Paul van Dyk – VONYC Sessions 2013

Voordat ik echt begin met de review van Paul van Dyk's nieuwste mixcompilatie moet ik toegeven dat wij van Partyflock wat aan de late kant zijn hiermee. Desalniettemin mag dat geen belemmering zijn deze cd op zijn waarde te schatten. Hetzelfde geldt voor het feit dat uw recensent van dienst niet al teveel op heeft met verhousde mainstage trance / EDM, maar mits het lekker gebracht wordt het totaal niet storend vindt. Want zoals eenieder die trance al wat jaartjes volgt wel door heeft, is Duitse dancegrootheid van weleer Paul Van Dyk de laatste tijd stiekem van een trancegegrond geluid meer en meer richting een pompende mainstage sound toe bewogen. Dit werd al duidelijk op de 2012 editie van 'Vonyc Sessions', dit ondanks een overwegend trance gerelateerd laatste en nog steeds bazig artiestenalbum 'Evolution' uit datzelfde jaar. Die keuze staat hem vrij natuurlijk, maar dat roept wel de vraag op deze Duitse held wel wat te bieden heeft in deze regionen. 'VONYC Sessions 2013', het jaaroverzicht van zijn gelijknamige podcast, geeft hierin volop duidelijkheid.

Flipperkasthouse

Traditiegetrouw biedt Paul van Dyk zijn fans wederom twee mixen vol met favoriete tunes die het laatste jaar zijn VONYC radiosessie hebben gepasseerd. Dat betekent (helaas) wel dat we te maken hebben met tracks die al veelvuldig airplay hebben gekregen in andere shows, jaaroverzichten en feesten. Dat is niet erg als alles op een interessante en juiste manier gebracht wordt natuurlijk. Via mooie progressive klanken laat het beest in Paul op cd 1 al snel de boel versnellen richting een energieker geluid. Onvermijdelijk zijn hierbij de klapper van W&W en Ummet Ozcan 'The Code' en Max Graham's doortrapte 'The Evil ID'. Tot deze fase is het allemaal wel te behappen, alleen hetgeen mij veelal stoorde in het aanstormende tweede gedeelte is dat de trancebasis vaak wordt verlaten voor een flinke portie mainstage pomp en beuk sounds met wat lijkt op flipperkastgeluiden en vervelende 'scheetsynths'. Vooral Alex M.O.R.P.H. en Corti Organ maken er een stinkende bende van in hun stroperige schijtplaat 'Magnum'. Als trancefan met behoorlijke verwachtingen en een aanbidder van Paul's laatste album 'Evolution' is dit onnodig kazige nogal een harde dreun in het gezicht. De rest van mix één, met uitzondering van het uit vier trancenummers bestaande slotstuk, komt over als een hyperactief beukfestival met als gevolg een totaal beursgeslagen hoofd. Redelijk bevend en vol argwaan stopte ik voorzichtig schijf twee in de juiste lader.

Mijn angstzweet verdween als sneeuw voor de zon, want een wonderschone track als 'I Don't Deserve You', in de Jerome-Isma-Ae remix en in de mash-up met Ferry Corsten's 'Diss!', laat nog maar eens duidelijk horen hoe sterk en mooi de trancekant van Paul doorgaans is. En gelukkig komt deze kant op cd 2 al rap en ruimschoots aan bod met Paul's eigen 'Open My Eyes' en de heerlijke zweefplaat 'Talisman' van Protoculture. Toch, net als bij de vorige mix, schakelt de Duitser weer vlug naar de volgende versnelling. 'Dinodrums' van Estiva gaat dan wel los als een malle holbewoner, mix twee heeft godzijdank veel meer oor voor tranceklanken vergeleken met de eerste. Een verademing is het bijna als de classic 'Greece 2000', in een respectvol jasje gegoten door Matt Davey, de revue passeert, evenals weer een buitenaards mooie productie van Giuseppe Ottaviani. Aardige, levendige trance platen worden een voor een aan elkaar geregen waardoor er eindelijk lange fases ontstaan waarin de sounds stabiel en genietbaar zijn. De kleine bombastische elementen in diverse tracks stoorden daarbij niet zozeer. Nee, deze tweede disk voelt dan ook als een verademing vergeleken met de eerste.

Geen Dyk van een compilatie

Ik heb het geprobeerd te accepteren en incasseren, maar hetgeen Paul van Dyk als jaaroverzicht heeft gebruikt voor 2013 kan mij als tranceliefhebber en PvD bewonderaar niet bepaald bekoren. Zeker de irritante big room platen op cd 1 zijn van matige kwaliteit en bieden gewoon niet de charme en kwaliteitsstandaard die je mag verwachten bij een levende legende als PvD. Goed, de beste man heeft geprobeerd een balans te vinden tussen het goede van trance (mooie melodieuze breaks) en mainstage EDM (energieke beats en drops), maar deze wordt wel heel erg verstoord door de zaaddodende mainstage deunen. Mix twee is qua invulling stukken beter, al komt het maar omdat deze qua opbouw en invulling veel stabieler en dichter bij PvD zelf staat. Al kon de trackkeuze mij persoonlijk hier ook niet altijd boeien. Samengevat is 'VONYC Sessions 2013' een dubbelaar die je beter kunt mijden dan aanschaffen, of je moet een vaste luisteraar van de VONYC sessions zijn. Ikzelf slinger uit ellende zijn prachtalbum 'Evolution' maar weer eens aan…

Score: 60/100

www.paulvandyk.com
www.vonycsessions.com
www.vandit.com