Destructive Tendencies - Slaves to the Darkness

To Destruct
Het is die subtiele roep om te slopen die langzaam maar zeker sterker wordt. En waarom???? De redenen zijn talloos; De zoveelste plensbui over je harses, de 3e lekke achterband van deze maand, die ene klasgenoot die je keer op keer 't bloed onder je nagels vandaan treitert, de zoveelste windows-crash tijdens het gamen, de bestelde Samsung Galaxy Note 7 die maar niet komt (iets met ontploffende batterijen), die idioot in de file die hem er nog net ff tussen propt terwijl jij net optrekt (Boem is HooO! L#L!!!), je baas die non-stop loopt te zeiken over targets & commitment, je vriendin die 't uitmaakt en je ex-schoonmoeder die nog even komt zeuren om de gastendoekjes die ze terug wil. Het houdt maar niet op, het gaat maar door. Een dag vol tegenslagen, als een Titanic vol op rampkoers 'Going straight to the bottom'.
Het komt uiteindelijk neer op die laatste plons die je gifemmer groen laat overlopen van pure frustratie. Die alles overheersende primitieve drang om alles helemaal kapot-stuk te slopen en nietsontziend te keer te gaan, je volledig overgevend aan die vernietigingsdrang. Destructive Tendencies, iedereen kent het gevoel, maar wie geeft eraan toe. Gelukkig is er nog zoiets als zelfbeheersing (toch?) en zo niet, dan is er vanaf nu een goed alternatief, het eerste album "Slaves to the Darkness" uitgekomen op het Italiaanse Hardcore Blasters label (DJ D).

Het trio Destructive Tendencies is nu zo'n 6 jaar actief binnen de hardcore scene en hebben zich vanuit de up-tempo scene rap opgewerkt naar een stabiele mainstream act met een lekker rauw randje. Met mixen op Riders of Retalliation (Dominator 2015) en Harmony of Hardcore 2016 bewijzen ze, dat ze niet alleen met het lompe beukwerk uit de voeten kunnen, maar dat ze ook met andere meer gematigde stijlen een strakke en gevarieerde mix kunnen neerzetten. Daarnaast kunnen we onderhand de tracks "Destiny" (Ft Hardbouncer), "Fucking up the Mainstream" en "Sound becomes One" (met Partyraiser) dromen.
De heren hebben de afgelopen jaren menig feest en festival op z'n kop gezet, waaronder Harmony of Hardcore (2014, 2015 & 2016), Hardshock (2015), Masters of Hardcore (2015 & 2016) en hun eigen Ibiza goes Hard (5 jaar op rij). Dat ze naast al die optredens nog tijd over hebben, zou je eigenlijk niet verwachten, maar desondanks ligt er nu wel het album "Slaves to the Darkness" op de plank, klaar om grijsgedraaid te worden in jullie cd-spelers. In juli kregen we al een album sampler bij de Dominator-cd met daarop een twaalftal tracks. Nu het volledige album klaar is, zijn we dan ook reuze benieuwd hoe de heren het er vanaf gebracht hebben.

Energiek & krachtig
Wat opvalt is dat het album (26 tracks verdeeld over 2 schijfjes van een uur) behoorlijk wat samenwerkingen en remixen bevat van onder anderen Angerfist, Paul Elstak, Re-Style, Tha Playah, Nosferatu, Dirty Bastards, Meccano Twins en Partyraiser. Niet de minste namen. Dat geeft al aan dat dit niet alleen maar een up-tempo reng-deng-deng album zal zijn, maar veel uitgebreider en gevarieerder.
De titeltrack "Slaves to the Darkness" staat als een huis. Stoere raps, een gevoelige piano en strijkpartij en een meeslepende syntline zorgen voor de juiste partysfeer. "Inner Demons" is daarna wat meer hyper en heeft een aantal leuke elementjes die een wat lugubere sfeer oproepen, al valt dat ook wel mee als de tweede melodielijn zijn intrede doet. Ook deze track is zeer geschikt om het publiek uit z'n naad te laten gaan. "Fuck the Rules" is hierna lekker recalcitrant en beukt er heerlijk op los met z'n achterliggende ronkende synyhline. Zou een leuke plaat zijn voor Max Verstappen als Sebastian Vettel weer eens loopt te mauwen, dat Maxje stout is geweest tijdens de race.
Met "Bash the World" heb je het ideale excuus om je te misdragen als het weer eens tegenzit. Politici doen niks anders dan het volk naaien, dus waarom zou je niet zelf ook eens even lekker je eigen ding doen. Kennelijk is het toch al geaccepteerd algemeen goed.
D.T. vervolgen hun weg met de anthems van Defqon Australia en Harmony of Hardcore, welke lekker opruiend zijn en vol zitten met creatieve & melodieuze elementen. Tussendoor horen we ook de interpretatie van Juanma & Rayden van "Smack my Pitch up". Deze behoorlijk verbouwde track gaat nog verder dan het origineel. Wel jammer dat de heren de pianobreak volledig verwijderd hebben. Daarentegen blijft Ameno ft F.Noize ook een fijne plaat om te horen. Ruig en toch ook met een gevoelige 'touche'.
Met "Bring us Some", niet subtiel en zeer aanstekelijk dankzij de adhd synthlines en opgepitchte dames-stem, "I'll let you have your Day (Lady Dammage Remix)", vloeiender dan het origineel en "Taken from me" met de samples van "Korn – Freak on a Leash" gaat het weer even gruwelijk los.
Ook "Destiny" heeft nog niet aan kracht ingeboet en met "Evil is Evil" sluiten we cd1 gepast en krachtig af.

Samen met...
Cd2 bestaat volledig uit collaboraties, waarbij Warface de spits mag afbijten met "Release the Kraken", waarin een aantal lyrics van Deuce zijn verwerkt. De volgende track "Like a Drum" is toch wel verrassend. Met z'n old-skool "Sweet Tee" 'Break of the Casio and the Drummachine' samples en daarna een bijna 'happy-hardcore'-vibe leveren de heren samen met Paul Elstak een plezierige feel-good track af.
Al aan de titel af te lezen, blijkt dat "Fortress of Solitude" ft Angerfist van een heel ander kaliber is. Duisterder, dreigend en opzwepend. Ook tijdens "Fuck Society" gaan de schuiven vol op maximaal.
Zo af en toe is het gewoon heerlijk om je af te zetten tegen alles wat ons opgedragen wordt. Weg met de propaganda en valse correctheid van de hedendaagse maatschappij!
"Where ye at Muthafukka" begint met een zware ondertoon en schrapende synthline, maar ontpopt zich tot een brute track mede dankzij de samples van de morbide film "The Purge".
Als je de naam Tha Playah ziet staan, maak je borst dan maar nat, want dat betekent een hoop creatieve intro's, breaks en goed opgebouwde melodielijnen. Na "Play my Game" volgt het bekende "Sound becomes One" met Partyraiser.
Stiekem zijn we al weer over de helft van cd2 en dat betekent dat het tempo ook nu weer naar level Fukushima gaat. Te beginnen met de samenwerking met Unexist. Diepe bassen, coole vocalen en subtiele breaks wisselen af met volle kickdrums en snerpende synths. Op 9 vinden we "Who are you to judge me" met Nosferatu. De bass-metertjes van het mengpaneel staan ondertussen strak in het rood te vibreren. Na de subtiel aangekondigde break vol onheilspellende teksten volgt een goed uitgebalanceerde melodielijn.
Tijd om het publiek verder af te matten met wederom een track samen met Partyraiser. "Fuck the Fame & Fortune". Ondanks dat het tempo omhoog gaat, bevat de track toch ook een aantal zeer subtiele rustmomentjes, bestaande uit zorgvuldig samengestelde melodielijnen en ruige raps.
Rust kunnen we vanaf nu wel vergeten. Te beginnen met Noize Bangerz die oudgedienden The Beasty Boys door de sampler hebben gehaald. Combineer dat met een synthline die als een 'intergalactic' space-canon tekeer gaat en de toon is gezet.
Ondanks dat we niet veel horen van Meccano Twins is het altijd een feest als we de naam ergens zien staan. Zo ook nu. Samen met D.T. brengen ze een sfeervolle, futuristische, licht dramatische track vol prikkelende geluidjes, synthlines en een kick om je vingers bij af te likken.
De afsluitende plaat is er één met Drokz. Deze oudgediende 'terror'head is nog lang niet uitgebeukt en dat laten de heren even subtiel weten via " Hardcore won't die 'til I die". Dit is zo'n plaat die er aan het einde van de nacht nog even voor zorgt, dat je naar huis gaat zonder zolen onder je Nikes.

Divers & degelijk
2 Cd-tjes met energieke hardcore verder, kunnen we eigenlijk alleen maar concluderen, dat de heren van Destructive Tendencies een zeer degelijk album hebben afgeleverd. Het van te voren verwachte mindless beuken, werd ruimschoots overtroffen met diverse en goed opgebouwde tracks. De éne plaat ruiger dan de ander en dat alles per cd mooi oplopend gebracht van mid-tempo range naar het snellere werk. Natuurlijk blijkt wel dat D.T. zeer afhankelijk is geweest van de inbreng van een heel batterij aan 'Zwaargewichten der Hardcore'. De vraag die nu dan ook rijst, is: "Zouden de heren net zo'n goed album afleveren als zij alles alleen zouden hebben moeten doen?"
Desondanks is dit voor de fans van het stevigere werk een goed album om de komende maanden mee door te komen. Destructive Tendencies, kwam, zag en brak de boel af.

https://www.youtube.com/watch?v=qE8d6XuvXq8