Vraag en aanbod

Daar zit ik dan. In een saai, akelig en geestdodend hok. Het primitieve, roestvrijstalen in de muur verankerde toilet, doet me denken aan een über moderne vertaalslag van een doorsnee plee. Ook het betonnen bed draagt niet bij aan comfort en luxe. De ‘stylisten’ hebben duidelijk niet de intentie gehad om van deze ruimte iets sfeervols te maken.

Zo’n anderhalf uur geleden lag ik nog heerlijk in sluimertoestand in mijn bedje te wachten op de buzzer die komen zou, totdat er iemand besloot om zo paniekerig mogelijk aan te bellen. Zonder er ook maar een tiende van een seconde over na te denken, maakte mijn lijf aanstalten om overeind te vliegen. Voordat ik het enigszins kon beseffen was ik al beneden bij de voordeur, alsof ik voor korte tijd buiten mijn lichaam was getreden;

Wanneer ik de deur openmaak, kijkt een alles behalve vrolijke, maar vol adrenaline staande gerechtsdienaar mij aan. Door zijn blik weet ik genoeg. Vandaag heb ik een ATV- dag. Kort en zo zakelijk mogelijk geeft deze moraalridder mij informatie die ik, tot enkele ogenblikken geleden, alleen nog maar uit films kende. Na in te zijn gegaan op zijn beschuldigingen en zijn vrienden enige cryptische en verwarrende aanwijzingen te hebben gegeven, stap ik met lichte dwang bij onze ‘vriend’ in de auto. Ik neem plaats op de geplastificeerde achterbank. Het zien en voelen van deze vacuüm getrokken zitzak, brengt mij spontaan op de dwanggedachte om mijn tot de nok toe volle blaas te legen. Gelukkig besef ik op tijd dat het niet de meest slimme zet zou zijn, aangezien dit de kleding is die ik de komende uren, zo niet dagen, nog moet dragen.

Eenmaal aangekomen in het grijze, saaie kantoor van meneer de wetsdienaar word ik gevisiteerd door zijn collega, een zanger van de Village People die wat mij betreft net even te graag en te lang aan mijn lichaam zit. Na mijn riem en veters te hebben ingeleverd, word ik uitgenodigd deel te nemen aan een gesprek. ‘Zwijgen is goud’, gaat voor mij in deze situatie niet op. Het is puur een kwestie van de schade beperken en redden wat er te redden valt. Het immens intelligente gesprek wat volgt heeft meer weg van een examen. Of beter nog, een foute aflevering van That’s the question; op zoek naar vragen en het geven van een bedachtzaam en kloppend antwoord.

Na een intensieve dialoog met veel figuurlijk trek- en duw werk, is het einde in zicht. Ik heb de cirkel rond kunnen zwammen, de schade is gering en iedereen is tevreden. De Cock en Vledder willen mij tot slot toch nog iets meegeven, als 2 Jehova’s getuigen die op zondag weer eens ‘god’ komen brengen: waarom ik in hemelsnaam farmaceutische versnaperingen verkoop? Of ik niet weet hoe gevaarlijk dat ‘spul’ is. “Stelletjes kortzichtige, irreële stumpers, denk ik bij mezelf. Voor het gemak wordt alcohol door de heren maar even vergeten. Hoeveel ellende is er door dít ‘spul’? Er is niets dat méér verbonden is met geweld, auto-ongelukken en medische schade dan alcohol. En dan piepen de heren over wat snoepjes en poedertjes?� Ik besef me net op tijd dat deze gedachtegang niet het meest goede antwoord is op dit moment, dus ik besluit een wijzer en korter antwoord te geven. “Niets meer of minder dan vraag en aanbod, vrienden vragen en ik verzorg�, zeg ik bijdehand. Met dit antwoord blijken Wouter & Wouter niet tevreden en ik krijg per direct een spoedcursus geneeskunde en pathologie. Om geen roet in mijn eigen eten te gooien, besluit ik het gezeur en gezwam van mijn incidentele vrienden aan te horen en zo te zorgen voor een snellere aftocht.

Volledig op de hoogte van de menselijke anatomie, word ik weer terug naar mijn muffe en sobere cel gebracht. Ik weet het, ik mag zo weer weg. Bij mij valt niets meer te halen, ik laat niets meer los. Zij weten dat en ik weet dat zij dat weten. Voor nu is iedereen tevreden. Terwijl de bewaker zegt dat hij mij zo komt halen, en hij de deur achter mij op slot wil doen, zie ik nog net dat er een jongen wordt binnen gebracht. Zijn houding spreekt boekdelen: cool, rustig en beheerst maar wel verrast. Weer voor even uit zijn eigen wereldje geplukt. Ik herken het precies en weet daarom maar al te goed waardoor hij in dit sfeerloze hok terecht is gekomen:

Vraag en aanbod, niets meer en niets minder..