Een beetje vreemd, maar wel lekker

De een staat te hakken, de ander schudt met bebalde vuisten de heupen, en de volgende doet de hardstyle huppel. Op een podium staan danseressen de meest indrukwekkende passen uit te voeren, en weer iemand anders staat rustig aan de kant, houdt z'n biertje in z'n knuist en knikt ritmisch met het hoofd. Springen, housen, pogo'en, shuffelen... Maar vraagt dan niemand anders zich af: waarom in godsnaam?!

Dat dansen heerlijk is, zal door weinig mensen tegengesproken worden. Als vanzelfsprekend verplaatst heel jeugdig Nederland zich dan ook ieder weekend weer richting de discotheek, en telt men een som geld neer om op te gaan in de muziek. Veel mensen die daarbij drugs gebruiken, geven als reden dat ze het dansen dan "langer kunnen volhouden", of dat ze "de muziek nog heftiger ervaren". Maar waarom we dansen nou zo lekker vinden heeft nog niemand mij kunnen uitleggen. Reden genoeg dus, om dit vraagstuk maar eens uiteen te zetten. Laat ik beginnen met de veroorzaker van het dansen: muziek. Want wat is muziek?

Muziek is een "taal" die geen grenzen kent, zo stelt menig muziekliefhebber. Een universele taal die voor iedereen over de wereld toegankelijk is. Maar in principe komt het neer op een harmonie van verschillende klanken, meestal in een logisch ritme en al dan niet vergezeld door een zingende stem. Vaak is er sprake van herhaling van de klanken, wat het logisch en herkenbaar maakt. En als er zang aan te pas komt zijn dit meestal woorden die binnen het ritme passen, vaak ook rijmen en soms een "verhaal vertellen".

Zelf stond ik, als klein meisje al, bij ieder deuntje dat ik hoorde direct te swingen. De anekdote hoe ik als peuter zelfs in het restaurant naast de tafel stond te dansen, achtervolgt me nog geregeld. Als vierjarige kleuter begon ik met klassiek ballet, en op oudere leeftijd heb ik ook nog andere dansvormen gedaan. En zoals de meesten van jullie, heb ook ik rond m'n zeventiende het uitgaansvirus in de "dancescene" te pakken gekregen. Maar ik heb sowieso áltijd behoefte aan muziek, waar ik ook ben. Als ik me verveel en achter de tv zak, maar er wordt weer eens niets boeiends uitgezonden, ga ik tussen verschillende muziekzenders zitten zappen. In de trein gaat m'n mp3- speler standaard mee. Zodra ik thuis kom is het eerste wat ik doe: muziek opzetten en luidkeels meebrullen. In de auto: idem. De verleiding is dan ook altijd erg groot om de auto in een file, pompend op de beat, tot stoppen te brengen. Waarschijnlijk herkennen de meesten van jullie dit wel, maar eigenlijk... Eigenlijk vind ik het maar een vreemd concept, als ik erover nadenk.

Je ziet dat muziek overal ter wereld, heel veel met de mens doet. Denk aan culturen waarin rondom het vuur wordt gedanst, of spirituele gebruiken waarin dans een symboliserende functie heeft. Maar waarom doet muziek dan zoveel met ons? Waarom heeft de mens de neiging om door muziek in vervoering te raken of zelfs ritmisch te gaan bewegen op de muziek? Hoe kan muziek zóveel troost bieden, of geluksgevoelens aanwakkeren? Hoe komt het dat je een liedje wat je jaren terug hoorde, zó vreselijk goed kan onthouden (maar de naamvallen in het Duits niet)? En waarom gaat een koe meer melk geven als je klassieke muziek in haar stal draait?

Het blijft in mijn ogen toch vreemd. Want welke toegevoegde waarde heeft het dansen nou? Als je kijkt naar onze primaire levensbehoeften is muziek daar geen noodzakelijke aanvulling op, en tegelijkertijd zou ik niet zonder kunnen... Hoe dan ook, ik heb me maar voorgenomen om in ieder geval niet te plastisch naar een dansende menigte te kijken, noch na te denken over hoe ik zelf sta te bewegen op muziek. Want als je dansen puur nog maar als een ietwat belachelijke bezigheid kan zien, kan je er misschien ineens niet meer zo van genieten... En dat is wel het laatste wat ik zou willen.

Dus aanstaande zaterdagavond spring ik er weer op los. Onder het genot van een baco'tje of gewoon wat water ga ook ik op in de muziek, en geniet ik. Waarom? Omdat het lekker is.