Hier een een link naar een verkorte uitleg over electronen en; 'de waarnemer'.. het is een filmpje ..duss lekker makkelijk
http://www.whatthebleep.com/trailer/doubleslit.wm.low.html
Brein in superpositie
Superpositie is een belangrijke term uit de kwantummechanica. Een deeltje (elektron, foton, …) waarvan de positie niet is geweten bevindt zich letterlijk op alle mogelijke plaatsen. Omdat het deeltje nergens en toch overal is spreekt men van een positie die super is: superpositie.
Eenmaal er een meting of waarneming op het deeltje wordt gedaan, dan trekt men het uit zijn staat van superpositie en wordt er een eenduidige positie afgedwongen, dan weet men waar het is. Dit is kort (door de bocht) samengevat het principe achter superpositie: een staat van zijn die alle mogelijkheden bevat, maar waarvan de mogelijkheid die uiteindelijk gekozen zal worden nog niet bij een waarnemer bekend is. In dit artikel wordt deze conditie geassocieerd met de werking van de menselijke hersenen.
(Is deze inleiding je nu al onduidelijk? Kijk dan eens op deze hyperlink naar een animatie over dit principe, afkomstig uit de opvolger van What The Bleep)
http://www.whatthebleep.com/trailer/doubleslit.wm.low.html
What doesn’t kill you… bespreek in het forum
Friedrich Nietzsche heeft er een van zijn bekendste uitspraken over gedaan: wat je niet doodt maakt je sterker. Oftewel: alles wat je (soms tegen beter weten in) jezelf aantrekt en vervolgens overwint (ofwel: kunt integreren zonder verlies van eigenheid) maakt sterker. Nietzsche, die op het einde van zijn leven voor gekke achterdeur werd versleten, had het psychologisch proces van aantrekken en afstoten reeds in de gaten: hetgeen je overwint wordt een stukje van jezelf. Vanzelfsprekend had Nietzche het over de realiteit, de wereld waar we in leven. Volgens zijn adagio absorberen we op een bepaald niveau de omgeving waar we bloot aan staan. Dit onderstreept de volkwijsheid dat je ‘besmet’ wordt met hetgeen je mee in aanraking komt. Of misschien beter gezegd: je wordt besmet met hetgeen waarvoor je (al dan niet bewust) kiest om mee in aanraking te komen.
Onze bekende psycholoog Friedrich ging ervan uit dat er slechts één realiteit is: dé realiteit waar iedereen naar kijkt. Dat wordt tegengesproken door de existentiële potentie van onze bouwstenen: de elektronen. Het zijn (onder andere) de elektronen en hoe waarnemers die beïnvloeden die de realiteit bepalen. Dat verschilt dus van plaatst tot plaats en van mens tot mens. In theorie zijn er oneindig veel realiteiten die allen de schijn wekken een groot rechtlijnig geheel te vormen. Daarom spreekt men in hedendaagse wetenschappelijke literatuur ook van een kwantumwereld: daarin kan alles, als de condities in potentie maar aanwezig zijn. De gevorderde lezer zal weten dat het dit aspect is dat (in theorie) in de kwantummechanica zorgt voor de omkeerbaarheid van de tijd, de zogeheten P-symmetrie.
Er zijn dus, in tegenstelling tot wat Nietzsche beweert, meerdere realiteiten dan alleen de mentale schijnwereld en de fysieke tastbare wereld. Eenmaal we onze omgeving waarnemen dan ziet elk van ons slechts het stukje waar de waarneming invloed op uitoefent. Gezien de vele natuurwetten die de waarneembare wereld op diverse niveaus vormen is er tijdens het waarnemen van die algemeen lijkende realiteit een grote eenduidige, rechtlijnige, patroonmatige samenhang. Die zorgt ervoor dat iedereen zowat hetzelfde waarneemt en dus wordt de illusie (of zekerheid) gewekt dat er eigenlijk geen enkel verschil is tussen jouw en mijn realiteit.
Oneindig veel mogelijkheden, maar geen oranje olifanten of vierkante appels. Eigenlijk is alles dat niet wordt gezien of waargenomen in potentie mogelijk. Zij het natuurlijk wel dat er aan de rechtlijnige natuurwetten voldaan moet worden, alle condities moeten vervuld zijn. Daarom zijn er grote gelijkenissen in jouw en mijn wereld: olifanten zijn grijs en appels zijn rond en vallen naar beneden. Slechts gehaktballen kunnen tegenwoordig ook vierkant zijn.
Zijn collectieve afspraken (soms gebaseerd op natuurwetten) de enige grenzen aan onze realiteit? Of bevindt de geest van de mens zich ook in een staat van superpositie waarin alles mogelijk is?
Superpositie tussen de oren bespreek in het forum
Superpositie...
...betekent ook hetzelfde als optellen. Zo kan men de trilling van een pianosnaar in de grondtoon opvatten als de superpositie van een naar links en naar rechts lopende golf.
Normaal zal een aangeslagen pianosnaar in een super-positie verkeren van trillingen van meerdere frequenties (de boventonen).
Sta even stil als je een beslissing dient te nemen: bij iedere keuze is, afhankelijk van hoe lang erover is nagedacht, een x-aantal opties beschikbaar. Toch zult je er slechts één, soms meerdere, uit kiezen om tot uitvoer te brengen. Het is onmogelijk om alle gedachten, alle mogelijkheden, tot uitvoer te brengen. Wellicht baseert men zich tijdens het nemen van een beslissing op hetgeen het meest verstandigst lijkt, maar eigenlijk weten we nooit van tevoren wat dat is. We weten ook niet met welke zaken we geen rekening hebben gehouden want geen mens kan in de toekomst kijken, noch alles overzien. Dat maakt van een beslissing, iedere beslissing, niets meer dan een berekende gok.
De basis waarop we een keuze maken is ook van belang. Zelden kiest iemand voor iets waar hij zelf schade van ondervindt, tenzij misschien als het een hoger doel dient. Dit behoud van eigenbelang is bepalend voor hoe we met elkaar omgaan. Als we al iets beslissen, dan willen we er zeker niet slechter uitkomen. In een scenario waarin er alleen negatieve opties zijn gaan we altijd gevoelsmatig voor de minst negatieve. Logisch, niemand wil zichzelf onnodig pijn of leed berokkenen.
Wat zegt dit over onze beschaving die is opgetrokken uit duizenden jaren aan keuzes? Allereerst dat onze gehele geschiedenis anders had kunnen lopen. In theorie hadden we allemaal Duits kunnen spreken en had Hitler de tweede wereldoorlog kunnen winnen. Dat hij dat niet heeft gedaan, wegens diverse redenen, is voor ons bepalend geweest. Had Hitler geen andere geesten in superpositie tegen zich gehad, dan was het zeker prijs.
Het klinkt mogelijk vaag: een brein in superpositie. Enig verplaatsen in deze logica is misschien nodig. Stel dat je een idee uitwerkt, zoals een architect een bouwplan uitwerkt of een programmeur een computerprogramma. Tijdens het creatief proces flitsen er tientallen, honderden ideeën door het hoofd. Ieder idee is een mogelijkheid, sommige zijn geschikt, andere minder. Zolang er geen beslissing is genomen zijn alle ideeën aanwezig en is alles mogelijk. Eenmaal een beslissing is genomen, doorgaans op basis van deductie, dan wordt een selectie uit dat ideeënpad gevolgd en worden de alternatieve mogelijkheden op de achtergrond gedrukt.
Dit proces is hetzelfde als bij enkele van de kleinste deeltjes: onder andere de elektronen en fotonen.
Bekijk het elektron als een mini-brein. Het proces van denken, alle mogelijke opties zonder er een uitgevoerd te hebben, is de staat van superpositie. Wanneer wij als waarnemer gaan ingrijpen door een beslissing te maken dan elimineren we de vele alternatieven en realiseren we (letterlijk!) hetgeen waarop de keuze is gevallen. Met andere woorden: we zijn onze eigen bepalende waarnemer en bepalen op deze manier (al dan niet bewust) onze realiteit. Door te handelen doorbreken we onze natuurlijke staat van superpositie.
Kennis van mentale superpositie is macht? bespreek in het forum
Wat kunnen we met deze kennis? Wat biedt realiteitsbesef in de praktijk? Veel, als we levenscoaches, een relatief nieuw en populair beroep, mogen geloven. De kennis die je nodig hebt om te weten hoe relatief de realiteit is en welke invloed dat op het eigen leven heeft is misschien wel hét belangrijkste om te weten. Toch moet je op een universiteit of hogeschool hebben gezeten om gedegen les te krijgen in de Griekse wijsgeren en moderne filosofen. Hun verschillende maar toch leerrijke kijk op de wereld wordt velen onthouden.
Dat terwijl de wereld om ons heen (en hoe wij er als mens instaan en in opgroeien) eerder stof is die vanaf de middelbare klassen welkom is. Of misschien zelfs wel vanaf de basisschool want het ís zeer zeker de basis van ons besef.
Het op jeugdige leeftijd (onder)kennen van de uitgangspunten van de realiteit leidt misschien ook tot een vorm van ethiek waardoor men niet zo gauw geneigd is zich te verschuilen achter godsdienstige dogma’s of posities. Met een gezonde kijk op mens en omgeving kan het gegeven godsdienst of religie dus ruimer worden gezien dan de strikte hokjes waarin het wordt aangeboden. Waarom zou een kind immers wel gebaat zijn met godsdienst op school en niet met zoiets als realiteitskunde? En waarom geeft men op scholen les op een dusdanige manier dat de beginselen van belangrijke kennis het laatst worden uitgelegd en dus het minst mensen bereikt? Effectief en inhoudelijk fundamenteel vormend is het alleszins niet.
Om even het voorbeeld van wiskunde, heel belangrijke kennis, aan te halen: wat heeft het voor zin om een kind met vierkantswortels te leren werken als ze de filosofische principes erachter niet uitgelegd krijgen? In de meeste gevallen wordt er met zo’n no need to know-beleid een aversie tegen wiskunde gecreëerd en gaat de geest van iemand die zichzelf niet wiskundig vindt (omdat hij bijvoorbeeld slechte punten kreeg) al steigeren bij het zien van een vierkantswortel of kwadraat. De psychische drempel zegt echter niets over de capaciteit of de potentie ervan. We weten inmiddels al dat de mens heel geschikt is zichzelf om wat voor reden dan ook voor de gek te houden.
Laat mij je daarom een geheimpje vertellen: je hebt wél een wiskundige geest. Het herkennen van patronen en de mogelijkheid om ermee te werken zit in ons. Of ontken je het hebben van hersenen? We kunnen wat we denken te kunnen want hetgeen we denken te kunnen gaan we oefenen waardoor we er beter in worden. Wie kiest om niet te oefenen zal natuurlijk niet kunnen wat hij wil, dan blijft het bij dromen of wensen. Wie kiest om te denken dat hij of zij er niets van kan werpt automatisch een drempel voor zichzelf op. En natuurlijk, er is zoiets als aanleg, dat is de factor waar je een voorsprong hebt. Misschien hetgeen de natuur je aanwijst om mee aan de slag te gaan.
Zelfs stammen die nooit in aanraking zijn gekomen met educatie of vormen van wiskunde kunnen rekenen, tellen en met geometrische figuren of verhoudingen werken. Dat is ook logisch aangezien onze hersenen ieder moment van de dag bezig zijn te vergelijken, associëren of in te schatten. Zelfs apen slingeren van liaan naar liaan door afstanden te calculeren. Het gevoel voor verhouding en proportie, hetgeen waar alles in de wiskunde om draait, is ons gegeven bij de geboorte. Zonder dat ‘talent’ en met de vele gevaren die zich iedere dag presenteren zouden we waarschijnlijk dood zijn vooraleer we de pubertijd kunnen bereiken. Gewoon kwestie van benutten dus.
Je weet nu dat je in grote lijnen alles kan wat een ander ook kan. Er rekening mee houdend dat je jezelf vergelijkt met iemand met gelijkaardige lichamelijke kwaliteiten en niet met iemand die ergens buitengewoon in begaafd is. Je bent bijvoorbeeld geen Stephen Hawking, alleen maar omdat je in een rolstoel zit of met robotstem kan praten. En natuurlijk zal iemand die een been mist niet zo ver kunnen springen als een medesporter met intacte ledematen. Vanzelfsprekend is er altijd wel iemand ergens de beste in en kun je dus onmogelijk overal in uitblinken. Wilt je toch de allerbeste zijn en het ligt in je potentieel bereik, dan komt het aan op keuzes maken om het doel te bereiken. Want kennis over de realiteit is inderdaad macht: macht over jezelf en het eigen leven. Durven een beslissing te nemen die een ander niet zou nemen, alleen maar omdat je weet dat iedere beslissing een gok is en niets vaststaat.
Wij, en alles om ons heen, handelen en denken volgens patronen die ons worden aangereikt en waarin we zelf (mogelijk) een vrije keuze hebben. Of die keuze werkelijk vrij is hangt af van je geloof of ongeloof in predestinatie.
Superpositie in de Kabbala bespreek in het forum
Ook in de Kabbala, de oude joodse godsdienst, valt een superpositie aan de basis te herkennen. In die mate zelfs dat het doorbreken ervan de allereerste stap is die God zou hebben gemaakt. De 10-Sefiroth, ook wel levensboom genoemd, bestaat uit 10 cirkels, sefiroths genoemd. Het geheel duidt een patroonmatig proces aan, de 32 wegen van het goddelijke. Kabbalisten geloven dat, als je het ontstaan en de werking van dit boomdiagram begrijpt, het de sleutel is tot inzicht in het hogere. Het kan echter ook gezien worden als de structuur van de menselijke psyche, elk beoefenaar zal er zijn of haar eigen dingen in herkennen.
Net zoals ieder patroon heeft de levensboom ook een begin, dat is bovenaan gelegen, in de eerst sefiroth. Deze bovenste cirkel wordt Kether genoemd. Het is moeilijk om kort de levensboom of aspecten ervan uit te leggen, maar samengevat is Kether de kroon van de kennis, de eenheid die in zichzelf de veelheid (de potentie) van ontwikkelingen draagt. De eerste openbaring van God, noemt men het soms ook. Droog gezien zouden we Kether kunnen zien als de eerste stap in de schepping, nog vóór de dualiteit in de praktijk bestond. Dat kunnen we ook zien aan de 10-Sefiroth: Kether, zwart gemarkeerd, splitst zich in de twee onderliggende sefiroth Chochmach (rechts) en Binah (links). Kether is dus de eenheid die vóór het duale reeds bestaat, maar wel het duale in zich heeft.
In het centrum van de zwarte cirkel staat een wit punt gemarkeerd, kabbalisten noemen dat het pleroma, het middelpunt van Kether. Dit is het begin, de vorming van alfa, om in bijbelse genesistermen te praten. Het pleroma is, als het ware, de allereerst vonk die een opening in de ruimte scheurt en zo het gehele universum met zich meebrengt.
Ook op de vraag waar die goddelijke vonk dan wel vandaan mag komen heeft de oude mystieke religie een antwoord. De 10-Sefiroth is de boom, maar de oorzaak van de boom, de reden dat hij groeit, ligt elders. Daarom tekenen kabbalisten soms nog een extra cirkel boven de levensboom. Die hogere oorzaak staat symbool voor de En-Sof, een van de mooiste begrippen uit de Kabbala. Afhankelijk van de kabbalist kan de En-Sof ook getekend worden zoals de linkse figuur.
De En-Sof (soms ook Ein Sof) wordt als iets onbeschrijfbaars gezien, het almachtige. De letterlijke vertaling is ‘het oneindige’. Welke naam er ook aan gegeven wordt, het kan de grootsheid van het begrip niet vatten. Dat is logisch, want volgens de joodse leer is de En-Sof hetgeen God genoemd wordt, maar dan in zijn oerstaat, vooraleer hij zich heeft geopenbaard via het pleroma en de sefiroth Kether.
Inderdaad, het behoeft niet veel fantasie om in deze En-Sof een oerstaat van superpositie te ontdekken. Het punt, het pleroma, waar de schepping een begin kent is dan de keuze of de waarneming die zorgt voor een einde aan de superpositie. Net zoals bij een elektron of misschien wel bij alles dat wij tot het universum vinden horen. Zo ook onze geest en zijn functies.
Gezien vanuit de stelling dat ons brein in die staat verkeert (zolang er geen beslissing is gevallen) kunnen we op basis van de Kabbala metaforisch afleiden dat het brein van God ook in superpositie verkeert zolang er zich geen pleroma heeft gevormd. Het is dan ook frappant dat Charles Poncé in zijn standaardwerk over de Kaballa de En-Sof omschreef als ‘de innerlijke psychische functies van God’.
Er valt zeer veel te vertellen over de principes uit de Kabbala, maar ik houd het in deze context hierbij. Wel wil ik nog meegeven dat het pleroma een begrip is dat ook bekend is in de gnostiek. De betekenis en inhoud is dezelfde als bij de Kabbala: een keuze of openbaring die een wereld van oneindige mogelijkheden vernauwt naar één specifieke manifestatie.
Show must go on bespreek in het forum
Spreken & zingen...
Als iemand met de stem een geluid maakt, maken de stembanden een superpositie van vele tonen. De vorm van de mond-, keel- en neusholte versterken dan sommige componenten van deze superpositie.
Alles is kiezen, vandaar dat het woord ‘keuze’ en ‘beslissing’ regelmatig in dit artikel naar boven komt. Helaas zijn er niet zoveel synoniemen voor het woord, dus vergeef me enige herhaling. Aan de andere kant is herhaling wellicht goed want misschien staan we te weinig stil bij die natuurlijke beslissingsbevoegdheid.
Wat we niet zelf kiezen zal door een ander persoon of door de natuur worden bepaald. We zitten vol potentie en de wereld ligt in theorie aan onze voeten. Dat is immers een gevolg van de superpositie, alle beslissingen zitten reeds in ons. Pas op het moment dat we een aspect uit ons eigen leven gaan waarnemen (en er dus aandacht aan schenken) zijn we aan het bepalen welke kant we opgaan. Doen we dat op geen enkel moment, dan leven we letterlijk het leven dat door de medemens en hogere patronen wordt bepaald. Let wel: zelfs al maken we een keuze, dan nog gaat het niet vanzelf. Inspanning (ofwel energetische investering) is noodzakelijk om ergens te komen.
Er zijn vele kennisgebieden waarin dit gegeven naar boven komt. Denk aan de gnostiek, waar de verantwoordelijkheid van het zelf centraal staat. Mensen die dit realiteitsbewustzijn niet hebben worden er blind of zelfs dood in genoemd. Het moge duidelijk zijn dat dit niet letterlijk blind of dood is, het is eerder een metafoor voor het niet zien van de patronen die zorgen voor dagelijkse gebeurtenissen.
Verantwoordelijkheid en wetenschap over het eigen manifesteren is ook een centraal thema dat terugkomt in het boeddhisme en hindoeïsme. Ook filosofieën rondom sacrale geometrie, de I Tjing, en kabbala komen uiteindelijk neer op dat gegeven. Alles waaruit de realiteit bestaat is een gevolg van onderliggende interactie die bestaat uit aantrekken en afstoten, mannelijk en vrouwelijk, links en rechts, liefde en haat.
Het is mooi dat de kwantummechanica al deze filosofieën voor mogelijk houdt. Waarschijnlijk voor het eerst in de geschiedenis kunnen we dankzij dat model spreken van een samenkomst tussen religie en wetenschap. Simpelweg omdat de superpositie, waar wij mensen schijnbaar intern gebruik van maken, vele mooie werelden toelaat. Natuurlijk schept het ook vele duistere werelden, velen kruipen in een slachtofferrol en worden daardoor bijvoorbeeld geleefd door hun overspoelende emoties. Dit principe leidt zo ver dat levenscoaches als Tom de Kok menen dat iedereen letterlijk krijgt wat hij verdient omdat een mens altijd zelf bepaalt wat hij aantrekt. Een sterke uitspraak, geheel conform The Law Of Attraction, het is aan jou te weten of je het ermee eens bent of niet.
Bron : seriewoordenaar.nl>>> brein in superpositie