Ik jankte eigenlijk altijd iedere dag. Maar dat is veel minder geworden. Sowieso huil ik veel minder sinds ik alleen ben. Soms denk ik er wel eens over na, zo van 'zou dat nu komen omdat ik alles opkrop?' maar dan denk ik ook weer, ik ben gewoon veel minder ongelukkig dan toen. En minder heftig in mn emoties. Ik heb gewoon niet zoveel reden om te huilen de laatste tijd.
Ik ben dus eigenlijk precies het tegenovergestelde van wat anderen hier zeggen
Ik jank veel makkelijker als er mensen om me heen zijn om wie ik geef. Juist omdat ik weet dat ik bij hen troost kan vinden. Maar vaak ook omdat het te maken heeft met die mensen. Dat ik bang ben om ze kwijt te raken ofzo. Soms jank ik ook nog wel eens thuis hoor, maar meestal pak ik dan juist de telefoon en bel een van mn vrienden of mn moeder ofzo. Die wetenschap, dat er altijd mensen voor me zijn, maakt ook dat ik veel minder reden heb tot huilen.
Toch heb ik ook altijd wel veel opgekropt. Vooral boosheid enzo. dat merk ik in mijn haptotherapie. Ik heb vandaag ook weer zitten brullen als een klein kind, omdat hij bij een blokkade kwam. Dat is dan een kutgevoel en soms ga ik me daar tegen verzetten. Maar goed, dat gaat dus ook steeds beter. Als je je kut voelt is het beter dat te laten zijn dan je ertegen te verzetten. Dat kost veel meer energie en je kropt het dus alleen maar op.
Wel grappig want heb in t begin van mn studie onderzoek gedaan op t gebied van huilen, inmiddels is die begeleidster ook gepromoveerd aan de Uni op het onderwerp hulen. Wel vet want ze heeft mensne naar films laten kijken die wij dus hebben uitgezocht
de ene was "once were warriors" en dat is een film die heel veel boosheid oproept. De andere was "The cure" en echt mensen, als jullie willen janken, huur die film! Gaat over een jongetje met Aids en hij is zo ontzettend mooi en grijpt je echt bij je strot. De vraag was dus of huilen dan oplucht. Uiteindelijk bleek huilen vooral een andere functie te hebben, namelijk het zoeken naar troost. iets dat ik er goed herken omdat ik het dus ook direct toepas. Als ik moet huilen bel ik gelijk iemand op en yep, dat werkt. heel wat beter dan in mn eentje thuis te gaan zitten janken iig. Hier een stukje over de resultaten:
Universiteit van Tilburg
Promotie gezondheidspsychologe Michelle Hendriks
Huilen lucht niet op, maar mobiliseert hulp en troost
Troost en medeleven zijn de gangbare reacties op tranen, aldus Michelle Hendriks in haar proefschrift On the functions of adult crying. De gezondheidspsychologe ontkracht met haar promotieonderzoek ook de volkswijsheid dat huilen zou opluchten. Zij promoveert vrijdag 25 februari aan de Universiteit van Tilburg.
Huilen is een universeel en typisch menselijk verschijnsel. Volwassenen huilen voornamelijk bij het verlies van dierbaren of wanneer ze niet weten hoe ze met een situatie moeten omgaan. Tot nu toe is er weinig wetenschappelijk onderzoek gedaan naar huilen bij volwassenen. Een belangrijke vraag die onbeantwoord was, is waarom volwassen mensen huilen. Wat is het nut? Om het antwoord te vinden op deze vraag onderzocht gezondheidspsychologe Michelle Hendriks de invloed van huilen op de lichamelijke en emotionele gesteldheid van de huilende persoon en de reacties van de mensen in de omgeving op het huilen. Ze ontkracht daarbij de veelgehoorde 'wijsheid' dat huilen zou opluchten. Hendriks liet zestig vrouwelijke studenten naar een neutrale en een emotionele film kijken. Voor, tussen en na de films werd geïnformeerd naar de stemming van de studenten en werd hun pijnwaarneming gemeten. Ook werden tijdens het bekijken van de films zeven lichamelijke parameters bepaald, onder andere hartslag, bloeddruk en ademhaling.
Huilen tijdens de film verbeterde de stemming niet. Wel vond Hendriks bewijs dat huilen gepaard gaat met lichamelijke reacties die het herstel van de fysiologische balans bevorderen. Vóór het huilen neemt de hartslag bijvoorbeeld toe, na de huilbui weer af. Op basis van de timing van alle fysiologische veranderingen, concludeert Hendriks echter dat het huilen eerder een uiting dan de eigenlijke oorzaak is van het herstel.
Minder boos
In een volgende studie kregen deelnemers situatiebeschrijvingen te lezen met daarin een huilende of een niet-huilende hoofdpersoon. Of ze kregen fotos te zien met daarop een huilend persoon of een iemand met een andere emotionele gezichtsuitdrukking. Vervolgens moesten de deelnemers aangeven hoe ze zouden reageren. Een huilende persoon blijkt op meer emotionele steun te mogen rekenen. De deelnemers gaven ook aan dat ze minder boos zouden worden op huilende personen en minder vermijdingsgedrag zouden vertonen.
Kortom, huilen blijkt voornamelijk sociale voordelen te hebben. Na een huilbui voelt iemand zich mogelijk alleen beter als de tranen hebben geresulteerd in troost en begrip en niet als het huilen wordt afgekeurd. Tranen zijn dus functioneel omdat ze onbewust hulp en emotionele steun oproepen bij anderen. Hendriks: "Huilen is een emotionele uitdrukking die belangrijk is voor het ontstaan en behouden van sociale relaties tussen volwassenen."
Drs. Michelle Hendriks (1977) studeerde klinische gezondheidspsychologie aan de Universiteit van Tilburg. Na haar afstuderen in 2000 startte ze bovenbeschreven onderzoek bij het departement Psychologie en Gezondheid. Momenteel is zij werkzaam als onderzoekster bij het NIVEL, Nederlands instituut voor onderzoek van de gezondheidszorg.
Blijft vet om te zien dat wij daar aan hebben meegewerkt
wil vaak helpen of met iemand die jou zeer goed kent. Soms kan een persoon die je verder niet kent je dingen vertellen waar jezelf nog nooit bij stil heb gestaan. (Kijk maar naar dit forum, mensen zijn hier erg open terwijl wij elkaar totaal niet kennen verder).
