Mijn engeltje… een fata morgana?

Uitbundig dansend zie ik je in de drukke menigte. Je haren zo mooi blond en soepel deinend alsof ik een engeltje zie vliegen. Is het werkelijkheid, of helpen de farmaceutische stoffen die ik eerder deze avond tot mij nam, mijn brein te misleiden tot deze fata morgana? Ronddwalend in mijn gedachten besluit ik simpelweg te genieten van dit prachtige optische fenomeen. Van een afstand probeer ik mij te concentreren om met volle teugen van je schoonheid te kunnen genieten. Dit lukt mij helaas maar zo’n twee seconden. Na deze twee seconden schieten mijn ogen als stuiterballen van links naar rechts en van voor naar achter in mijn vol spanning staande gelaat.

Wanneer ik mijzelf weer heb kunnen hervatten, merk ik dat je naar me kijkt. Tenminste, zo voelt het.. Een nog groter euforisch gevoel betrekt mijn lichaam en mijn hart maakt een sprongetje. Ik loop op je af terwijl je me strak aan blijft kijken. De vijftien meter tussen ons lijkt in een slakkengang minder te worden. Langzaam ‘vlieg’ ik naar je toe. Bij je aangekomen merk ik dat je me niet strak aankijkt, maar ‘strak’ de lucht in kijkt. Een kleine tegenvaller.. “Wat zie je?� vraag ik mijn engeltje met een dubbele tong. “Ik zie allemaal engeltjes! Zie je ze niet?� Mijn kleine tegenvaller van daar net, wordt voor mijn gevoel nu gecompenseerd met deze toevallige ‘engelachtige’ overeenkomst.

Met een stroom van soepele woorden biecht ik haar op dat ik al eventjes naar haar stond te kijken. Intussen kijkt zij mij aan met haar prachtige diepzwarte ogen zo groot als schoteltjes. Terwijl ik haar met een groot kwijlgehalte vertel wat ik van haar schoonheid vind, zie ik nog een overeenkomst. De ogen van mijn engeltje gedragen zich als twee vrolijke stuiterballen in een grote speelgoedzaak. Nu staat het voor mij vast, wij zijn voor elkaar gemaakt! Terwijl ik heel even in mijn eigen wereldje verdrink, zie ik diep van binnen een gelukkige toekomst voor ons samen.

Na een tijdje te staan kletsen, besluiten we samen om een rondje te gaan lopen zodat we optimaal kunnen genieten van de feestende menigte. Close en alsof we elkaar al jaren kennen, werken we ons hand in hand, dicht tegen elkaar aan, door al onze uitbundige ‘vrienden’ heen. Ondertussen is het overduidelijk dat het gevoel voor elkaar wederzijds is. We vinden elkaar zó mooi en zó lief, we horen gewoon bij elkaar, we zijn samen meer dan de som der delen! Wie had dat nou gedacht?

Naarmate de nacht vordert en de ochtend nadert, komt er een eind aan ons avontuur. We besluiten voor de laatste keer wat serotonine vrij te maken door de ons zo bekende ‘vitaminen’ in te nemen. Heel even komen we weer dicht bij de werkelijkheid, maar voordat we die kunnen bereiken, redden de ‘vitaminen’ ons van deze onprettige situatie.

Omdat we nu lichamelijk toch wel moe zijn, stelt mijn engeltje voor om samen naar haar huisje te gaan. Ik vind dit een prima plan, wat is er nu mooier dan deze betoverende avond af te sluiten bij mijn engeltje in haar eigen wolkje. Daar aangekomen krijg ik een korte rondleiding die eindigt in haar wolkenzachte bed. Met intense aanrakingen, genietend van elkaar, sluiten we deze ochtend tevreden en liefdevol af.

Omstreeks vier uur in de middag word ik wakker door mijn telefoon. Versuft en wazig kijk ik om me heen en probeer vluchtig de nacht te reconstrueren. Ik besluit de telefoon niet op te nemen, daar heb ik even helemaal geen zin in, bovendien ben ik überhaupt niet in staat om iemand te woord te staan. Al snel krijg ik weer het besef van tijd en ruimte en herinner ik mij, mijn engeltje weer. Verscholen onder de dekens zie ik haar contouren. Het was dus geen droom! Langzaam haal ik de dekens van haar af, om mijn engeltje te aanschouwen. Daar ligt ze, met haar knieën opgetrokken.. Maar waar is mijn eens zo mooie engeltje nu??

Welkom terug in de werkelijkheid..