Cassettebandjes

Als klein jochie van zes jaar oud was ik in het bezit van een geweldig apparaat, een kleine radio met slechts één speaker waarin ook een cassettedeck was verwerkt. Niet alleen kon ik hier op radio luisteren en cassettebandjes afspelen, het was zelfs mogelijk om je eigen stemgeluid rechtstreeks op een cassettebandje te recorden. Aardig awesome voor een jochie van zes lentes jong! Nu hoor ik de groep jonge Partyflockbezoekers zich met enige twijfel afvragen wat ‘the f#ck’ cassettebandjes dan toch zijn?
Dat waren onvoorspelbaar briljante opslagdevices!

Deze magnetisch geladen bandjes in een plastic omhulsel kwamen doorgaans in twee varianten van respectievelijk 60 en 90 minuten totale opslagcapaciteit. Na de eerste helft van de totale speelduur eindigende de spoel, daarna plaatste je het cassettebandje omgedraaid in het toestel terug waarna je lekker verder kon luisteren. Zo had je dus een kant A en een kant B.

In de jaren 19-toen waren de illegale radiozenders nog volop aanwezig. Grote zendantennes in achtertuinen domineerde de underground radio-scene, en dat was prachtig. Wanneer het niet al te slecht weer was en de wind uit de juiste richting kwam (beetje fantasie gebruiken a.u.b.) kon ik zodoende live op mijn radio de vetste houseklanken ontvangen. Door het indrukken van de ‘record’ alsmede ‘play’-knop startte ik een nieuwe opname op mijn cassettebandje. Leuk detail: cassettebandjes waren overschrijfbaar maar niet tot in het einde des tijd, bij iedere overschrijving ging dit ten koste van de geluidskwaliteit. De wat duurdere tapes (metal) hadden minder last van deze kwaal.

Een goede opname vereiste een juist projectplan! Reclameboodschappen wilde je niet terugvinden in je opname, daarnaast moest je na een half uur of 45 minuten je bandje omdraaien. Deze vaardigheid oefende je eindeloos lang om zodoende in een live-situatie vooral snel te kunnen wisselen. Wanneer je eindelijk een goede tape had opgenomen was het tijd om te genieten. Het lange opblijven, de mazzel van weinig storing op de FM / AM -zender, omdraaien op het juiste moment en dat vooral heel snel. Je had.. GOUD in handen!

Je afspeelbaar stukje goud kon je verzegelen. Aan de bovenzijde van de cassettebandjes zaten twee hoekjes die afbreekbaar waren, wanneer je deze met bijvoorbeeld een kleine schroevendraaier verwijderde was het medium niet meer overschrijfbaar. Op het schoolplein was je de volgende dag simpelweg de baas. Je walkman (leg ik later uit) knalde nieuwe beats en heftige sounds uit je veel te grote koptelefoon de wereld in. Maar dié muziek moesten je vriendjes natuurlijk ook hebben! En zo creëerde je op jonge leeftijd onbewust je eerste onderhandelingspositie.

Jij leende jouw bandje uit waarvan de hoekjes natuurlijk vakkundig waren verwijderd met als deal dat er een toffe tape voor terug kwam die jij weer mocht ‘overnemen’ (kopiëren). Dit simpele doch briljante opname medium was hierdoor vriend en vijand van de platenmaatschappijen. Jaren lang werden albums als Thunderdome uitgebracht op CD én cassettebandjes. Inkoppertje natuurlijk, je leende de CD die doorgaans een flink uurtje duurde en pompte de hele handel op een goede tape.

Midden jaren ’90 had ik de mazzel om vanuit mijn opleiding KMBO detailhandel stage te mogen lopen bij Dixons in Tiel. Zo’n beetje alles dat ik gers vond stond in die winkel. Nieuwe CD’s van ‘Turn up the Bass’, de nieuwste games voor PC Sega en Nintendo maar vooral stonden er rijen vol stereotorens. You do the math! Met mijn half kale kop verkocht ik die spullen alsof het niets was, ik had immers alle CD’s in mijn vrije uurtjes gekopieerd naar tape en was er zo enthousiast over. De heen en terugreis van en naar mijn stageadres bestond enkel uit het beluisteren van tapes op mijn walkman (kom ik later op terug). Een redelijk stressvolle onderneming want het doorspoelen naar je favoriete nummer kostte het nodige van de batterijen, daarbij had mijn walkman (komt nog) een auto-reverse functie, dit maakte het niet langer noodzakelijk om het bandje om te draaien. De leeskop van het apparaat kon zowel voorwaarts als achterwaarts ‘lezen’. Ideaal.. maar dit betekende ook dat de functie van het doorspoelen en terugspoelen afhankelijk van de ‘leeskant’ veranderde.

Toch waren er hacks, toen al. Met een potlood kon je tijdens de schoollessen je cassettebandjes ‘terugspoelen’. Een aardig intensief klusje máár het was mogelijk en het scheelde je weer vermogen van je batterijen. Daarnaast was het mogelijk om door middel van een stukje plakband de bovenzijde van je tape te beplakken, ideaal wanneer je eerder in een onbezonnen moment de hoekjes had verwijderd. Na deze hack kon je alsnog naar hartenlust opnemen.

Ja, tapes waren tof. Tapes waren gers. Tapes brachten mensen bij elkaar en met de juiste tape was je belangrijk op het schoolplein.

Nieuwe techniek is tof, sowieso. Maar ik mis de tape, het cassettebandje. Ik mis het afhankelijk zijn waardoor je ouderwets in contact bent, elkaar nodig hebt en daar samen sterker en gelukkiger uit komt.

Ik mis dat.