Scheermesjes in mijn hoofd

Ik word om 7.00 wakker met het gevoel alsof ik drie dagen achtereen mezelf heb gelaafd aan de meest uiteenlopende dranken. Alles door elkaar gedronken en zo gaan slapen. Gek genoeg ben ik al twee dagen thuis. Lichtflitsen verschijnen afwisselend voor en achter mijn oogleden. Als kleine bliksemschichtjes en soms als kleine bolletjes. Ze dansen rond en bij elke beweging die de bliksempjes of bolletjes maken, lijkt het alsof er tegelijkertijd dertig scheermesjes in mijn hoofd worden geschoven. Dat alles met het ritme van een trein. Zoals de cadans van een trein op haar rails, zo voelt de bonk in mijn hoofd. En even lijkt het alsof mijn hart in mijn hoofd is beland. Migraine dus.

Ik probeer op te staan en beweeg me richting mijn medicijnenla. De gordijnen moeten gesloten blijven, want elk streepje licht komt als een bliksemschicht op mijn netvlies en boort zich in mijn hoofd. Ik moet niet teveel denken. Aspirine, paracetamol. Allemaal zinloos nu. Misschien maar weer op bed gaan liggen. Eten is het beste nu. Maar de hoofdpijn maakt het te moeilijk om op te staan. Toch maar even slapen nog.

Als ik weer ontwaak zit mijn hoofd in een bankschroef en probeer ik met de punt van mijn balpen achter mijn oogbal te komen om de stekende pijn weg te drukken die zich daar heeft genesteld. Ik moet iets innemen tegen de migraine. De gedachte alleen al maakt me misselijk. Ik kan niet eten, laat staan een medicijn innemen. De combinatie van niet eten en hoofdpijn versterkt elke steek in mijn hoofd een beetje meer. Draaiend sta ik op en probeer een anti-migraine-neusspray in te nemen. Buren hebben muziek hard staan. Ik wil slapen. Ik moet morgen tentamens maken. Heb mijn hoofdredacteur nog niet gemaild. Niet zoveel denken. Slapen.

Een uur later zit ik in een innige omhelzing met de wc-pot. Het moet al zeker 17.00 zijn nu. Maar ik heb geen idee want de gordijnen zijn nog steeds dicht. Het interesseert me ook helemaal niets. Mijn maag lijkt zich elke twee minuten binnenste buiten te willen keren. De leegte in mij zorgt ervoor dat het bij proberen blijft. Slap en draaierig en misselijk en die kuttelefoon in de hoek gegooid. Laat me met rust. Die medicijnen helpen ook al niet.

Ik heb mezelf blijkbaar alweer op mijn bed gesleept en hang nu op m'n kop met m'n hoofd. Bloed moet rondstromen. Steken achter mijn oogbal. Ik krijg de haast onbedwingbare lust een potlood door mijn oog te rammen in de hoop dat de pijn dan stopt. Ik probeer me in te denken hoe een hersentumor moet voelen. Het kapotgeschoten hoofd van John F Kennedy. Wat me nog misselijker maakt. Ik hou me in. Ik hou me in.

Straks, over een paar uur zal ik wakker worden en zijn de medicijnen gaan werken. Dan is de allesverzengende hoofdpijn weg en heb ik zelfs weer zin om te eten. En veel ook. Ik zal opstaan, mijn raam openschuiven en de geur van de pasgevallen regen ruiken. Ik stort al mijn opgedane inspiratie uit over mijn computer om zo een wereldschokkende debuutroman te schrijven. Ik duik de kroeg in met mijn vrienden om groots en meeslepend het leven te vieren. Ik groet iedereen op straat en loop fluitend door het leven. Niets zit me dan tegen. Alles gaat dan goed. Ik geef een spontane barbecue voor de hele straat en iedereen is uitgenodigd, het wordt één groot drank en eetfestijn. Toevallig passerende muzikanten lopen langs en geven spontaan een miniconcert in de achtertuin. Mensen dansen. Ik dans met iedereen. Wat een feest! Wat een genot! Wat een drankgelag! Niets kan stuk als ik me straks weer beter voel.

Straks. Want nu sta ik op en strompel naar de wc om eerst even groots en meeslepend te kotsen.