Om het dan maar niet te hebben over de donderdagavond

Hier zit ik dan. Volkomen Kansloos. De fles rode wijn is al op, het laatste beetje rosé is nu aan de beurt. Ik zit ook al bijna door mijn sigaretten heen. Het is kwart voor vijf ’s morgens. Ik moet om kwart voor 10 alweer opstaan, dat is wel gerekend over ongeveer 5 uur. Totaal uit mijn ritme door de afgelopen vrije week. Morgenavond zal het waarschijnlijk weer een begaaiing worden, maar dat maakt niet uit want dan is het vrijdag. De rosé smaakt niet naar behoren en de asbak is vol. Maakt niet uit, dat kan er namelijk ook allemaal nog wel bij.

Mannen? Laat maar…. Ik ontdoe me vanaf dit moment van het begrip geaardheid. Vrienden? Een apart stelletje idioten, maar toch kan ik niet zonder ze. Vrienden zorgen er namelijk niet voor dat je tranen in je ogen krijgt bij ieder zielig liedje van Bløf dat je op de radio hoort. Ook is het niet hun schuld dat ik vannacht verdomme weer in mijn eentje in een groot bed lig. Niet dat een man het lang had uitgehouden in mijn kamer (a.k.a Het Hok), want je kunt er door de bomen het bos niet meer zien of zo... Met andere woorden, het is er een teringzooi. Het is een donderdagnacht, Breda is uitgebruisd en ieder persoon met ook maar een klein beetje een gezond verstand ligt nu lekker te slapen. Ik uiteraard dus niet. Gelukkig maar, want zo kunnen mensen in ieder geval niet over me zeggen dat ik een saai, burgerlijk en normaal persoon ben.
Het volgende melodramatische liedje is alweer op de radio, vandaar dat ik deze nog een volumetandje hoger zet. Ik vind namelijk dat ik vannacht zielig mag zijn, en een overvloed aan zelfmedelijden mag hebben. Niemand ziet me toch, en ik ben en blijf een vrouw, die mogen dat. Anders kan ik altijd nog de schuld geven aan Sky Radio.

Weet je wat je moet doen om jezelf in dezelfde toestand mij te laten verkeren? Je laten versieren door iemand die ongeveer een uur rijden bij je vandaan woont, je tien keer per dag laten bellen om aan te horen hoe leuk je wel niet bent, jezelf door hem gastenlijstplaatsen laten aansmeren voor een of ander goed technofeest. Dan uiteindelijk, na een bepaalde hoeveelheid geestverruimende middelen,ligt het voor de hand om deze persoon een liefdesverklaring te geven. Wat je dan maar al te goed weet, is dat je op zo’n desbetreffend moment van heel de wereld houdt (wat overigens keer op keer weer een zeer spirituele ervaring is).

De zondag leef je in een roes, maandag ben je zo verstandig om jezelf te beseffen dat je ook nog zoiets volgt als een opleiding, en dat je toch nog behoorlijk wat privaatrechtelijke gerechtigheden in je hoofd moet stampen voor de komende tentamens. Gelukkig besef ik me datzelfde op dinsdag en woensdag ook, en ach, donderdag overdag heb ik toch niets beters te doen. Vergeet niet dat ik inmiddels al 25 ontvangen en 40 gemiste oproepen verder ben, want de liefdesverklaring van afgelopen zaterdag heeft weliswaar zijn vruchten afgeworpen. Al met al, is de donderdagavond weer een ramp geweest. Een beetje in een club naar leuke housemuziek luisteren, samen met je vriendinnen het voor de zoveelste keer roerend eens zijn, met betrekking tot het feit dat mannen allemaal klootzakken zijn; onderweg naar huis toch maar weer eens bellen met de liefdesverklaring, die vermeldt dat hij nu in de Poema wederom zijn weekend gestart is door middel van het nemen van geestverruimende middelen.

Waarom ik me nou zo verdrietig en onbegrepen voel? Geen idee, maar daar gaat het ook niet om. Waar het nu om gaat is dat de sigaretten op zijn, en dat ik over ongeveer 4,5 uur alweer koffie in sta te schenken en mezelf sta te vervloeken over het feit dat ik niet gewoon nog één sigaretje heb over gelaten. Sigaretten bij de koffie zijn namelijk een must.