Partyflock
 
­ Nederland

In natura

door , gepubliceerd op
Circus Extrema was dit jaar neergestreken in mondain Wanroij. De organisatie had gesproken: het roer moest om. Duurzaam was het toverwoord en geen scrupules verdomme. Ecologisch moest het. Dat betekende: geen geldverslindende decors, maar gewoon alles gemaakt van sinaasappelkisten en bananendozen, met hier en daar tie rips en duct tape voor de stevigheid. Exit podiumdanseresjes, geen struisvogelveer meer te bekennen, hello natuurcamping aan het water. Niet alleen lief zijn voor elkaar maar ook voor de aarde: dát was wat Extremisten anno 2017 wilden, zo had de organisatie bedacht.

Willen jullie het nu alweer hebben over het polsbandjes- annex statiegeldsysteem in plaats van gewoon muntjes, waarmee wij aan de bar werden geconfronteerd? Oud nieuws jongens, zo erg was het toch niet? Wat wilde het nou helemaal zeggen, een halfuur wachten op een drankje, gevolgd door een fijn gesprek met de bardame of -heer in wier handen ons lot lag, over hoeveel drankjes we nog mochten en waarom. Beetje gedrang en gesteggel in de wachtrij, wat dan nog? Love was toch everywhere?

Dat wij tot diep in de avond met onze handen vol lege glazen en flesjes rondliepen omdat wij niet wisten hoe het systeem werkte - maar evengoed aanvoelden dat de hele boel als vanouds gewoon in het gras flikkeren ook geen optie was - de tel over hoeveel drankjes we nog op te souperen hadden allang kwijt, was zeer overkomelijk. De organisatie hield dat immers prima in de gaten voor ons. En wij voelden haarfijn: dit was Extrema op zijn duurzaamst. Hier kwam een visie tot leven.

Wij vonden standje duurzaam wel tof. Zo tof dat wij er eenmaal thuis geen genoeg van konden krijgen. Lachen man. Mijn vriendin en ik houden best van een spelletje. Dus wij eenmaal thuis 'Drankje scoren' spelen. Ken je dat? Nee natuurlijk niet want dat hebben wij bedacht.

Zei ik: "Ga es bier halen kut", zij meteen lekker volgzaam naar de keuken, hop de koelkast in voor een groene jongen, liever geen blauwe meer, en binnen twintig tellen terug. Niks geen halfuur wachten. Maar nou komt het.

Vlak voordat ze dat flesje dan aan mij gaf zei ze ineens van: "Ho ho, eerst je bandje." En dan, haha, moest ik eerst mijn polsbandje voor haar telefoon houden, en dan zei ze Piep! En daarna nog een keer Piep! Snap je, hoppa twee credits weg, een voor het bier en een voor het statiegeld. Zogenaamd dan he. Gaaf hoor. Maar nou komt het pas echt.

Als ik dan vriendelijk om een nieuw flesje vroeg, zo van: "Wat moet een vent hier doen om nog wat te zuipen te krijgen?", ging ze weer even op de duurzame toer, precies Extrema. "Ja sorry, er staat niet genoeg op je bandje, statiegeld he", ging het dan. Moest ik eerst mijn lege flesje aan haar geven en dan ging zij op haar telefoon drukken en weer van Piep!, en dan stond er dus weer een extra credit op. Kon ik een nieuwe scoren. Dat soort dingen allemaal. Lachen.

Uiteindelijk bleef er natuurlijk één credit over, kon je op wachten. Te weinig voor een nieuwe want daarvoor heb je er twee nodig, als je het écht duurzaam wilt. Daar leek geen speld tussen te komen en mijn vriendin was onverbiddelijk: "Neenee, kunnen we niet aan beginnen!", en dan zo met dat wijsvingertje zwaaien. Net Extrema en ik lag dubbel.

Uiteindelijk hebben we het toch goed opgelost hoor. Het werd al licht en we waren wel klaar met Drankje scoren. We hebben afgesproken dat ik die laatste credit gewoon in natura zou betalen. Zo gezegd zo gedaan. En daarna nog es. Want betalen in natura, dat is toch wel het duurzaamst. Daar kan Extrema nog winstpuntjes pakken. Lachen man.

Ronald
ronaldfrencken.nl

4 opmerkingen

Ik lees hem nu pas :-D
Ik zal het feest om de verkeerde reden nooit vergeten.