wat meer over die afgelopen bewogen vijfentwintig jaar.....
‘What makes you tick?’ Waar kan jij intens van genieten en wanneer overspoelt het ultieme gevoel van geluk jou?
Sinds Ground Zero dit jaar word ik in ieder geval helemaal blij van het achter de schermen meewerken aan de totstandkoming van een festival. Geweldig gewoon, in de maandenlange aanloop naar het feest zelf leer je veel verschillende mensen kennen en krijg je alle facetten mee; van het uitwerken van de line-up tot het langzaam maar zeker alles gestalte zien krijgen. En eindelijk is het dan zover, de ideeën zijn gewoon werkelijkheid geworden; het publiek gaat uit zijn dak en overal zie je blije gezichten. Dat geeft gewoon een enorme kick! Wat dat betreft is het van het begin tot het eind opbouwen van een festival niet te vergelijken met een optreden waarbij je wat plaatjes draait en weer vertrekt.
Wie of wat is jouw inspiratiebron of voorbeeld? Is dat in de loop van de 25 jaar dat je artiest bent wel eens veranderd of is een voorbeeld wel eens van zijn/haar voetstuk gevallen in jouw ogen?
Vroeger ben ik thuis opgegroeid met klassieke muziek en popmuziek en alles wat daar tussen zit. Maar naarmate ik ouder werd kreeg ik meer en meer belangstelling voor drums. De mannen van The Police waren in mijn jeugd echt helden voor me en al snel sloeg ik thuis fanatiek aan het drummen, tot ergernis van onze buren, haha! Ik had toen echt nog een hekel aan drumcomputers. Serieus, ik haatte House toen het net opkwam, maar toen ik op een avond in de RoXy uren aan één stuk op House muziek gedanst had, was ik er in één klap aan verslaafd. Ben Liebrand was toen een groot voorbeeld voor mij, in die tijd stond hij ook niet voor niets bekend om zijn succesvolle mixen als DJ en zijn remixes van verschillende hits. Op Hardcore gebied is Lenny Dee nog altijd een voorbeeld voor me en ook Liza ’n Eliaz en Nico Vorkapich hebben een belangrijke rol vervuld (mogen ze rusten in vrede). Maar in het algemeen haal ik mijn inspiratie overal vandaan; van filmpjes en samples tot Zuid Amerikaanse muziek. Ik neem gewoon alles en iedereen als inspiratie in me op, net als mijn laatste vakantie naar Tunesië, waar ik ook weer bepaalde geluiden gehoord heb die ik wil gebruiken in mijn muziek. En mijn vroegere voorbeelden? Daar heb ik nog altijd veel respect voor!
Wat betreft muziek kunnen we je gerust experimenteel noemen. Is dat een karaktertrek of vinden we je experimentele natuur alleen terug in de muziek?
Oh, maar ik ben in het dagelijkse leven ook gewoon door en door eigenwijs hoor! Dat zal niemand die me kent ontkennen. Qua muziek wil ik daarom ook graag nieuwe dingen uitproberen. Toen ik voor het eerst over de 150 beats-per-minute heen ging was dat in die tijd voor iemand als Spider Willem al een behoorlijke shock. Maar ik wilde verder gaan en met mijn plaats ‘120-9000bpm’ heb ik eens gekeken hoe ver je eigenlijk kunt gaan. Je moet ook wel als artiest vind ik, anders sta je gewoon stil en wordt het allemaal gewoon hetzelfde en dus saai en voorspelbaar.
Hoeveel verschillende aliassen heb je inmiddels? Kies je bewust voor verschillende artiestennamen om alle verschillende stijlen te kunnen draaien / produceren?
Pff… neem eens een kijkje op Discogs zou ik zeggen. Het zijn er zo veel dat ik het zelfs soms niet meer weet. Laatst zat ik bij een vriend die een leuk nummer op had staan, maar hij wist zo één-twee-drie niet wie de artiest was. Toen ik op het hoesje keek bleek dat gewoon één van mijn eigen nummers was onder een alias die ik al bijna vergeten was. Meestal geven mijn aliassen een fase in mijn leven weer. Vitamin D (een samenwerking met The Prophet) komt zo bijvoorbeeld uit mijn echte House Junkie periode, toen drugs nog een belangrijke rol speelde. De naam van mijn nieuwe band Earl's Court verwijst zo naar een metro station in Londen, vlakbij waar ik een tijd lang gewoond heb. Tegenwoordig maak ik ook Techno onder de naam Update, wat simpelweg verwijst naar een nieuwe kans – een update – op muzikaal gebied.
In 1997 werd je tijdens Lowlands bekogeld met van alles en nog wat en heb je je set na drie nummers af moeten breken. Heb je wel eens vaker gedraaid voor een ‘vijandig’ publiek en hoe ga je daar mee om?
Op die editie van Lowlands stond ik gewoon echt verkeerd geprogrammeerd. Ik was de eerste Hardcore DJ en kom daar het podium in de Alpha-tent op terwijl het publiek nog luidkeels mee stond te zingen op plaatjes van Doe Maar en André Hazes. Tja… en dan komt Dano even het gezellige gevoel verstoren. Na vier vierkwartsmaten van een Ruffneck track zat ik al onder de modder, bier en wc papier. Ik wilde eigenlijk gewoon doorgaan, maar werd al snel door vier portiers weggedragen omdat ze bang waren dat de apparatuur het anders niet zou overleven. Nee, dit was ongetwijfeld mijn kortste DJ set ooit! Maar goed, ik ben zo’n twaalf jaar geleden ook wel eens door 10.000 man uitgefloten in de Energiehal in Rotterdam, meteen na mijn opkomst en aankondiging al. Ik snapte er eerst niks van, maar kwam er toen achter dat ik in Rotterdam op het podium stond met een Mokum shirt aan. Dat had ik gewoon zonder na te denken uit de kast getrokken, ik maakte in die tijd immers veel muziek voor Mokum Records. Ik ben wel een voetbal liefhebber, maar niet zo fanatiek dat ik bij zoiets stil sta. Maar ik heb mijn lesje wel geleerd hoor; als ik op 5 december in Ahoy’ Rotterdam op Nightmare Indoor moet draaien zal ik braaf een bloemetjes shirt aantrekken!
Is dit incident je grootste tegenslag geweest in je carrière of dat het akkefietje met de belastingdienst?
Noem het maar een akkefietje… Nee, de belastingdienst heeft dan toch absoluut gewonnen. Ik ben gewoon voor drie ton in het schip gegaan toen, waarvan alleen al 80.000 gulden aan boetes. Dan ben je echt niet blij kan ik je zeggen en het maakt het leven ook niet gemakkelijk met een dergelijke schuld boven je hoofd. Toen mijn dochter begon te klagen dat ze genoeg had van iedere dag weer Euroshopper voer en spaghetti was het duidelijk dat het zo niet langer kon. Ik heb toen een deal met de belastingdienst gesloten, maar dan ben je nog zeven jaar aan het draaien voor de belastingdienst. En draaien is leuk, dat zeker, maar niet als je het alleen voor meneer Taks doet. Meneer Taks ja, want zo heette de belasting inspecteur ironisch genoeg.
Wat vind je zelf dat jij betekend hebt voor de dance scene?
Ik kan niet ontkennen dat ik een grote rol gespeeld heb. Vooral in de Hardcore scene; met het Dreamteam gingen we gewoon letterlijk de hele wereld over. De tour die ik met het Dreamteam door Australië gemaakt heb, is nog altijd één van de mooiste periodes uit mijn carrière. En we staan er nog steeds, na 25 jaar. Op dit moment treden we gewoon al op voor de derde generatie dance liefhebbers, dat zegt ook wel wat.
Het bekende Dreamteam is inmiddels legendarisch voor vele liefhebbers. Inmiddels treden jullie niet meer op als Dreamteam. Mis je het samen met anderen draaien of ben je beter als je alleen produceert?
Ik miste het Dreamteam in het begin wel ja, maar ja, je kunt nou eenmaal niet altijd romantisch samen blijven. The Prophet is echt helemaal met het Dreamteam gestopt en zijn eigen weg ingeslagen, maar met Vos (Buzz Fuzz) draai ik nog graag en regelmatig een plaatje. Gizmo zie ik de laatste tijd gewoon iets minder, maar er zijn wel plannen om binnenkort op tour te gaan met 75% of The Dreamteam. Ik heb de energie van andere mensen eigenlijk ook gewoon nodig. Het is gewoon heerlijk qua gevoel en je wisselt ook lekker energie uit, je kunt elkaar direct feedback geven en in twee hoofden zit gewoon meer power dan één. De muziek van Earl's Court is bijvoorbeeld ook echt in samenwerking gemaakt. De één zat weliswaar in Londen terwijl de ander in Amsterdam zat, maar via internet stonden we continue met elkaar in contact. Soms ben je echter wel gewoon echt even klaar met alles en iedereen en dan ga ik liever gewoon even alleen aan de slag.
Op Internet vond ik ergens in een biografie dat je journalist bent geweest voor de Telegraaf. Was dat iets dat je in je jeugd ambieerde? Heb je een opleiding journalistiek gevolgd?
Dat was niet de Telegraaf maar Het Nieuws van de Dag, het Amsterdamse zusje van de Telegraaf zeg maar. Mijn vader werkte in die tijd voor de Telegraaf en heeft voor mij geregeld dat ik voor de jongerenpagina ‘Jong’ in Het Nieuws van de Dag mocht schrijven. Ik schreef over alles wat voor jongeren interessant was en kwam zo ook in aanraking met de RoXy, de plaats waar ik door Eddy de Clerq besmet werd met het Acid virus en voor de rest van mijn leven aan House muziek verslaafd raakte. Volgens mij was dat zo ongeveer de eerste keer dat er serieus aandacht aan House gegeven werd in de krant. Ik wil graag schrijven en misschien dat ik dat later nog wel wil gaan doen voor bijvoorbeeld Ape Magazine wanneer zij online gaan, maar helaas heeft een dag voorlopig nog steeds maar 24 uur…
Je persoonlijke leven is een tijd redelijk publiek bezit geweest vanwege je relatie met een min of meer BN’er. Heeft dit je veranderd?
Dat was heel apart om mee te maken. Je wordt overal gevolgd en je ziet je vakantiefoto’s en bijbehorende verhalen in de Story en dergelijke. Ik moest continue op mijn hoede zijn, want anders vonden ze wel weer iets waarbij ze een verhaal konden schrijven dat niet waar was. Het maakte onze relatie er niet makkelijker op, maar het hoort er gewoon bij, ook al is het soms minder leuk. Maar of het me veranderd heeft? Nee, dat niet. Maar alles wat je meemaakt, maakt wie je nu bent.
In het kader van ‘de open deur’: Waarom noemen ze je eigenlijk de “Herman Brood van de House”?
Daar kan ik eerlijk over zijn, dat is vanwege mijn drugsverleden. Er is een tijd geweest dat het allemaal niet gek genoeg kon en ik daardoor soms zelfs niet kwam opdagen op mijn optredens. Echt mijn rock ’n roll periode zeg maar. Maar ik heb er een positieve draai aan weten te geven en ben in contact gekomen met de echte Herman Brood. Ik heb zelfs nog muziek met hem opgenomen en tijdens ‘Dope Sucks’ van Multigroove in de Hemkade heb ik samen met hem opgetreden. Ik achter de knoppen en Herman Brood gewapend met microfoon en schildergerei. De muziek die ik samen met hem en Nico Vorkapich heb opgenomen wil ik eigenlijk nog wel eens uitbrengen, we hebben er immers niet voor niets maanden aan gewerkt. Ik heb er echter gemengde gevoelens bij; van de ene kant wil ik het juist uitbrengen uit respect voor hen, maar van de andere kant voelt het ook een beetje als lijkenpikkerij. Muzikaal gezien w het net zoiets als wat Earl's Court nu is kunnen worden, alleen dan met meer breakbeats (nummers rond de 125 beats-per-minute) en wat hardere mixen tot 180 beats-per-minute zoals ‘Dope Sucks’.
Vertel eens iets meer over het project ‘Sprooksprekers’ voor de mensen die beperkt zijn tot kennis over jou als Hardcore artiest?
Ik werd door dichter Serge van Duinhoven benaderd voor een project op Djax Records. Samen met dichter Olaf Zwetsloot, rapper Def P. van Osdorp Posse en The Prophet vormden we de ‘Sprooksprekers’ en brachten we het album ‘Eindhalte Fantoomstad' uit met daarbij een boekje met de teksten en gedichten. Het album slaat een brug tussen de literaire dichtkunst en de jeugdige rap cultuur en neemt je als het ware op excursie naar Fantoomstad, een stad vol gokhallen, nachtclubs, snelwegen, ziekenhuizen en natuurlijk metrolijnen. Met de Sprooksprekers hebben we ook op Crossing Border Festival gestaan en op Lowlands, deze keer zonder een regen van modder, bier en wc papier.
Voor de film ‘God Is My DJ’ heb je muziek geschreven. Heb je plannen om meer film- en theatermuziek produceren of heb je juist andere plannen voor de toekomst?
Echte plannen zijn er niet, maar ik zou dit soort dingen heel graag nog eens doen. Ik heb naast muziek voor ‘God Is My DJ’ ook nog muziek voor computerspelletjes en theater gemaakt met Jeroen Goeijers, een cross-over tussen klassieke muziek en Hardcore. Vorig jaar heb ik nog twee Hardcore tracks gemaakt voor een documentaire over een Hardcore meisje. Het is geeft gewoon echt een totaalplaatje als je je muziek zo onder de beelden op het witte doek ziet en hoort. Daarna ben ik met Jeroen Goeijers aan het project Earl's Court begonnen (een cross-over van klassieke instrumenten en elektronische muziek) waarvan we begin vorig jaar het album ‘22 Nevern Place hebben uitgebracht. We treden ook live op met de band, met Martijn Klaver, Yvo Haring en Jurgen Jaab. En tijdens het feest in Paradiso laten we mijn oom ook een keer meespelen. We zijn ook al met een tweede album bezig en daarnaast wil ik oud Hardcore materiaal laten remixen door wat nieuwe namen uit Frankrijk, zoals IOM Factory. Maar nu ik na mijn verhuizing eindelijk weer de mogelijkheid heb voor een nieuwe studio, komt er natuurlijk ook weer nieuwe Hardcore aan met nieuwe artiesten. Ik wil gewoon van alles blijven proberen, van Hardcore tot zomerse muziek voor op het strand en Techno onder mijn nieuwe alias Update.
Wat kunnen de bezoekers verwachten van het ter ere van jouw 25-jarig jubileumfeest in op 8 augustus in Paradiso?
We gaan proberen om hier alle muziek van mijn eerste avondje House muziek in de RoXy tot nu voorbij te laten komen. Miss Djax laat bijvoorbeeld wat meer classics Techno horen en ik treedt zelf op met Earl's Court, waardoor we het allemaal net iets gevarieerder en lekker gezellig houden. Het is dus niet de hele nacht stampen, maar echt van oldschool tot nu meerijzen met de muziek. En voor de echte oude rockers is er een extra Multigroove classics zaal bijgekomen, het feest wordt gewoon alsmaar groter. Ik ga ook aandacht besteden aan mensen die veel voor mij betekend hebben, maar er helaas niet meer zijn, zoals Herman Brood, Nico Vorkapich en Liza ’n Eliaz. Zij mogen echt niet vergeten worden. Maar er is ook genoeg te beleven voor de mensen die echt voor de Hardcore komen, als ze een beetje open minded zijn tenminste. In de Mokum area wordt er namelijk wel flink op los gebeukt. Hier hebben we nu ook Timetwister, IOM Factory, Speedloader, Drugstore (live) en de hier minder bekende Franse namen als Pano, Fight, TSX, Max Rush en Para-noid aan toegevoegd. Geen echte Mokum artiesten, maar wel echt door Mokum geïnspireerd. En dat ga je horen ook, maar dan moet je op 8 augustus wel komen!
Tot slot: ‘open mic’... Wat ligt er op je hart dat je wilt, moet en nu ook kunt delen met de lezers van dit verhaal...
Zolang er muziek is en mijn hart en oren het doen ga ik door!