Een ode aan het leven (en aan Rotterdam)

Een maandagmiddag in Rotterdam. Het zonnetje schijnt en de mensen zijn vrolijk. De stad is volop in beweging. Ze ademt energie. Ze leeft.

Met een heerlijk weekend vol lentekriebels achter de rug, struin ik langs winkeltjes met de nieuwste mode, allerhande prullaria en hippe hebbedingetjes.

Een ouder stel geniet van een kopje cappuccino in de zon, een jonge meid loopt zenuwachtig langs een tattoshop, druk discussierend met haar vriendin. “Zal ik het doen? Het doet toch geen zeer?� Met een glimlach van herkenning aanschouw ik het tafereel. Ook ik wil al jaren een tatoeage (sterker nog, het ontwerp ligt al jaren klaar), maar ik durf niet. Al voel ik me vandaag even een ander mens. Zal ik?

Bij gebrek aan lef loop ik door, me afvragend of het jonge meisje en haar vriendin wel de moed hebben om door te zetten.
Terwijl ik verder loop, vraag ik me af waarom ik hier niet vaker kom. Ik ben altijd al erg gehecht geweest aan het dorp waar ik al mijn hele leven woon, maar ik kan een gevoel van intens geluk niet onderdrukken nu ik hier in m’n eentje de stad doorslenter.

Ik wandel langs een terras en plof neer in een stapel comfortabele kussens. Een jonge knul vraagt me of ik alleen ben of op iemand wacht. Neurotisch als ik normaal gesproken ben, ga ik mezelf al bijna wijsmaken dat het misschien wel gek is om hier zo alleen te zitten. Gelukkig helpt de zon me een handje en verander ik in een fractie van een seconde in de zen versie van mezelf.

Ik bestel een glas wijn en pak mijn pen en papier. Wat een heerlijke omgeving om mijn gedachten de vrije loop te laten. Of het komt door de zon, de wijn of de stad, één ding is zeker; mijn fantasie krijgt volledig de vrije hand. Ik verdwaal in mijn eigen gedachten en heel even is er geen zorg in de wereld.

Ik schrik een beetje als iemand me ineens vraagt wat ik schrijf. Misschien zie ik eruit als een student die huiswerk maakt, of als een toerist die een dagboek bijhoudt. “Over geluk�, antwoord ik. Dat antwoord volstaat blijkbaar want ze proost op me en draait haar gezicht met gesloten ogen weer richting de zon.

Ik drink mijn glas leeg en wandel verder de stad door. Ik stap bij een tweedehands platenzaak binnen en begin te grabbelen in de eindeloze bakken met cd’s. Een medewerker tipt me over nieuwe plaatjes die hij heeft binnen gekregen en wandelt met een klein dansje in zijn heupen richting kassa waar hij begint een enorme stapel elpees van een oudere man af te rekenen. Ik gluur stiekem wat hij koopt en de verzamelaar grinnikt “Das vast van voor jouw tijd, meissie. Toen ze nog echte muziek maakte�. Dan kijkt hij naar de Bob Marley en Johnny Cash cd’s die ik in mijn handen heb en zegt met een goedkeurend knikje “Maar dat kan er ook wel mee door�.

Ik reken af en de knul achter de kassa roept me bij het verlaten van de winkel nog na “Tot snel, hè� Ja, denk ik, terwijl ik met een dromerig hoofd terug loop richting station, tot snel. Tot snel fijne zon, tot snel leuke mensen en tot snel mooie stad. Ik beloof dat het nu niet weer zo lang zal duren voor ik weer van je kom genieten.