Wanneer wij op vrijdagmiddag met ons arsenaal aan campingspullen in een wolk van stof naar de ingang van het campingterrein lopen, snappen wij dat de organisatie 'Code Rood' hanteert. De code houdt in dat de organisatie gratis waterpunten moet neerzetten, open vuur moet verbieden en insmeerbars van het KWF op het terrein heeft geplaatst. De zon brand een pit in de grond en met het zweet op onze ruggen zetten we onze tenten op. Beide campings staan al goed vol en de eerste lauwe halve liters bier worden vanonder partytenten achterover geklokt. Het is tegen vijf uur wanneer ook wij de eerste goudgele pretcilinders opentrekken en een uur later maken wij ons op om onze eerste act van het festival te checken: drum 'n bass legende Andy C zal in de Rampage tent het startschot geven voor een weekend lang stof happen, bier drinken en weinig slapen. De Britse DJ draait vooral het laatste halfuur veel oude tracks uit z'n eigen repertoire, hetgeen goed valt bij het nu al uitgelaten publiek.
Wanneer landgenoot Funtcase een halfuur later de decks van Andy C overneemt met een snerpende dubstepset, stijgt de temperatuur in de tent tot net onder het kookpunt. Om afkoeling te zoeken, halen we een welverdiend biertje - de tel zijn wij intussen kwijt – en vervolgen wij onze weg naar Mura Masa. Zijn set komt in de Crash-tent niet helemaal lekker uit de muzikale verf en het geluid staat er vervelend slecht afgesteld. Toch nog maar een biertje om deze deceptie te verwerken. Wat volgt is een marathon langs de insmeerbar van het KWF, via Hannah Wants naar Droeloe en Noisia. Beide Nederlandse acts geven ons de energie die wij nodig hebben om moe maar voldaan naar het campingterrein te strompelen. Dag één zit erop en de toon is gezet: We Are Electric heeft zich nu al weer bewezen!
Wanneer wij op de zaterdag rond 11 uur onze tenten worden uitgebrand, klinkt er vanuit verschillende zelf meegebrachte speakerinstallaties opvallend veel goede muziek. Traditiegetrouw 'vergeten' we om te douchen en na een stevig ontbijt zijn we klaar voor festivaldag twee. Punctual en Nora en Pure zijn de eerste twee acts die op het programma staan. De funky house is een prima opwarmer voor Black Acid dat om 5 uur in de Ride-tent optreedt. De Amsterdamse hiphop formatie is een energieke mix van grime, catchy ad libs en dikke elektronische beats. De tent stroomt gedurende hun set steeds voller en wederom vinden wij onszelf een uur later zwetend, maar lachend terug bij de bar.
Na een korte stop op de camping maken we haast om niets van één van de grote jongens van het weekend te missen: Paul Kalkbrenner met zijn Parts of Life tour in de Crash-tent. Het geluid is opvallend beter dan een dag eerder bij Mura Masa. Kalkbrenner is een meester in het opbouwen van zijn melodische en meeslepende technosets en na anderhalf uur gokken wij dat we zo'n acht nummers voorbij hebben horen komen. Zijn set klinkt als een symfonie en al nagenietend zoeken we een plek in de schaduw. Na een voortreffelijk broodje pulled pork en een Desperados zijn we klaar voor de nacht en pas de volgende ochtend begrijpen we waar Guus Meeuwis over zong in 'Brabant', want het licht brand fel en lang.
Een absoluut hoogtepunt is de set van Rachel Green: dikke trap-beats wisselen elkaar in hoog tempo af en leggen de lat voor al wat volgt zó hoog dat wij de volgende ochtend nog enkel de set van de Amsterdamse schone kunnen herinneren. Wederom moe en voldaan, met een omweg via een fenomenale San Holo en stevige set van Dave Clarke, crashen we om 4 uur voor de tent en klokken we snel het laatste biertje weg voor de zon op komt.
Het is tegen twaalf uur 's middags wanneer wij ons realiseren dat het helaas alweer de laatste dag is van We Are Electric. Tussen de bomen, in de schaduw, snuiten we het stof uit onze neuzen. Deon Custom is de eerste act die wij een bezoekje brengen. De Dordtse DJ en producer draait een mix van future bass en trap en weet al vroeg de kater van de dag ervoor uit onze systemen te werken. Na Deon staan onder meer Flux Pavilion en Netsky geprogrammeerd. Beide acts hebben wij al meerdere keren gezien, maar ook ditmaal (op het uitvallen van Flux Pavilion zijn set na) zijn beiden fenomenaal.
We voelen in onze benen dat we al twee dagen vol gas staan te dansen, maar bij Noneoftheabove, twee Rotterdamse sloopkogels op industrieel techno-gebied, herpakken we onszelf. Er vliegen opblaasbare dieren door de lucht, en wordt tot zweten toe gedanst en net op het moment dat wij ons rond middernacht weer fit voelen, beseffen wij dat de nacht al bijna voorbij is. Met het goede voornemen om de tent alvast wat op te ruimen voor de volgende ochtend, vallen wij als een blok in slaap. Wanneer wij de volgende ochtend alles behalve fit de eerste zonnestralen op onze huid voelen branden, trekken we de laatste lauwe blikken bier open, snuiten we het stof wederom uit onze neuzen en maken we ons op voor de terugreis. Holy fuck, wat ging dit weekend razendsnel voorbij!
We Are Electric heeft wederom bewezen de absolute Parel van het Zuiden te zijn. Een ijzersterke programmering, een ontzettend toffe nieuwe locatie in de Brabantse bossen en fantastische sfeer zorgen ervoor dat wij nu al weer zin hebben in volgend jaar. We Are Electric: KEEP UP THE GOOD WORK!