Kamers, naalden en buisjes

Ik stap de tram uit en loop richting het grote gebouw aan de overkant van de straat. Langzaam begint mijn hartslag te versnellen en probeer ik rustig in en uit te ademen. Er staan nog niet zoveel mensen, iedereen kijkt wat zenuwachtig om zich heen. Zouden ze hier allemaal om dezelfde reden zijn denk ik bij mezelf. Ik zoek een plek tussen de rij en weer word ik overvallen door een zenuwachtig gevoel. De deur gaat om stipt 13.00 uur open. Volgens de digitale klok op mijn telefoon is het pas 12.25. Die ochtend stond ik ook al voor de deur alleen was het toen al helemaal vol. De man van de receptie wist me te vertellen dat ik meer succes zou hebben in de middag. En zo sta ik hier nu weer, enkele uren later. Onrustig schuif ik voor de zoveelste keer mijn telefoon open en zie dat de minuten voorbij kruipen, het is nu 12.31.

Eindelijk komt er een eind aan het wachten en worden de felbegeerde bonnetjes om 13.00 uur uitgedeeld door een vriendelijke dame van de receptie. A 157 staat erop mijn bonnetje. Ik neem plaats bij een van de tafels en blader wat door een stom roddelblaadje. *Pong* Op één van de vele flatscreens verschijnt het nummer van de persoon die zich mag melden in kamer 1 of 2. In de wachtruimte hangt een geladen sfeer. Mensen kauwen zenuwachtig, anderen proberen te lezen maar niemand is echt geconcentreerd. Bij iedere *Pong* kijken mensen naar het scherm, dan naar hun bonnetje en dan weer naar het scherm. Om de zoveel tijd staat er iemand op die richting kamer 1 of 2 loopt. Naast kamer 1 en 2 staat er op iedere witte deur een getal oplopend tot 16.

Een aantal *Pongs* verder ben ik eindelijk aan de beurt. Ik ben blij dat ik even kan bewegen en loop richting kamer 2. Zonder te kloppen stap ik de kamer binnen, de man achter het bureau gaat staan en geeft me een hand. Dan is het tijd voor de vragen. Het zijn slechts vijf vragen die ik alleen maar met ja of nee hoef te beantwoorden. Vraag 1: Klopt het dat je hier bent voor een onderzoek op Soa’s? Ja. Heb je klachten? Nee. Ben je gewaarschuwd door iemand met wie je seks hebt gehad? Nee. Heb je seks met mannen? Nee. Wordt je betaald voor seks? Nee. Er worden nog wat persoonlijke gegevens genoteerd en ik krijg een nieuw bonnetje. Ik mag weer plaatsnemen in de wachtkamer.

De plaats waar ik zat was nog vrij dus ik besluit daar weer te gaan zitten. Ik weet van mezelf waarom ik hier ben. Ik kijk naar de mensen in de wachtkamer en bedenk me dat niet iedereen hier is voor een routineonderzoek. Je zou ook zo een bekende tegen kunnen komen hier. Lijkt me geen pretje. Ik begin wat te lezen in de papieren die ik meekreeg van de meneer in kamer 2. Ondertussen houd ik nauwlettend de *Pongs* in de gaten om te kijken of ik me al mag melden in een van de onderzoekskamers. Ineens zwaait pal naast me de deur van kamer 14 open. Een vrouw van eind dertig in een witte jas roept een nummer. Ik kijk op mijn bonnetje en besef dat het mijn nummer is. Voordat ik het in de gaten heb zeg ik iets te hard: “Bingo!� Er klinkt gelach uit de wachtkamer en ik voel mezelf een beetje rood worden. De vrouw knikt en wil hiermee duidelijk maken dat ik niet grappig ben en haar onderzoekskamer binnen moet komen.

Ik geef de vrouw een hand en neem plaats op de stoel. Ze controleert mijn persoonlijke gegevens. Ze legt uit wat de bedoeling is en pakt ondertussen een naald. Ze bindt vakkundig mijn arm af en begint als een bezetene op mijn onderarm te slaan. Dit gedeelte ken ik alleen uit films waarin junks heroïne spuiten. Zelf heb ik geen naald in mijn arm gehad sinds ik een jaar of zes was, toen ging het om inentingen tegen weet ik veel welke ziektes. Nu zit ik hier als grote jongen met een naald in m’n arm. Er word een buisje bloed afgetapt en dat gaat zo snel dat ik er amper erg in heb. Is dat alles denk ik nog bij mezelf. Ik krijg een watje opgeplakt om het bloeden tegen te gaan. De vrouw plakt een label op het buisje en plaatst het in een rekje. Dan pakt ze een leeg buisje en plakt hier een geel label op, ze overhandigt mij het buisje en verteld dat ik hier in moet urineren. We nemen afscheid en ik loop met het lege buisje naar kamer 7. Dit blijkt gewoon het toilet te zijn. Zonder moeite pis ik het buisje vol en laat dit achter in een daarvoor bestemd rek.

Zo, dat zit erop. Opgelucht loop ik via de lange wachtkamer naar de uitgang. Ik laat de gespannen sfeer achter me. Buiten is het nog steeds lekker weer en ik voel me een stuk opgewekter dan het moment toen ik aankwam. Ik stap in de tram en bedenk me dat dit eigenlijk pas het begin is... nu zal ik tien dagen moeten wachten op de uitslag. Zou ik iets hebben of niet? Loop jij ook regelmatig met deze vraag rond? Een SOA test is zo gepiept.