Ziek

Het is inmiddels vrijdag, de lucht is grauw en druilerig. Alsof de wolken met z’n allen wachten tot ik naar buiten wil gaan en dan al de regen aan de genade van de zwaartekracht overleveren.

Deze dag is dubbel zo ‘vervelend’, zoals we thuis altijd werden verbeterd, omdat ik technisch gezien gewoon ziek ben. En ik ben nooit ziek. Nooit. Uitgezonderd van reacties na een ‘hoogst opmerkelijk’ stukje vlees van de barbecue. M’n hoofd is zwaar, en klopt af en toe gemeen. M’n keel meldt zich al maar te graag als ik moet hoesten en m’n lijf is sloom en log, daarnaast lijd ik nog aan de spierpijn van de training van gisteren. Het gezonde verstand zegt dat het allemaal iets te veel was de afgelopen twee weken, maar ikzelf snap er natuurlijk niks van.

Het heeft er allemaal voor gezorgd dat ik vannacht geen oog heb dichtgedaan, en ik alsnog bijna heb geantwoord aan de vraag van velen ‘Of ik niet een biertje kwam doen in de stad?’. Godzijdank ben ik thuis gebleven. Dit is zeldzaam, want verstandig zijn is sowieso niet m’n sterkste punt. Vroeger had het engeltje wat het verstand moest vertegenwoordigen geen kans, tegenwoordig is er af en toe een spoortje verstand te bekennen in mijn beslissingen. Het kan me allemaal weinig deren, maar op dit moment realiseer ik me dat ik geen tijd heb om ziek te zijn. Vanavond staan er een reünie van de middelbare school en een verjaardag op stapel, die ik ab-so-luut niet wil missen. Zaterdag is nuttige-dingen-dag, en zondag kán ik al helemaal niet ziek zijn. Want dan hebben ‘we’ een feestje. En feestjes mogen niet overgeslagen worden. Als dat zou gebeuren zou dat de toch al negatieve spiraal een boost geven, want ik kan inmiddels zeggen dat ik, en ik durf bijna te zeggen de rest van de vriendengroep ook, lijden aan ik-moet-om-de-paar-dagen-een-goed-feestje-hebben-syndroom.

Zaterdag een feestje gehad hebben en dinsdagavond elkaar onrustig opbellen om uit te vogelen wat er te doen is. Zo een. Goede muziek, leuke mensen en als het kan een paar kuub vitamine D tijdens een feest is wat mijn batterij weer oplaadt. En de altijd lachen geblazen terugreis doet ook veel goeds. Combinatie van allerlei door God verboden middelen en iets te lang op elkaars lip zitten doet wonderen. Tijdens zo’n feestje is de maandag ergens diep weggegraven in je grijze bolletje, al is het maar voor een paar dagen. De hoofdpijn komt weer in vlagen op, ik kan plotseling alleen maar aan Ibuprofen denken. Of paracetamol. Mijn zielige oogjes rollen door de kamer en blijven hangen bij mijn muur.
In grote lijsten aan mijn muur hangen zonovergoten foto’s overladen met zonnebrillen en gebruinde hoofdjes als herinneringen aan de lijst die we dit jaar alweer hebben afgestreept, aangevuld met allerlei andere pareltjes. Als een Pavlov-reactie verdwijnt mijn hoofdpijn en komen de herinneringen weer naar boven.

De hulptroepen komen ondertussen binnen met soep, thee, aandacht, humor, en genoeg energie waar ik me spontaan nog beter van ga voelen. Ik weet het zeker, zondag sta ik met mijn hoofdje weer vol in de zon te genieten van mijn syndroom en het leven.