Harmony of Hardcore 2018 – The Unification of the Ultimate Hardcore Feeling

Rust vs Donder
Het is een mooie zaterdagmiddag, een weilandje met beestjes die staan te grazen, lege drankblikjes... blikjes?
Je loopt verder. Meerdere mensen die besloten hebben om er ook op deze mooie dag op uit te trekken. Slootje hier, greppeltje daar, fladderende vlindertjes en vogeltjes die zingen, gecombineerd met licht gerommel in de lucht. Het zou toch niet gaan onweren?
Afzetlint. Afzetlint!?
En mannen in gele hesjes die je opeens de toegang ontzeggen! Waar komen al die mensen toch vandaan? Het zijn er wel een hoop opeens, terwijl het hier normaal is uitgestorven. En waar komt dat 'Heras-hekwerk' opeens vandaan? Je favoriete weiland staat verrassend genoeg vol auto's. Allemaal raar volk, die in aparte klederdracht allemaal dezelfde kant op lopen. Trillingen onder je voeten, we zitten toch niet in Groningen? De hoorbaar donder-dreunen vanachter het hek vandaan. Wat is hier toch aan de hand? Normaal zijn Erp en omstreken, met name recreatiegebied 'De Roost' een oase van rust. Maar niet vandaag, zaterdag 19 mei.
Bij afwezigheid van het Hardshock Festival dit jaar, staat Harmony of Hardcore klaar om het hardcore-festival-seizoen af te trappen. Onder aanvoering van de Harmony of Hardcore Crew en zwaargewicht Nosferatu, die dit jaar het anthem van het festival mocht verzorgen, volgden weer een hele reeks aan hardhitters om van te watertanden. Meer dan 100 dj's en live-acts, waarvan een groot aantal ook weer terug te vinden zijn op de jaarlijkse compilatie, maakten van deze editie van Harmony weer een daverend succes. Om het "Unification of the Ultimate Hardcore Feeling"-gevoel nog een tijdje vast te houden is er traditiegetrouw weer een mooie compilatie uitgebracht. Cd1 is dit jaar samengesteld en gemixt door Nosferatu, cd2 is gevuld door "Be Yourself Music".

Energy Spike
Nosferatu heeft zo'n 24 tracks uitgekozen die garant staan voor een flinke energy spike, waarbij een gemiddeld dorp als Erp met gemak tijdelijk in het donker wordt gezet. Bekende namen als Angerfist en Ophidian, die ook met The Outside Agency flink los gaat, Tha Playah, Anime, N-Vitral, Day-Mar, Negative A en Bodyshock worden vakkundig afgewisseld met nieuwkomers als Never Surrender, Restrained, Access One, Deadly Guns en Wrecked Reality. Over de opbouw van deze mix hoeven we ook niks te zeggen. Van Mainstream gaat het al rap sneller en sneller richting het stevigere en uptempo geweld.
Met N-Vitral weet je dat de bassen platter en lomper worden en al helemaal als zijn Bombsquad alter-ego om de hoek komt stuiteren. Zijn remix van "Crispy Bassdrum" kraakt dan ook uit al z'n voegen. En zo zijn er nog wel meer artiesten die tegenwoordig helemaal leip zijn van deze afgevlakte up-tempo-sinus-kicks. Leuk voor de liefhebbers van deze ongeraffineerde drums, maar na een paar platen gaat het toch wel op de zenuwen werken. Gelukkig weet Nosferatu aardig de balans te vinden tussen deze up-tempo plaatjes en de overige ook steeds harder en sneller wordende tracks. Het is duidelijk dat het hele langzame van voorgaande jaren verdwenen is en dat hard en snel weer het devies zijn.
Verder zien we 4 tracks van Angerfist's laatste album "Creed of Chaos", waarvan vooral "Off the Grid" eruit springt met z'n snelle en melige melodielijn. Ook Radical Redemption is een opvallende naam. Deze artiest lijkt zo onderhand toch de overstap te maken van hardstyle naar hardcore. Met "Hover through Hell" (samen met, ja daar is hij weer, N-Vitral) en "Exorcism", beiden afkomstig van zijn album "The Road to Redemption" brengt hij twee stevige nummers die met gemak kunnen meekomen met tracks als "Gunshow" en "Resist AD" van respectievelijk Tha Playah & Never Surrender en Djipe.
Natuurlijk ontbreekt Nosferatu's anthem ook niet. "Unification of Inner Power" is een combinatie van energieke bassdrums, diverse synthesizers, waaronder één die hij ook in "Hate me like a Pro" gebruikte en de donkere vocalen van MC Nolz. Andere hoogtepuntjes zijn toch wel de samenwerking tussen Ophidian & The Outside Agency die hun "Silence" nieuw leven hebben ingeblazen, maar wat te denken van het meer harmonieuze "Can't break me" en apocalyptische "Exorcism"? Al met al een gevarieerde eerste cd die voor iedereen wat herbergt.

Prima & Harmonieus
Hadden we vorig jaar nog de luxe dat naast cd1 (Re-Style) ook cd2 door een bekende dj-act (The Sickest Squad) gemixt werd, dit jaar is het weer het team van "Be Yourself Music" die de tweede cd onder handen hebben genomen. Dit resulteert net als voor cd1 in een ruim uitlopende tracklist met veel variatie. Beginnend met de helden van The Third Movement, Catscan & Promo, gevolgd door de onnavolgbare MD&A, een man die menig early-feest op z'n kop zet met z'n liveset. Zijn sinistere "Face of Silver" brengt met verve een ode aan de Oldschool Gangsters area. Via de nieuwste opzwepende samenwerking tussen DJ Mad Dog & Tha Playah en het reeds vorig jaar al verschenen, doch nog steeds geweldige "Worlds End" komen we bij "Salvation" en "Basshead". Blije en meeslepende nummers die menig setje zullen opleuken. Prima mainstream hardcore tot dusver.
Na Noize Suppressor volgt het eerste industriëlere geluid van deze mix. De, van de lang verwachte "Enzyme060"-EP afkomstige, Rapture Remix van "So many Sacrifices" is met bijna 5 minuten de langste track in deze mix. Maar ooh!! wat is deze plaat toch lekker! Het vertrouwde Enzyme-geluid in een nieuw jasje. Waren we nog niet wakker dan weten Broken Minds & Joey Riot ons wel wakker te schudden met hun ratelende (psytrance-)bassline en dramatische synthlines.
Hierna wordt via "St8ment", "Anger" en "Live by your Vow" het tempo langzaam opgeschroefd. Verrassend genoeg luisteren we nog steeds naar mainstream hardcore, maar de omslag komt eraan.
Even verderop in de tracklist komen we Partyraiser, Dave Dope en Estasia tegen, die maar één doel voor ogen hebben. En dat is om jullie uit je Nikes te blazen. En dat lukt ze aardig. Jammer alleen dat de geniale samples iedere keer weer aangevuld worden door dezelfde afgestompte bassen en schrapende cirkelzaag-synthesizers. Heren dj's, kom eens met iets origineels (!!) om het up-tempo-genre fris te houden. Snelle hardcore hoeft niet persé iedere keer een herhaling van zetten te zijn.
Na Lunatic & Hyrule War breekt het laatste blok van deze mix aan. Hierbij worden de Frenchcore-fans op hun wenken bediend met platen van Affix, BillX & Dr. Peacock, Deathroar en 'last but not least' onze eigen Drokz. Opvallend zijn de vele herkenbare en vrolijke noten, waaronder de samples uit "Manau ‎– La Tribu De Dana" en het lugubere "Dance Macabre". Na het eveneens klassiek georiënteerde "Going Wild" zijn het de agressieve noten van Drokz, die deze editie van 'Harmony' toch nog enigszins harmonieus afsluiten.

Ruimschoots Geslaagd
"The Unification of the Ultimate Hardcore Feeling", de ondertitel van Harmony dit jaar, zorgt zeker voor een zekere mate van eenwording. Meerdere genres binnen het hardcore-wereldje zijn vertegenwoordigd en netjes met elkaar vermengd tot wederom één feestelijke editie voor de thuis-luisteraar. In dat opzicht is de opzet van deze compilatie ruimschoots geslaagd. Een puntje waar deze compilatie helaas minder op scoort, is de diversiteit van 'originele'-tracks. Welgeteld 14 tracks (ongeveer een derde) kwamen we ook al tegen op "Masters of Hardcore – Tournament of Tyrants". Daarbij komt dat "St8ment " en "Worlds End" al ruim een jaar oud zijn en beiden ook op de editie van vorig jaar zijn terug te vinden. Buiten dat, is deze compilatie zeker geschikt voor iedereen die op het feest is geweest of als je de laatste MoH-cd hebt laten schieten.