Sinds iets meer dan een jaar werk ik in de verpleging, prachtig werk. Het geeft me voldoening iets voor een ander te kunnen doen wat deze zelf niet meer kan. Ik werk nu nog in een verpleeghuis, op een somatische (voor mensen met een lichamelijke beperking) afdeling. Vanaf december ga ik naar Eindhoven, werken in het ziekenhuis en daar mijn opleiding afmaken.
Maar goed, to the Point!
Tijdens het werken met de mensen op de afdeling heb je (begrijp me niet verkeerd) heel intiem contact. Niet alle bewoners krijgen evenveel bezoek terwijl ze hier wel behoefte aan hebben. Ze willen hun verhaal kwijt en hun gevoel kunnen uiten. Dat hebben ze hun hele leven lang kunnen doen bij hun naasten, maar nu? Nu zitten ze daar maar ‘achter de geraniums’. Ze zijn ziek en heel erg afhankelijk van dat wat mogelijk is voor de verpleging om te doen. Ze vertellen mij hun verhalen, hun gevoel. Over hun overleden man, vrouw. En wat ze vroeger wel niet meegemaakt hebben. Ook krijg ik heel vaak te horen: “Ik voel me zo alleenâ€. Het doet mij pijn dit te zien. Je luistert naar de mensen hun verhalen en probeert met ze mee te leven hoe moeilijk dit ook is. PIEPPIEP! Mijn pieper gaat weer af, iemand anders die wil dat je bij ze komt. Terwijl ik kijk welk kamernummer het is en me klaarmaak om te gaan zie je de ander kijken en als je in hun ogen kijkt dan zie je ze vragen, ga je alweer weg? “Ik moet even verder†en iedere keer als ik daar weer weg loop vraag ik mezelf af.. Hoe moet dit voelen?
Ik ben 18, een snotaap voor velen en heb in vergelijking tot deze mensen nog niets gezien van deze wereld. Toch vertel ik een man van 83 dat hij niet naar buiten toe mag. Ik vertel een oudere vrouw dat ze nog even moet wachten voor dat ze naar het toilet kan. Wie ben ik om dit te beslissen? Is dit een soort van macht die ik heb omdat ik toevallig in een wit pak rondhuppel? Tuurlijk, ik probeer er alles aan te doen om de mensen zo tevreden mogelijk te houden. Dit gaat niet en dat zit me dwars.
Ze hebben hun hele leven hard gewerkt, onze maatschappij min of meer opgebouwd. En nu? Nu liggen ze daar maar in bed, de hele dag. Niemand die bij ze langs komt, behalve de verpleging om ze te verzorgen of eten te geven. Er zijn altijd wel wat vrijwilligers die wat met de mensen gaan doen, een stukje wandelen of een spelletje spelen. Super dat dit gebeurt! Maar dat is toch niet wat deze mensen verdienen? Is dat ons lot? Je hele leven hard werken en dan op een gegeven moment maar in een verpleeghuis gestopt worden tussen allemaal andere ouderen?
Telkens als ik klaar ben met werken heb ik een goed gevoel; ik heb weer iets goeds gedaan! Heerlijk! Maar toch bedenk ik me, en wat als ik ooit zo oud mag worden? Dit wil ik niet, écht niet! Ik zeg dan tegen mezelf, dan zorg ik wel dat ik al dood ben. Want heeft het leven nog waarde? Heeft het nog zin om er te zijn als je niet eens bezoek krijgt van je eigen kinderen? Ja, op je verjaardag of zo af en toe eens op een zondag komen ze langs. Wil ik dat er straks mensen voor mij bepalen wanneer ik naar het toilet kan? Nee! Wil ik straks daar in bed liggen, niets meer kunnen en dat alles voor mij bepaald wordt? Nee!
Voor mij is het nu al duidelijk, ik ga dit goed regelen. Dit gaat mij niet gebeuren. Ik vind ’t prachtig om dit voor deze mensen te kunnen doen maar goed; ik hoef dat niet..
Wat als ik later écht groot ben?
anoniem gepubliceerd op
10 juli 2007
461 opmerkingen
goed verhaal
mn vriendin werkt in de gehandicaptenzorg en ik merk dat haar clienten (patienten is daar dan weer niet het goede woord geloof ik) erg blij zijn met de aandacht die hun gegeven wordt.
zie veel mensen zeggen hier dat ze nu willen leven etc, maar als je zo oud bent en aan je "lot" overgelaten wordt wil niet zeggen dat je de rest van je leven niet geleefd hebt!!! ik leef nu ook maar dat geeft geen garantie dat ik niet net zo eindig als de mensen in dit verhaal..
wat me wel zorgen maakt was een artikel dat ik een tijd geleden las dat meer mensen 65+ onder de armoedegrens komen te leven.. hoe kunnen we dat de mensen die na WOII ons land hebben opgebouwd aandoen??? vreselijk... daar moet iets aan gedaan worden!!
mn vriendin werkt in de gehandicaptenzorg en ik merk dat haar clienten (patienten is daar dan weer niet het goede woord geloof ik) erg blij zijn met de aandacht die hun gegeven wordt.
zie veel mensen zeggen hier dat ze nu willen leven etc, maar als je zo oud bent en aan je "lot" overgelaten wordt wil niet zeggen dat je de rest van je leven niet geleefd hebt!!! ik leef nu ook maar dat geeft geen garantie dat ik niet net zo eindig als de mensen in dit verhaal..
wat me wel zorgen maakt was een artikel dat ik een tijd geleden las dat meer mensen 65+ onder de armoedegrens komen te leven.. hoe kunnen we dat de mensen die na WOII ons land hebben opgebouwd aandoen??? vreselijk... daar moet iets aan gedaan worden!!
Je verwoord hier een gevoel dat ik ook ken en dat doe je erg goed.
Ik werk vanaf mn 18de in de zorg ben nu 25.
Ik heb ook in verzorgingstehuizen stage gelopen en ik had het met zulke dingen ook moeilijk.
Ik zie mezelf nog staan naast een zwaar demente vrouw die bj de deur staat en zegt dat ze naar huis wil, je lost dit dan creatief of met n grapje ofzo of je lokt ze met n kopje koffie maar stiekem steekt zoiet echt in je hart en het laat je nadenken over t leven.
Ik ben door t werken in de zorg wel anders over t leven gaan denken, je moet nu lekker feesten en gek doen dan heb je als je oud bent iets moois om aan terug te denken.
Ik hoop dat als onze generatie oud is en in t bejaarde huis zit dat er dan hier en daar flinke hardstyle of terror uit n kamerje geknald komt. En dat er hier en daar een wietdamp van een kamertje af komt.
Elke zaterdagavond is het dan earlyhardcore night, lekker naar de muziek van onze jeugd luisteren (daar leven mensen met dementie altijd van op) Ik hoop dat als ikooit dement word dat ik dan Hardcore therapy krijg
Maar ff alle gekheid op n stokje je hebt een tof stukkie gescheven waar ik mezelf in herken.
Ik werk vanaf mn 18de in de zorg ben nu 25.
Ik heb ook in verzorgingstehuizen stage gelopen en ik had het met zulke dingen ook moeilijk.
Ik zie mezelf nog staan naast een zwaar demente vrouw die bj de deur staat en zegt dat ze naar huis wil, je lost dit dan creatief of met n grapje ofzo of je lokt ze met n kopje koffie maar stiekem steekt zoiet echt in je hart en het laat je nadenken over t leven.
Ik ben door t werken in de zorg wel anders over t leven gaan denken, je moet nu lekker feesten en gek doen dan heb je als je oud bent iets moois om aan terug te denken.
Ik hoop dat als onze generatie oud is en in t bejaarde huis zit dat er dan hier en daar flinke hardstyle of terror uit n kamerje geknald komt. En dat er hier en daar een wietdamp van een kamertje af komt.
Elke zaterdagavond is het dan earlyhardcore night, lekker naar de muziek van onze jeugd luisteren (daar leven mensen met dementie altijd van op) Ik hoop dat als ikooit dement word dat ik dan Hardcore therapy krijg
Maar ff alle gekheid op n stokje je hebt een tof stukkie gescheven waar ik mezelf in herken.
@Maris_
Op een gegeven moment kunnen veel mensen niet meer op zichzelf wonen. Hij heeft het over zulke mensen, en niet over mensen die nog wel op zichzelf kunnen wonen..
Mooi stuk tekst trouwens MinimaleGekheid!
Op een gegeven moment kunnen veel mensen niet meer op zichzelf wonen. Hij heeft het over zulke mensen, en niet over mensen die nog wel op zichzelf kunnen wonen..
Mooi stuk tekst trouwens MinimaleGekheid!
Goede text kerel!
Laat die verwende kinderen van tegenwoordig daar maar eens over nadenken! Goed om dit onder de aandacht te brengen.
Ik krijg nog liever een dodelijke ziekte van een jaar dan dat ik jaren van eenzaamheid moet doorstaan. Niets is erger!
Ik krijg nog liever een dodelijke ziekte van een jaar dan dat ik jaren van eenzaamheid moet doorstaan. Niets is erger!
Goed verhaal, luister maar eens naar het nummer "Oud en afgedankt" van Marco Borsato...
Dat zal precies jou gevoel en dat van meerdere mensen beschrijven!
Dat zal precies jou gevoel en dat van meerdere mensen beschrijven!
geweldig stuk, klopt echt wel..
ik werk in een restaurant van verschillende verzorgingtehuizen en je kan zeker zien dat genoeg van die mensen erg eenzaam zijn..maar ik vind soms ook dat het personeel soms heel makkelijk is(gelukkig niet iedereen). op het moment dat zij pauze hebben, dan komen ze de mensen niet helpen.. kopje koffie is belangrijker dan iemand die naar de wc moet. die mensen hebben er ook niet voor gekozen om in een rolstoel te zitten!!
ik ben blij dat er mensen zijn die dit werk doen.. en van mij mogen er nog veel meer mensen bij komen..
hoe meer mensen er in de zorg gaan werken, des te beter de zorg gaat worden en er meer tijd voor de ouderen is..
dan heb je niet telkens meer piepers die om de paar minuten afgaan. dan kan je nog eens een half uurtje bij iemand blijven zitten...
ik werk in een restaurant van verschillende verzorgingtehuizen en je kan zeker zien dat genoeg van die mensen erg eenzaam zijn..maar ik vind soms ook dat het personeel soms heel makkelijk is(gelukkig niet iedereen). op het moment dat zij pauze hebben, dan komen ze de mensen niet helpen.. kopje koffie is belangrijker dan iemand die naar de wc moet. die mensen hebben er ook niet voor gekozen om in een rolstoel te zitten!!
ik ben blij dat er mensen zijn die dit werk doen.. en van mij mogen er nog veel meer mensen bij komen..
hoe meer mensen er in de zorg gaan werken, des te beter de zorg gaat worden en er meer tijd voor de ouderen is..
dan heb je niet telkens meer piepers die om de paar minuten afgaan. dan kan je nog eens een half uurtje bij iemand blijven zitten...
OUDER WORDEN IS EEN LASTIGE...........................................
IEDEREEN WIL HET WORDEN NIEMAND WIL HET ZIJN!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Mooie column man.
IEDEREEN WIL HET WORDEN NIEMAND WIL HET ZIJN!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Mooie column man.
Uitspraak van verwijderd op dinsdag 14 augustus 2007 om 00:38:Mijn opa is 92 jr oud en mn oma 83 jr oud. Wonen beide nog samen in een eigen huis, met super grote tuin
Maar wat nu als één van hen alleen komt te wonen? Daar gaat deze column juist over!
Hoor ook vaak verhalen dat als oude mensen in het bejaardentehuis komen te wonen, ze nog verder aftakelen. Waarschijnlijk zal dat dan wel door die eenzaamheid komen...
Goede column!
Ik vind het wel meevallen hoor. Mijn oma woont in een bejaardentehuis en zij heeft het wel naar der zin. Der zijn altijd activiteiten zoals bingo, schilderen en weet ik veel wat allemaal. Bovendien krijgt ze ook heus wel bezoek, namelijk van de andere oudere mensen die er zitten
Meer DAN een jaar... *zucht*
Na een taalfout in de eerste zin heb ik niet eens meer zin om de rest te lezen
Na een taalfout in de eerste zin heb ik niet eens meer zin om de rest te lezen
laatste aanpassing
Confronterend stuk wel...
Goed geschreven
Goed geschreven
Uitspraak van d a v i d o f fWat betreft de foto, was deze man niet 2 jaar geleden aanwezig op Q-Base? Herken hem volgens mij..op dinsdag 14 augustus 2007 om 00:21:
herken ik hem idd ook van ja
Goeie column!
Uitspraak van d a v i d o f fWat betreft de foto, was deze man niet 2 jaar geleden aanwezig op Q-Base? Herken hem volgens mij..
ja inderdaad maar ik had in het begin nog geen foto, deze foto zelf ook ooit eens gezien.. ja een vrolijk feestende oude man.. heerlijk toch
Na een taalfout in de eerste zin heb ik niet eens meer zin om de rest te lezen
hé sorry man dat ik niet zo goed en geweldig ben in nederlands als jou, maar ik doe nog iets met m'n tijd.. jij blijkbaar niet met je zinloze opmerkingen
laatste aanpassing
Uitspraak van verwijderd op dinsdag 14 augustus 2007 om 00:38:Hmm kweet niet zo goed wat ik hier van moet vinden.
Je doet net alsof het leven van oudere mensen nix meer is.
Tuurlijk snap ik dat als er mensen om je heen wegvallen, je je eenzaam gaat voelen. Maar er zijn zoveel dingen die eenzame mensen kunnen doen nog. Juist voor mensen die alleenstaand zijn en zich alleen voelen zijn er veel dingen te doen.
Het leven houdt echt niet opeens op, omdat je ouder wordt..
Mijn opa is 92 jr oud en mn oma 83 jr oud. Wonen beide nog samen in een eigen huis, met super grote tuin. Mn broertje komt helpen voor de tuin. Mn oma heeft iedere dag wel een buurvrouw op bezoek of iets.
Mijn opa is niet goed meer ter been, maar er zijn juist heel veel dingen voor oudere mensen tegenwoordig.
Zo hebben ze een traplift, er komt iemand mn opa wassen, bloedprikken word bij hem thuis gedaan, ze kunnen een pasje aanvragen, waarmee ze door het hele land kunnen reizen, ze kunnen uitstapjes maken met allerlei verenigingen. Veel bejaardentehuizen organiseren zelf veel leuke dingen (mn oudtante die dement is zit in een verzorgingstehuis en doet allerlei dingen).
Dus het is maar net wat je er zelf van maakt, als je nergens mee naar toe wilt of iets, ja dan vereenzaam je ja. Maar dat is dan je eigen keuze. Er zijn juist veel dingen voor ouderen.laatste aanpassing 14 augustus 2007 00:48
Maar deze mensen bedoelt de columnist toch ook helemaal niet? Hij bedoelt juist die mensen die zichzelf niet meer kunnen redden, die juist niet zelfstandig meer kunnen leven en die daarnaast ook nog eens amper bezoek krijgen van familie en/of vrienden. Ik kan me heel goed voorstellen dat menigeen er dan helemaal geen zin meer in heeft. Tuurlijk is het zo dat je er zelf iets van moet maken, maar als je de hele dag dement in een hoekje hangt, dan is er niet zoveel meer van te maken..
Uitspraak van verwijderd op dinsdag 14 augustus 2007 om 00:38:Dus het is maar net wat je er zelf van maakt, als je nergens mee naar toe wilt of iets, ja dan vereenzaam je ja. Maar dat is dan je eigen keuze. Er zijn juist veel dingen voor ouderen.laatste aanpassing 14 augustus 2007 00:48
Maar bedenk je even...
Die mensen zitten van zeg maar 9 uur tot 's avonds 7 in de (rol) stoel
Het bezoek wat komt is maar een uurtje
Een uurtje op deze lange dagen is maar zo kort
1dagje uit in de zoveel tijd is maar heel weinig, al genieten ze er met volle teugen van
Lang leve de Zonnebloem met hun uitjes en vakanties, moeten ze vooral door blijven doen.
Maar het zijn maar een beperkt aantal mensen die mee mogen/kunnen
Ik werk zelf al ruim 7 jaar in de zorg, nu in t ziekenhuis, maar daarvoor in verpleeg- en verzorgingshuizen en Thuiszorg.
Thuiszorg kan allemaal wel hardstikke geweldig zijn, feit is dat mensen geisoleerd raken in hun eigen woning
Ze kunnen nog de deur niet uit, in t verpleeg- en verzorgingshuis is er in ieder geval nog wat georganiseerd en worden mensen opgehaald
De zorgmomenten van de Thuiszorg worden ook steeds korter, dus zoveel meer contacten hebben die mensen niet
Uit ervaring ken ik die blik van mensen..
T gaat je aan het hart
Van mij kregen ze altijd een dikke knuffel, en ieder vrij momentje zat k bij een bewoner
In t ziekenhuis werken is wat k altijd heb gewild, toch mis ik mn ouwe mensjes
Tuurlijk is het zo dat je er zelf iets van moet maken, maar als je de hele dag dement in een hoekje hangt, dan is er niet zoveel meer van te maken..
hmm maar de demente mensen zijn vaak wle het gelukkigst, ze leven in hun eigen wereldje en hebben geen besef meer van tijd of plaats
Al met al, een topcolumn
K hoop dat het mensen een beetje wakker schudt
Ik denk niet te ver vooruit, k hoop dak oud mag worden, en dan wel op een prettige manier, maar je hebt het zelf niet in de hand
laatste aanpassing
dat er nog jongeren zijn die het zich aantrekken dat oudere minder valide mensen eenzaam zijn en hulp en aandacht nodig hebben! Goeie column!
Hele mooie en goede column hoor !!!
!!!
Uitspraak van verwijderd op dinsdag 14 augustus 2007 om 08:48:Laat die verwende kinderen van tegenwoordig daar maar eens over nadenken! Goed om dit onder de aandacht te brengen.
Ik krijg nog liever een dodelijke ziekte van een jaar dan dat ik jaren van eenzaamheid moet doorstaan. Niets is erger!
Daar heb je groot gelijk in
kippenvel!!
Uitspraak van permanent verbannen op dinsdag 14 augustus 2007 om 00:13:ik denk dat ik morgen maar even mijn oma even ga bezoeken
Als je dat dan maar echt gaat doen
Mooie column en goed geschreven
Heel mooi geschreven
En denk dat veel mensen zo denken
Dit is toch eigelijk ook een soort van lijdensweg
Maar dan op een iets andere manier
En denk dat veel mensen zo denken
Dit is toch eigelijk ook een soort van lijdensweg
Maar dan op een iets andere manier
Goed stukkie tekst, maar geen column! Echt iets om over na te denken.
Ik werk zelf in een verpleegtehuis op een pg afdeling (zwaar demente) maar als die mensen een helder moment hebben en vertellen over vroeger dat gaat je pas aan je hart!!!!
Er wordt op scholen meer aandacht aan besteed..
Afgelopen jaar bijvoorbeeld kregen wij ineens een nieuw vak op school.. Bij dat vak hoorde een maatschappelijke stage van 40uur die voltooid moest worden..
De stage moest plaatsvinden in een maatschappelijke instelling, zoals de zorg.. Verschillend van scholen voor kinderen met een lichamelijke en/of geestelijke beperking tot verzorgingshuizen.
Dit heeft ons een kijk gegeven op hoe we met anderen om moeten gaan die hulp nodig hebben bij hun beperkingen.
Ik denk dat er zeker wel veel medeleerlingen zijn die toch een andere kijk hebben gekregen door die stage..
Dus inderdaad, die "verwende kinderen van tegenwoordig" worden wel aan het denken gezet.
Afgelopen jaar bijvoorbeeld kregen wij ineens een nieuw vak op school.. Bij dat vak hoorde een maatschappelijke stage van 40uur die voltooid moest worden..
De stage moest plaatsvinden in een maatschappelijke instelling, zoals de zorg.. Verschillend van scholen voor kinderen met een lichamelijke en/of geestelijke beperking tot verzorgingshuizen.
Dit heeft ons een kijk gegeven op hoe we met anderen om moeten gaan die hulp nodig hebben bij hun beperkingen.
Ik denk dat er zeker wel veel medeleerlingen zijn die toch een andere kijk hebben gekregen door die stage..
Dus inderdaad, die "verwende kinderen van tegenwoordig" worden wel aan het denken gezet.
Nette column. Zijn inderdaad wel veel oudere mensen die niet zo vaak meer bezocht worden als ze " achter de geraniums" zitten, helaas..
Heb zelf een Tante gehad die 4 jaar erg ziek is geweest, die heeft toen niets te klagen gehad. Zijn er ( bijna) elke dag geweest om te gaan eten, winkelen, wandelen etc. Zelfs nog toen het zo erg was dat ze zelf niet meer wist dat we er kwamen..
Wil iemand zelf zo zijn dat je niets meer weet? Nee ik denk het niet!
Maar als een bekende van mij er zo voor komt te staan, zal ik ervoor zorgen dat die zich niet eenzaam voelt! Zo willen we zelf ook niet eindigen denk ik...
Heb zelf een Tante gehad die 4 jaar erg ziek is geweest, die heeft toen niets te klagen gehad. Zijn er ( bijna) elke dag geweest om te gaan eten, winkelen, wandelen etc. Zelfs nog toen het zo erg was dat ze zelf niet meer wist dat we er kwamen..
Wil iemand zelf zo zijn dat je niets meer weet? Nee ik denk het niet!
Maar als een bekende van mij er zo voor komt te staan, zal ik ervoor zorgen dat die zich niet eenzaam voelt! Zo willen we zelf ook niet eindigen denk ik...
laatste aanpassing
heb zelf ook als vakantiewerk een baantje bij de Thuiszorg, schoonmaken bij de mensen, je praat meer met de mensen dan dat je aan het werk bent naar mijn idee.
Maar je doet die oudere mensen er een plezier mee, als je soms hoort krijgen ze nauwelijks familie, en ze willen ook nog wel eens over vroeger praten enzo.... eigenlijk best wel emotioneel als je dat soms hoort...
Maar je doet die oudere mensen er een plezier mee, als je soms hoort krijgen ze nauwelijks familie, en ze willen ook nog wel eens over vroeger praten enzo.... eigenlijk best wel emotioneel als je dat soms hoort...
goeie column!!
misschien wel de beste hier op de flock
misschien wel de beste hier op de flock