Als het nog lang duurt, lachen we nog even!

Zonder gebruik te maken van de door Doc Brown omgebouwde DeLorean sportauto verplaats ik me naar een koude zaterdagavond. Vocaal lawaai verwelkomt me. De saamhorigheid straalt er vanaf en resulteert vrijwel direct in het observeren van de medemens.

Ik merk een boeiende dialoog op. Het is nog nét geen prehistorisch communiceren in gebarentaal. Maar na een Jabba-Dabba-Doo-achtige kreet begin ik tóch te twijfelen. Opeens word ik opgeschrikt door allerlei geluiden! Kortom; kabaal.

Twee mormels vonden het blijkbaar nodig om de sfeer nú al te verzieken. Aan de kleding te zien kunnen ze zo meedoen aan een Deutsche Volksmusik und Tiroler Schlagersparade. Ik kijk er dan ook niét van op als het wezens zijn, die een psychische achterstand hebben opgelopen tijdens de tekortkomingen in hun ontwikkeling, en daarvoor als uitlaatklep het duperen van medestanders hebben uitgekozen. Say what?

Joh, gedraag je gewoon of neem een gitaar, ga op kamp, en zing samen met de rest van je vriendjes 'Kumbaya' terwijl iedereen rondom een kampvuur zit. Of nee, wacht. Ga even in een weiland buffelen met de koeien! Geen haan die er naar kraait. Al zal de boer dat varkentje vást wel op een subtielere manier willen wassen. Over dierenmanieren gesproken; als een pinguïn schuifel ik weer een stapje met de kudde mee en begroet een bekende: "haai!"

De 'rust' keert terug. Dromerig luisterend vang ik een fabelachtige, bijna zingende uitspraak op: "mocht iemand per ongeluk in staat van ontbinding raken, synthetische kadavers worden zonder pardon verwijderd en indien nodig doorverwezen naar de aanwezige EHBO, alwaar de hulpverleners zullen trachten de juiste reanimatietechniek toe te passen, zodat diegene de festiviteit zonder complicaties kan hervatten." Ik slik onbedoeld m’n kauwgom in en met klapperende oren marcheer ik weer een paar stapjes naar voren. Eins, zwei, drei, vier.

Op een steenworpafstand hebben een aantal meiden met een speen in de mond en een snorkel op de snoet wat ruimte weten te veroveren. Ze springen en doen gek. Een aanstekelijk schouwspel waar ik even van geniet. Spontaan tuur ik in de lucht. Het is volle maan. Zou Bor de wolf al op wacht zitten voor een oorverdovende "Huuuu"? Hmmm.

Het moment suprême is nu eindelijk in zicht. Samen met de rest van het kuddevolk 'sjuffel' ik onder de poort door. Ik kijk nog éénmaal achter me, het ziet nog steeds zwart van de kleurrijke figuren. Het is inderdaad een asociaal lange rij. Maar met opgeheven hoofd gaan we er vannacht gewoon weer allemaal tegenaan. Alsof de 'drempel' nog niet hoog genoeg was, verdwijn ik snel naar binnen. Searching. for the next episode!

"We must not allow the clock and the calendar to blind us to the fact that each moment of life is a miracle and mystery."