Tom Holkenborg, beter bekend als Junkie XL, presenteert op 23 maart zijn nieuwe album ‘Booming Back At You’ in de Amsterdamse Melkweg. De sympathieke producer woont al zo’n vijf jaar in Californië, dicht bij de zee en ver van zijn geboortegrond. Partyflock kreeg de kans om deze Nederlandse wereldburger over de telefoon een aantal vragen te stellen en greep deze kans natuurlijk met beide handen aan. Op een bewolkte donderdagavond in Amsterdam spreken we met een opgewekte Tom Holkenborg. Bij hem is het 10 uur ’s ochtends en hij begint zijn dag zoals meestal: in de studio.
Het nieuwe Junkie XL album heet Booming Back At You en komt uit op 10 maart. Het is een ander soort album geworden dan je laatste cd, Today uit 2006. Veel dansbaarder en elektronischer. Hoe is het album tot stand gekomen?
Ik liep al een tijd rond met het idee om een album te maken dat een reflectie is van wat mijn liveshows zijn: heel energiek, aan de rauwe kant en veel lol. Eigenlijk gewoon lekker hakken en zagen zeg maar. Het hele principe om een album uit te brengen is eigenlijk een beetje ouderwets. Het is veel meer een ‘track-based society’ geworden, waarin mensen gewoon een losse track downloaden, bijvoorbeeld op iTunes. Dit album is eigenlijk een collectie van floor-fillers, tracks die ik uitgebreid heb getest het afgelopen jaar, zoals onlangs nog in de Melkweg tijdens het Amsterdam Dance Event. Maar toch is het op veel plekken in wereld nog steeds belangrijk om een cd uit te brengen, zoals in Nederland. In sommige andere landen loopt het al veel meer via iTunes en vergelijkbare sites.
Sinds Saturday Teenage Kick uit ’98 ben je steeds op zoek gegaan naar nieuwe sounds. In het nieuwe werk zijn veel electro-invloeden te horen.
Ja dat klopt, eigenlijk ben ik weer terug gegaan naar het begin: eind jaren ’80 en begin jaren ’90 zat ik in een industrial/electro/punk/metal band, Nerve. In de tachtiger jaren ben ik ook muzikaal volwassen geworden, muziek uit die tijd zit gewoon in mijn bloed. Ook qua energie in de muziek ben ik op zoek gegaan naar het gevoel uit de jaren ’80. Junkie XL staat voor Xpanding Limits: altijd je oren en ogen open houden om dingen op te pikken die om je heen gebeuren.
Je hebt op eerdere albums veel samengewerkt met bekende gastmuzikanten. Op Booming Back At You lijken de bekende muzikanten ingeruild voor onbekend talent. Is dat een bewuste keuze?
Jazeker, ik heb op vorige platen, maar ook met de remixes die ik maak, met zoveel bekende mensen gewerkt. Ik vind het nu juist leuk om met aankomend talent te werken, muzikanten die nu in opkomst zijn. Dat is voor mij momenteel meer een uitdaging. Ik heb veel mensen uitgeprobeerd en met lang niet iedereen werkt het natuurlijk. Ik zoek heel veel op MySpace en soortgelijke muzieksites, tegenwoordig gaat dat natuurlijk heel makkelijk. Je moet wel door heel veel troep heen vechten, maar er zitten echt heel goede dingen tussen. Als ik enthousiast ben stuur ik gewoon een berichtje naar zo iemand. Veel muzikanten hebben wel beschikking over een eigen studio en kunnen iets opnemen en naar me opsturen, zodat ik kan horen of ik het wat vind. Op die manier bespaart het me nog tijd ook. Het is echt te gek dat dat tegenwoordig allemaal gewoon kan, een groot voordeel van het digitale tijdperk. Uiteindelijk ga je natuurlijk wel samen de studio in, als het erop lijkt dat de samenwerking iets gaat worden.
Een paar maanden geleden kwam de eerste single van het album al uit: More, in de scene inmiddels ook bekend als ‘Fuck More’ of ‘The Pacman Song’. De clip bij deze track, gemaakt met Joost van Bellen en Gerald van der Kaap, is niet bepaald onomstreden.
Dat kan je natuurlijk verwachten als je met die twee in zee gaat. Ik wilde heel graag een clip maken met Joost van Bellen en mijn platenmaatschappij had geen flauw idee wat er ging gebeuren. Toen ze het resultaat zagen wisten ze echt niet wat ze ervan moesten vinden. Er moest even wat in gekrast en geschrapt worden! Maar ook de gecensureerde versie is nog vrij omstreden. Al hoorde ik gisteren dat MTV de clip nu wel gaat uitzenden in Engeland. Maar voor mij is het veel belangrijker dat de video meer dan honderdduizend keer is bekeken op YouTube.
Je bent inderdaad een atiest die veel inspeelt op nieuwe ontwikkelingen en nieuwe mogelijkheden. Zo ben je ook de eerste artiest die getekend is op het Artwerk label, opgezet door gamefabrikant Electronic Arts. Hoe kom je daar zo terecht?
Doordat ik veel muziek maak voor videogames heb ik al een lange relatie met EA, die is de laatste vier jaar heel intensief geworden. Onlangs heb ik bijvoorbeeld nog de soundtrack gemaakt voor de nieuwe game uit de Need For Speed serie: Pro Street. Toen EA besloot een label op te richten, was het vrij logisch dat ik daar als eerste werd getekend. Ze zijn veel meer vooruitstrevend dan de gevestigde platenmaatschappijen als het erom gaat wat je met muziek kan en hoe muziek gedistribueerd kan worden in de toekomst, ook bijvoorbeeld het sharen van muziek via internet. Veel platenmaatschappijen zijn nog niet zo ver en tegen de tijd dat ze wel zover zijn bestaan ze waarschijnlijk niet meer. Ik vind het fijn om te werken met een label dat een frisse kijk op dingen heeft.
Vind je het belangrijk dat mensen betalen om jouw muziek in huis te krijgen?
Ik vind het moeilijk om te zeggen wat mensen wel of niet moeten doen. Het is prachtig dat de drempel zo laag is geworden om in aanraking te komen met muziek van mij of andere artiesten. Maar als muzikant moet je ook de huur kunnen betalen aan het eind van de maand, dus als iedereen alleen gratis muziek download hebben we wel een probleem. Gelukkig zijn er nog genoeg mensen die wel voor muziek betalen. Aan de andere kant werkt het wel zo dat als veel mensen gratis naar je muziek kunnen luisteren, er wel weer veel mensen naar je optredens komen. Het is een vreemde periode, maar voor de artiest die ik ben werkt het wel voordelig. Ik maak natuurlijk heel veel muziek voor games en films en doe ook veel remixes. Door het succes van Fuck More op internet werd ik bijvoorbeeld wederom gevraagd voor een remix van Britney Spears en die leidt weer tot een videogame waarvoor men soortgelijke muziek zocht. Het begint er steeds meer op te lijken dat mijn liveshows en de tracks die ik maak een soort visitekaartje zijn voor het andere werk dat ik doe.
Je doet ook veel muziek voor commercials. Botst het commerciële belang soms niet met je artistieke vrijheid?
Dat valt wel mee. Ik word natuurlijk niet gevraagd om een commercial te doen voor Edah of Albert Heijn. Ik werk vooral met reclamebureaus die vooruitstrevend en modern zijn en die je heel erg vrijlaten in de muzikale insteek die je kiest. Bij films en videogames is dat lastiger, omdat je in een groot team werkt. Men vraagt mij omdat ze bijvoorbeeld een nummer hebben gehoord dat goed aansluit bij hun idee voor een filmsoundtrack. Maar het komt ook wel voor dat ze me vragen omdat ze enthousiast zijn over een track die ik bijvoorbeeld acht jaar geleden heb gemaakt. Dan moet je goed afwegen of je dat wel wil doen. Maar ik heb tot nu toe wel altijd geluk gehad met de aanbiedingen die ik kreeg. Misschien dwing je dat ook wel af door hard werken.
Je grootste commerciële succes tot nu toe was de remix van Elvis’ A Little Less Conversation. Een track die onverwacht een wereldhit werd en waar je nog altijd mee geassocieerd wordt. Ben je achteraf blij met hoe dat gelopen is?
Ik ben daar wel heel blij mee ja. De remix heb ik oorspronkelijk gemaakt voor een Nike commercial, die ging draaien tijdens het WK voetbal. Uiteindelijk is de track groter geworden dan de commercial, het werd een enorme hit. Ik vond het te gek om te doen en het was ook leuk om een paar weken onderdeel te zijn van het enorme circus dat zich om je heen afspeelt als ‘popster’. Maar dat wil je echt niet je hele leven. Ik zie hier in Los Angeles gewoon hoe mensen daaraan kapot gaan. Dus ik ben er helemaal niet rauwig om dat het na drie weken weer minder werd.
Het gaat vaak zo dat wanneer ik een track maak, ik geen idee heb welke kant het op gaat. Ik denk dat er heel veel artiesten zijn die er alles aan doen om een hit te scoren. Dan is het ontzettend moeilijk en ook verbitterend en teleurstellend. Dat moet niet je streven zijn, je moet gewoon lekker je ding doen.
A Little Less Conversation is opvallend genoeg in de States nauwelijks op de radio gedraaid. Wat zegt dat over de media en over de dance scene daar? Is het heel anders dan in Nederland?
Radio is in de States veel meer gecategoriseerd dan in Nederland. Er is geen 3FM- of 538-achtig station dat allerlei muziekstijlen door elkaar draait. Het is puur hiphop, puur rock of puur dance. Dit nummer is net als de rest van mijn muziek veel meer cross-over, dat past niet in één van die hokjes, dus dan krijgt het weinig airplay. College-radiostations draaien wel weer veel meer verschillende stijlen muziek, maar die hebben weer nooit landelijk bereik. Maar de track is wel heel veel gebruikt in films en heeft ook nummer één gestaan in de Billboard Charts.
De dance scene is in de States veel kleiner dan in Europa, maar mensen zijn wel heel loyaal. Er is wel een aantal echt grote festivals, daar rukt iedereen dan ook meteen een weekend lang voor uit. In een stad als LA moet je echt een naam als Tiësto of Paul van Dyk van stal halen om meer dan 5000 bezoekers te trekken, terwijl in de stad net zoveel mensen wonen als in heel Nederland. Als ik hier een clubshow doe is het in een club met capaciteit van 2500 of 3000 en die zit dan ook wel vol, maar dat is ook wel echt de max.
Je woont nu ongeveer vijf jaar in de VS. Ben je van plan om daar te blijven of kom je op een dag terug naar Nederland?
Ik blijf voorlopig in elk geval in de States. Het is heel lekker wonen hier, heel relaxed. Ik woon in Venice, vlak aan het strand. Er is een heel ontspannen cultuur en het werk hier is gewoon fantastisch. Dus ik heb op dit moment geen drang om terug te gaan naar Nederland.
Binnenkort ben je wel weer even in Nederland, want op 23 maart presenteer je je nieuwe album in de Melkweg.
Ja, daar heb zeker ik zin in! Ik stond in oktober ook in de Melkweg, samen met o.a. Audio Bullys, dat was een heel leuke avond. Ik vind de Melkweg gewoon een te gekke tent en de nieuwe zaal is gewoon echt top. Die is met de verbouwing echt heel mooi geworden. En ik ken veel mensen bij de Melkweg van vroeger, ik was er kind aan huis. Dus ik ben heel blij om in de Melkweg mijn album te presenteren.
Dan heb ik nog één vraag aan je: wat zijn je toekomstplannen voor de korte en lange termijn? Bestaat Junkie XL nog in 2020?
Ik ga dit jaar heel veel gigs doen: eerst heel veel clubshows wereldwijd, in de periode dat ik ook in de Melkweg sta. In de zomer ga ik heel veel festivals doen, veel reizen en veel spelen. Daarna ga ik terug naar LA en ga ik weer aan de slag met films en videogames.
Ik ga gewoon door met wat ik doe. Maar ik weet niet of ik over twintig jaar nog op het podium van de Melkweg sta te springen alsof ik eenentwintig ben. Dat houdt natuurlijk een keer op. Maar muziek is voor mij echt een instinct, dus ik denk dat ik bij wijze van spreken tot de dag dat ik dood ga heel veel muziek blijf maken. Ik kan me ook helemaal niet voorstellen hoe het is om een dag helemaal niets te doen, daar zou ik helemaal gek van worden.
Interview door Jon Heemsbergen
Junkie XL: Booming back at ya!
anoniem gepubliceerd op
25 februari 2008
Artiest | Junkie XL |
Recensie | Junkie XL - Booming Back At You |
49 opmerkingen
2 woorden : hollands grootste export product!
TOP
goed stukkie ook trouwens!
TOP
goed stukkie ook trouwens!
cool interview!
kaartje voor de 23e ook in de pocket
kaartje voor de 23e ook in de pocket
Uitspraak van Jamie-Beatnik op donderdag 13 maart 2008 om 19:39:heb net een eerste kleine sneak preview gehoord bij de wereld draait door, klonk eeerruugg lekker
Duurde maar 5 seconden, maar klonk erg vet idd. Ik ben zwaar benieuwd naar z'n album
tot op Lowlands dan maar......
doe maar niet, dan wordt het wéér zo'n dure zomer
Dikke cd
Uitspraak van dj tony producer op woensdag 26 maart 2008 om 23:28:over platen contrackten,,daar naast recklame,en het personeel of wat er werkt,weet zeer weinig,van muziek..
Euh,wat?
Vorige week heb ik ook een interview met Tom mogen doen en dit interview kun je hier terug lezen: http://trance.nu/v4/interviews/junkie-xl