t Skôn mètje, de lelleke meid
ofwel: “’t léve is één groot fist”
Eigelek waar ze vuls te mooi,
gewitwel, zo’n onbespote goutèppeleke,
van klèins af oan al waart ’n skon kientje;
op hil de skoolse zooi hasse ’n stripke veur
want mè d’r stemke zong ze de mister veur
of tékende grafiese letters op ’t bort
in de uurste klas, of mè stoepkrijt in de derde klas,
of mè ’n stiftje op durren buik in de vijfde klas…
en toen ik ernéve môg zitte
mè hil nederland en de wirrelt tusse ons in,
holde ik ’n driej vur geskiedenis.
Mar ’t fist skriekelde tusse m’n kniejes.
Mè d’r twèlf din ze uurste majorettes
bè de karneval en de hermenie
en sliejp ik drie ôllung naachte nie.
Mè d’r virtien, -ik waar vijftien èn ’n kwart -,
hiel ze zonder vôdder-moeder verjaardagsfisje
en kwikstepte midde in de goei kamer
mè onbekende jong ’t komment léve in
en trok ik nog net ’n haant terug
van d’r linkse streplis bèntje.
Mè d’r achtien liejt ze alterande plôtjes skiejte
in nie te geleuve jepunnekes, en zaat
d’r mèggeziejn in een geheim zèkske
van menne rugzak in Midde-Frankrijk,
en makte ik door hoetjes van.
M’n fisje duurde zeuve wéke.
Vanaf d’r twenteg waar ik ze jorre kwijt,
mar hurde van ’t wilt studenteléve,
’t lonke van de roem en:
hoe de krante skréve van de hoge simbiose
van ‘ne skèrpe gist gevat in ’n stralent westers lijf,
en op mèn briefke kwam unne pooster,
getékent dur de twidde mènneger.
D’r léve waar één groot fist,
mar gin fist kan blève dure.
Mè d’r 28 makte ze ‘r un pûtje van,
sloeg over de kop en braak ’n béén.
Oan de tillefoon viel ’t alles mee.
D’n uurste skimmel op d’r lijf
kwam nie veul lôtter. En mè de psorijassis
e-meeltjes over indigestie en ’n lichte hernia.
Ze wô wete hoew ik dur ’t léve fiste
en hoewdègge in gotsnaam vôrtkunt
mè vètzucht en verlóre glorie.
Toen ik m’n uurste kusje gaaf
waar durre dikke dèrrem krek
mè un kwart ingekort, ‘nen borst geamputeert
en kwame d’uurste nèj hoor trug
op durre koale ingevalle kop:
ze wóóg nog 52 kilo uitgedrupt.
We wone nou twee joor same.
Dur ‘nen tik in d’r wang
zit d’r rèchse óóg konstant dicht
en lupter wè kwijl langs d’r lippe.
Ik weet hoe ze onder ’t lóópe trekt en hijgt
bè elke tree, en heb mè veul liefde puist
en spatôjer in hil d’r lijf in kaart gebrocht.
Zó velter elken dag wel wè te fiste!
Hopelek is mèrge d’r blóós wer béter
en d’r vierde verzakking opgelost,
want de woenzeg wôn we gère trôwe.
’t Fist begint èst donker is.
ofwel: “’t léve is één groot fist”
Eigelek waar ze vuls te mooi,
gewitwel, zo’n onbespote goutèppeleke,
van klèins af oan al waart ’n skon kientje;
op hil de skoolse zooi hasse ’n stripke veur
want mè d’r stemke zong ze de mister veur
of tékende grafiese letters op ’t bort
in de uurste klas, of mè stoepkrijt in de derde klas,
of mè ’n stiftje op durren buik in de vijfde klas…
en toen ik ernéve môg zitte
mè hil nederland en de wirrelt tusse ons in,
holde ik ’n driej vur geskiedenis.
Mar ’t fist skriekelde tusse m’n kniejes.
Mè d’r twèlf din ze uurste majorettes
bè de karneval en de hermenie
en sliejp ik drie ôllung naachte nie.
Mè d’r virtien, -ik waar vijftien èn ’n kwart -,
hiel ze zonder vôdder-moeder verjaardagsfisje
en kwikstepte midde in de goei kamer
mè onbekende jong ’t komment léve in
en trok ik nog net ’n haant terug
van d’r linkse streplis bèntje.
Mè d’r achtien liejt ze alterande plôtjes skiejte
in nie te geleuve jepunnekes, en zaat
d’r mèggeziejn in een geheim zèkske
van menne rugzak in Midde-Frankrijk,
en makte ik door hoetjes van.
M’n fisje duurde zeuve wéke.
Vanaf d’r twenteg waar ik ze jorre kwijt,
mar hurde van ’t wilt studenteléve,
’t lonke van de roem en:
hoe de krante skréve van de hoge simbiose
van ‘ne skèrpe gist gevat in ’n stralent westers lijf,
en op mèn briefke kwam unne pooster,
getékent dur de twidde mènneger.
D’r léve waar één groot fist,
mar gin fist kan blève dure.
Mè d’r 28 makte ze ‘r un pûtje van,
sloeg over de kop en braak ’n béén.
Oan de tillefoon viel ’t alles mee.
D’n uurste skimmel op d’r lijf
kwam nie veul lôtter. En mè de psorijassis
e-meeltjes over indigestie en ’n lichte hernia.
Ze wô wete hoew ik dur ’t léve fiste
en hoewdègge in gotsnaam vôrtkunt
mè vètzucht en verlóre glorie.
Toen ik m’n uurste kusje gaaf
waar durre dikke dèrrem krek
mè un kwart ingekort, ‘nen borst geamputeert
en kwame d’uurste nèj hoor trug
op durre koale ingevalle kop:
ze wóóg nog 52 kilo uitgedrupt.
We wone nou twee joor same.
Dur ‘nen tik in d’r wang
zit d’r rèchse óóg konstant dicht
en lupter wè kwijl langs d’r lippe.
Ik weet hoe ze onder ’t lóópe trekt en hijgt
bè elke tree, en heb mè veul liefde puist
en spatôjer in hil d’r lijf in kaart gebrocht.
Zó velter elken dag wel wè te fiste!
Hopelek is mèrge d’r blóós wer béter
en d’r vierde verzakking opgelost,
want de woenzeg wôn we gère trôwe.
’t Fist begint èst donker is.
