De grootste uitdaging voor biologische producten is momenteel gericht op lokaal geproduceerd voedsel en de distributie ervan. Lokaal je producten kopen wordt nu belangrijk geacht. Dat is niet altijd makkelijk. Verschillende biologische producten hebben een wereldreis gemaakt voordat ze in de winkel belanden. Nu probeert de biologische beweging dat probleem op te vangen door het eten met de seizoenen te bevorderen, maar ook dat kan de wereldreis van verschillende producten niet voorkomen, meent Blythman.
Bij Blythmans lokale groenteboer volgen de seizoenen elkaar op. En een steeds groter aandeel is van Britse teelt. Op de labels wordt steeds vaker vermeld dat courgettes bijvoorbeeld van Yorkshire komen en de frambozen van Blackpool. De grote vraag is nu, aldus Blythman, of we deze lokaal geteelde producten moeten negeren ómdat ze niet biologisch geteeld zijn. Moeten we in plaats daarvan bijvoorbeeld een galameloen kiezen die uit Nieuw-Zeeland komt en zes maanden opgeslagen is geweest?
Blythmans meent dat de biologische beweging zich heeft laten verleiden door de supermarkten – met het vooruitzicht op een massamarkt. ‘Organic lines let them stud their corporate-social responsibility crowns with strategically positioned organic jewels.’ Ook het concept van de biologische zalmteelt krijgt ervan langs. De viskwekerij is een ramp gebleken voor de zalm en het lijkt erop dat andere wilde vis als kabeljauw eenzelfde lot staat te wachten. De biologische beweging gooit haar integriteit in de waagschaal door zich hiermee in te laten.
Blythman verwijst naar het het succes van de eko-gastronomische benadering van de Slow Food-beweging: deze benadering is namelijk niet doctrinair. De beweging respecteert op kleine schaal geteelde traditionele producten die zich in de loop der tijd hebben kunnen ontwikkelen, ongeacht het feit of ze nu wel of niet biologisch zijn.
Bij Blythmans lokale groenteboer volgen de seizoenen elkaar op. En een steeds groter aandeel is van Britse teelt. Op de labels wordt steeds vaker vermeld dat courgettes bijvoorbeeld van Yorkshire komen en de frambozen van Blackpool. De grote vraag is nu, aldus Blythman, of we deze lokaal geteelde producten moeten negeren ómdat ze niet biologisch geteeld zijn. Moeten we in plaats daarvan bijvoorbeeld een galameloen kiezen die uit Nieuw-Zeeland komt en zes maanden opgeslagen is geweest?
Blythmans meent dat de biologische beweging zich heeft laten verleiden door de supermarkten – met het vooruitzicht op een massamarkt. ‘Organic lines let them stud their corporate-social responsibility crowns with strategically positioned organic jewels.’ Ook het concept van de biologische zalmteelt krijgt ervan langs. De viskwekerij is een ramp gebleken voor de zalm en het lijkt erop dat andere wilde vis als kabeljauw eenzelfde lot staat te wachten. De biologische beweging gooit haar integriteit in de waagschaal door zich hiermee in te laten.
Blythman verwijst naar het het succes van de eko-gastronomische benadering van de Slow Food-beweging: deze benadering is namelijk niet doctrinair. De beweging respecteert op kleine schaal geteelde traditionele producten die zich in de loop der tijd hebben kunnen ontwikkelen, ongeacht het feit of ze nu wel of niet biologisch zijn.