Ik stap de tram uit en loop richting het grote gebouw aan de overkant van de straat. Langzaam begint mijn hartslag te versnellen en probeer ik rustig in en uit te ademen. Er staan nog niet zoveel mensen, iedereen kijkt wat zenuwachtig om zich heen. Zouden ze hier allemaal om dezelfde reden zijn denk ik bij mezelf. Ik zoek een plek tussen de rij en weer word ik overvallen door een zenuwachtig gevoel. De deur gaat om stipt 13.00 uur open. Volgens de digitale klok op mijn telefoon is het pas 12.25. Die ochtend stond ik ook al voor de deur alleen was het toen al helemaal vol. De man van de receptie wist me te vertellen dat ik meer succes zou hebben in de middag. En zo sta ik hier nu weer, enkele uren later. Onrustig schuif ik voor de zoveelste keer mijn telefoon open en zie dat de minuten voorbij kruipen, het is nu 12.31.
Eindelijk komt er een eind aan het wachten en worden de felbegeerde bonnetjes om 13.00 uur uitgedeeld door een vriendelijke dame van de receptie. A 157 staat erop mijn bonnetje. Ik neem plaats bij een van de tafels en blader wat door een stom roddelblaadje. *Pong* Op één van de vele flatscreens verschijnt het nummer van de persoon die zich mag melden in kamer 1 of 2. In de wachtruimte hangt een geladen sfeer. Mensen kauwen zenuwachtig, anderen proberen te lezen maar niemand is echt geconcentreerd. Bij iedere *Pong* kijken mensen naar het scherm, dan naar hun bonnetje en dan weer naar het scherm. Om de zoveel tijd staat er iemand op die richting kamer 1 of 2 loopt. Naast kamer 1 en 2 staat er op iedere witte deur een getal oplopend tot 16.
Een aantal *Pongs* verder ben ik eindelijk aan de beurt. Ik ben blij dat ik even kan bewegen en loop richting kamer 2. Zonder te kloppen stap ik de kamer binnen, de man achter het bureau gaat staan en geeft me een hand. Dan is het tijd voor de vragen. Het zijn slechts vijf vragen die ik alleen maar met ja of nee hoef te beantwoorden. Vraag 1: Klopt het dat je hier bent voor een onderzoek op Soa’s? Ja. Heb je klachten? Nee. Ben je gewaarschuwd door iemand met wie je seks hebt gehad? Nee. Heb je seks met mannen? Nee. Wordt je betaald voor seks? Nee. Er worden nog wat persoonlijke gegevens genoteerd en ik krijg een nieuw bonnetje. Ik mag weer plaatsnemen in de wachtkamer.
De plaats waar ik zat was nog vrij dus ik besluit daar weer te gaan zitten. Ik weet van mezelf waarom ik hier ben. Ik kijk naar de mensen in de wachtkamer en bedenk me dat niet iedereen hier is voor een routineonderzoek. Je zou ook zo een bekende tegen kunnen komen hier. Lijkt me geen pretje. Ik begin wat te lezen in de papieren die ik meekreeg van de meneer in kamer 2. Ondertussen houd ik nauwlettend de *Pongs* in de gaten om te kijken of ik me al mag melden in een van de onderzoekskamers. Ineens zwaait pal naast me de deur van kamer 14 open. Een vrouw van eind dertig in een witte jas roept een nummer. Ik kijk op mijn bonnetje en besef dat het mijn nummer is. Voordat ik het in de gaten heb zeg ik iets te hard: “Bingo!†Er klinkt gelach uit de wachtkamer en ik voel mezelf een beetje rood worden. De vrouw knikt en wil hiermee duidelijk maken dat ik niet grappig ben en haar onderzoekskamer binnen moet komen.
Ik geef de vrouw een hand en neem plaats op de stoel. Ze controleert mijn persoonlijke gegevens. Ze legt uit wat de bedoeling is en pakt ondertussen een naald. Ze bindt vakkundig mijn arm af en begint als een bezetene op mijn onderarm te slaan. Dit gedeelte ken ik alleen uit films waarin junks heroïne spuiten. Zelf heb ik geen naald in mijn arm gehad sinds ik een jaar of zes was, toen ging het om inentingen tegen weet ik veel welke ziektes. Nu zit ik hier als grote jongen met een naald in m’n arm. Er word een buisje bloed afgetapt en dat gaat zo snel dat ik er amper erg in heb. Is dat alles denk ik nog bij mezelf. Ik krijg een watje opgeplakt om het bloeden tegen te gaan. De vrouw plakt een label op het buisje en plaatst het in een rekje. Dan pakt ze een leeg buisje en plakt hier een geel label op, ze overhandigt mij het buisje en verteld dat ik hier in moet urineren. We nemen afscheid en ik loop met het lege buisje naar kamer 7. Dit blijkt gewoon het toilet te zijn. Zonder moeite pis ik het buisje vol en laat dit achter in een daarvoor bestemd rek.
Zo, dat zit erop. Opgelucht loop ik via de lange wachtkamer naar de uitgang. Ik laat de gespannen sfeer achter me. Buiten is het nog steeds lekker weer en ik voel me een stuk opgewekter dan het moment toen ik aankwam. Ik stap in de tram en bedenk me dat dit eigenlijk pas het begin is... nu zal ik tien dagen moeten wachten op de uitslag. Zou ik iets hebben of niet? Loop jij ook regelmatig met deze vraag rond? Een SOA test is zo gepiept.
Kamers, naalden en buisjes
gepubliceerd op
8 mei 2007
211 opmerkingen
Herkenbaar. Ik zag de eerste keer echt mn hele leven aan me voorbij trekken. Dan komen er ineens weer een boel vergeten nachtjes omhoog zeg. Alsof je opnieuw geboren wordt als dan blijkt dat je niks hebt. Ik heb zelf wel eens flink in de rats gezeten en heb daar mn lesje wel van geleerd. Ik doe 't over het algemeen dan ook gewoon safe.
Al blijf ik erbij, echt safe ben je nooit. Mensen in relaties denken wel dat ze veilig zitten, heel stom hoe ze spontaan stoppen met rubbers zodra het iets serieuzer wordt. Dan zou ik toch eerst allebei een test laten doen. En dan nog, meer dan de helft van degenen met een relatie gaat vreemd. Klinkt lullig maar je weet nooit wat je partner uitvreet, je kunt echt alleen jezelf vertrouwen.
Ikzelf laat me 2x per jaar testen en verder heb ik er maar gewoon vertrouwen in dat degenen met wie ik het vaker doe en het niet altijd safe doe (met vrouwen sowieso nooit, ik weiger echt een plak rubber op een poes te leggen, dan bef ik liever gewoon nooit meer Dat bedoel ik al, hoe wil je zoiets nu safe doen? ) eerlijk tegen me zijn en verder ook hun verantwoordelijkheden nemen. Verder is het jammer maar helaas, dan gebeurt het gewoon safe of anders niet.
Ergens wel jammer dat het zover heeft moeten komen. Het is best moeilijk zo echt helemaal van sex te kunnen genieten, omdat je toch altijd ergens bang bent dat er wat mis kan gaan. Zo zou het niet moeten zijn. Leefden we nog maar in de 60's, kon je het gewoon zonder zorgen doen met wie je maar zin had. Enige waar je je druk om moest maken was of je niet zwanger zou raken. Lijkt me heerlijk.
Oh, nog een PS, tegenwoordig kun je met urine-onderzoek ook zo'n beetje alles laten testen, dus die wattenstokjes in urinebuizen zijn echt niet meer nodig. Dat is gewoon de ouderwetse manier. En 1 buisje bloed voor HIV, daar ga je ook niet dood aan. Ik ben nu 4 jaar single dus heb al een keer of 8 zo'n onderzoek gehad en het stelt echt gene reet voor. Dus laat je daar niet door afschrikken. Bovendien, eventueel 1 minuutje pijn weegt echt niet op tegen de onherstelbare schade die je anders misschien oploopt of een ander aandoet als je gewoon vrolijk verder neukt.
Als je graag sex hebt, neem dan gewoon je verantwoordelijkheid.
Al blijf ik erbij, echt safe ben je nooit. Mensen in relaties denken wel dat ze veilig zitten, heel stom hoe ze spontaan stoppen met rubbers zodra het iets serieuzer wordt. Dan zou ik toch eerst allebei een test laten doen. En dan nog, meer dan de helft van degenen met een relatie gaat vreemd. Klinkt lullig maar je weet nooit wat je partner uitvreet, je kunt echt alleen jezelf vertrouwen.
Ikzelf laat me 2x per jaar testen en verder heb ik er maar gewoon vertrouwen in dat degenen met wie ik het vaker doe en het niet altijd safe doe (met vrouwen sowieso nooit, ik weiger echt een plak rubber op een poes te leggen, dan bef ik liever gewoon nooit meer Dat bedoel ik al, hoe wil je zoiets nu safe doen? ) eerlijk tegen me zijn en verder ook hun verantwoordelijkheden nemen. Verder is het jammer maar helaas, dan gebeurt het gewoon safe of anders niet.
Ergens wel jammer dat het zover heeft moeten komen. Het is best moeilijk zo echt helemaal van sex te kunnen genieten, omdat je toch altijd ergens bang bent dat er wat mis kan gaan. Zo zou het niet moeten zijn. Leefden we nog maar in de 60's, kon je het gewoon zonder zorgen doen met wie je maar zin had. Enige waar je je druk om moest maken was of je niet zwanger zou raken. Lijkt me heerlijk.
Oh, nog een PS, tegenwoordig kun je met urine-onderzoek ook zo'n beetje alles laten testen, dus die wattenstokjes in urinebuizen zijn echt niet meer nodig. Dat is gewoon de ouderwetse manier. En 1 buisje bloed voor HIV, daar ga je ook niet dood aan. Ik ben nu 4 jaar single dus heb al een keer of 8 zo'n onderzoek gehad en het stelt echt gene reet voor. Dus laat je daar niet door afschrikken. Bovendien, eventueel 1 minuutje pijn weegt echt niet op tegen de onherstelbare schade die je anders misschien oploopt of een ander aandoet als je gewoon vrolijk verder neukt.
Als je graag sex hebt, neem dan gewoon je verantwoordelijkheid.
Uitspraak van Wackiejacky op vrijdag 1 juni 2007 om 00:48:Klinkt lullig maar je weet nooit wat je partner uitvreet
HELEMAAL MEE EENS!!!
Uitspraak van Wackiejacky op vrijdag 1 juni 2007 om 00:48:Als je graag sex hebt, neem dan gewoon je verantwoordelijkheid
True...
Ideetje: bij bloeddoneren word je sowieso al gecheckt op een aantal vervelende ziektes.. Doe je direct nog iets goeds!
Goede column, leuk geschreven, Ook een origineel doel ...
Ik vind hier pis een beetje lomp in het verhaal staan, aangezien je even hiervoor het woord: urineren gebruikt. (en verder eigenlijk ook best nette taal gebruikt)
Zonder moeite pis ik het buisje vol en laat dit achter in een daarvoor bestemd rek.
Ik vind hier pis een beetje lomp in het verhaal staan, aangezien je even hiervoor het woord: urineren gebruikt. (en verder eigenlijk ook best nette taal gebruikt)
Uitspraak van verwijderd op vrijdag 1 juni 2007 om 08:25:Ik vind hier pis een beetje lomp in het verhaal staan, aangezien je even hiervoor het woord: urineren gebruikt. (en verder eigenlijk ook best nette taal gebruikt)
Klopt.
kost zo iets moet binnen kort ook van mijn vriendin gr le qoek
Gaat alleen van het geld af wat je terug zou krijgen, net als dat je medicijnen moet halen bij de apotheek. Ik geloof dat je er zo'n €36,- afgaat van het oorspronkelijke bedrag wat je terug zou krijgen, je no-claim dus (meestal is dat bedrag zo rond de €200,-). Maar dan gaat het via de huisarts en het regionale laboratorium.
Krijg hier op mn werk minstens 1x in de week zo'n vraag rondom een soa-test.. Dus ja Mensen vergelijken het inderdaad met dat stukje uit de show van Najib Amhali (volgens mij is dat in Most Wanted) terwijl het inderdaad niet meer is dan wat bloed afnemen en urine afgeven. Maar van sommige soa's heb je ook geen klachten, dus je kan nooit 100% zeker weten of je het wel of niet hebt.
Bij de GGD kan het volgens mij trouwens ook geheel anoniem (en gratis, al weet ik dat niet helemaal zeker)
Goed dat er een column over wordt geschreven
laatste aanpassing
Uitspraak van verwijderd op vrijdag 1 juni 2007 om 08:55:Bij de GGD kan het volgens mij trouwens ook geheel anoniem (en gratis, al weet ik dat niet helemaal zeker)
Is gratis.
Niet heel goed geschreven, maar goed onderwerp voor een column. Denk dat veel mensen zich wel zouden willen laten testen, maar het niet durven.
Bij vrouwen wordt er trouwens meer getest dan alleen wat urine. Maar ook dat is zo gepiept en eigenlijk wel zo geruststellend.
Ook al doe je het veilig, heel veel mensen stoppen daar inderdaad mee als ze een langere relatie hebben, terwijl je geen flauw idee hebt wat je partner voor jou allemaal heeft uitgevreten...
laatste aanpassing
Misschien wil de schrijver zich bekend maken, kan nogal gevaarlijk zijn als iemand op PF zit en een SOA heeft...dikke kans dat er dan nog iemand is
Uitspraak van lindaaatje op vrijdag 1 juni 2007 om 09:01:Bij vrouwen wordt er trouwens meer getest dan alleen wat urine.
Nou ik heb nooit ergens in moeten pissen Heb alleen bloed laten prikken.