Mijn allereerste festivalkaartje en de vooroordelen die óók ik had van de hardere stijlen

Ik weet het nog heel goed: mijn allereerste festivalkaartje. Al vanaf mijn dertiende luisterde ik naar hardstyle, 2009 was het toen. Mijn allergrootste droom was om naar Qlimax te gaan. Ik keek alle aftermovies en CD's van Q-dance. Toen ik zestien was, was het eindelijk zo ver: de aanschaf van mijn allereerste festivalkaartje. Free Festival – the harder styles 2013. Omdat het festival 16 plus was kon ik deze bijwonen. En wat had ik er zin in!

De wekker ging. Het zonnetje scheen. De Nikes waren gepoetst, en ik zat vol energie. Vol spanning zat ik in de trein onderweg naar Almere, waar ik al vele medefestivalgangers gezien had. Eenmaal in de pendelbus begon de spanning steeds meer op te lopen. Om mij heen stonden alle hardere stijlen fanaten en ik keek mijn ogen uit. Door de stoere kleding, tattoos en piercings vond ik ze een ontoegankelijke uitstraling hebben.

Eenmaal aangekomen bij het festival stapte ik de pendelbus uit. De keiharde, bonzende muziek drong via mijn trommelvliezen door mijn hele lichaam. Wat was dit spannend, zeg. Vanaf de stoep kon je de hardcore mainstage en de tenten zien. Overal liepen mensen, net mieren waren het. Tussen ons en het festival zaten hekken, maar de muziek drong er dwars doorheen. Toch voelde het voor mij alsof er zich achter het hek een hele andere wereld bevond.

Om mij heen liepen alle stoere hardstyle- en hardcorefanaten, onderweg naar het festival. We hadden Red Bull meegenomen voor onderweg, en gingen deze nog even opdrinken voordat we naar binnen gingen. Terwijl ik van mijn energydrankje aan het genieten was keek ik steeds om mij heen. Dit 16-jarige meisje voelde zich toch niet zo thuis in deze nieuwe omgeving.

Op elke hoek stonden mensen drugs weg te stoppen in hun ondergoed. Dat vond ik zo eng dat ik niet meer durfde. De spanning was mij teveel geworden. Ik voelde mij totaal niet op mijn gemak en was bang voor wat er komen ging. De doordringende hardcore zorgde ervoor dat mijn hart nog meer slagen per minuut maakte, terwijl dat misschien ook door de Red Bull kon komen. Ik denk dat wij er wel een uur tot een half uur hebben staan wachten. Naar huis gaan was ook geen optie want we zijn dat hele eind met de trein gekomen en hebben natuurlijk ook gewoon een kaartje gekocht. Ik moest gewoon even acclimatiseren. Toen ik eindelijk alle moed bij elkaar had geraapt, liepen wij naar de ingang.

Nou, daar gaan we dan. Ik trad de poorten van het hardstyle festival binnen en dat voelde eigenlijk best goed. "Waar heb ik mij al die tijd nou druk om gemaakt?" dacht ik. Oké, tijd om te feesten. Na een paar uur het terrein verkend te hebben stond ik los te gaan vooraan bij de hardcore mainstage. Ik had zelfs mijn digitale camera meegenomen, want ik zou eindelijk mijn idool Korsakoff in levende lijve gaan zien. Met de zonnestralen op mijn bol stond ik te springen en te genieten van het leven. Ineens merkte ik hoe blij ik was dat ik daar was.

De menigte die eerst zo ontoegankelijk leek was ineens samen één, en ook ik mocht daar deel van uit maken. De sfeer was top. Ik zal dan ook nooit vergeten dat ik per ongeluk op een jongen zijn voet stond. Waarop hij binnen één milliseconde mij aantikte en zei: "Oh sorry!" Hij dacht waarschijnlijk dat hij op mijn voet stond, of wou zich gewoon verontschuldigen voor dat zijn voet in de weg stond. Zo aardig en gezellig zijn de mensen op een hardstyle feestje. Het was een dag om nooit te vergeten.

Waar maakte ik mij nou druk om? Die dag heb ik nog vele vrienden gemaakt. Het was mijn eerste maar zeker niet mijn laatste hardstyle feestje. Inmiddels heb ik al bijna 200 evenementen bezocht en nog steeds ben ik verliefd met de sfeer, mensen en de muziek.