Het leven is keuzes maken

Ikzelf ben een meester in het maken van halve, verkeerde of geen keuzes. Een voorbeeld daarvan is wanneer ik op pad word gestuurd om gewapend met boodschappenbriefje, naar de supermarkt te gaan.

Het begint al op de parkeerplaats: zal ik zo dichtbij mogelijk proberen te parkeren of een wat rustiger plekje zoeken? Ik besluit het rustige plekje te kiezen, om er dan achter te komen dat hier niemand staat omdat er hier geen winkelwagentjes onder het afdakje staan. Van een oplettende man krijg ik een karretje in m'n handen en ik druk hem onder m'n dankuwel de benodigde Euro in z'n handen. Onderweg naar de ingang, wat vanaf het rustige parkeergedeelte een behoorlijke stiefel is, kom ik erachter dat dit karretje een beetje dwars is. Hij wil naar links en ik gewoon rechtdoor. Ik kijk naar beneden en zie één wieltje zenuwachtig om z'n as draaien. Net zoals elke hond voor mijn deur doet voordat hij met dodelijke preciesie z'n keutel draait op de plek waar mijn visite in het donker uit de auto stapt. Eindelijk binnen pak ik m'n briefje en m'n ogen schieten als een telex heen en weer langs het in vrouwenlogica geschrevene. Daar kan dan opstaan 'groente', 'snoep' of 'toetjes'. Ik weet niet of u wel eens bij de toetjes heeft gestaan, maar voor iemand die niet kan kiezen is het niet de gedroomde plek kan ik u vertellen. Hulpeloos kijk en loop ik rond, waarbij ik een leuke strakke spijkerbroek meerdere keren tegenkom. Ze kijkt en lacht naar me. Vrouwen weten precies wanneer je kwetsbaar bent. Ik kijk iets langer dan nodig naar die strakke broek en zie opeens achter haar vandaan een enorme vent opduiken. Zo'n reus waarbij het een beetje donker om je heen wordt omdat elk licht gedempt wordt. Op z´n sweather lees ik ´Boksschool De Link[s]e Hoek`. Gelukkig had ie niet door waar ik naar keek. Hij lachte naar haar omdat ie een toetje had gevonden, maar ik zag geen tanden. Of hij is aan het wisselen of het is toch niet zo´n goeie bokser dacht ik! Zo´n bokser waarvan meer rontgen dan kampioensfoto´s van gemaakt zijn. Onopvallend schuifel ik me in veiligheid. `Suiker´ lees ik.. Het schap kan ik niet vinden en ik vraag het maar eens geheel tegen m´n gewoonte in (een man blijft nou eenmaal een jager die zijn eten zelf opspoort). "Weet jij de suiker te staan, lange puber"? Dat laatste zei ik niet echt, maar vind ik beter staan in dit verhaal. De jongen verandert in één groot vraagteken; "eeeuuuhh, ik ben een zaterdaghulp" zegt hij onzeker. Gevat als ik ben antwoord ik, "kan niet, het is vandaag vrijdag en dan nog, staat de winkel op zaterdag helemaal anders dan?" Ik laat ff merken wie hier de bovenliggende partij is. Nu is de jongen aan de beurt: "de suiker is achter je, je bent er net langs gelopen". Opeens ben ik door m´n bijdehande opmerkingen heen en laat ´m links liggen.

Nu begint het weer van voren af aan, ´suiker´, een pond, een mud, bruin, riet, klontjes, poeder, zoetjes, ik besluit om van alles wat mee te nemen omdat de meeste dingen me wel bekend voorkomen. Het meeste heb ik wel eens in de kast zien staan. Anderhalf uur langer dan nodig is, worstel ik me door deze hel, voortdurend keuzes makend en compromissen sluitend. Ik neem zelfs dingen mee die ze vergeten is op te schrijven! Aan de kassa koop ik m´n vijftigste tas omdat die andere nog in de kofferbak liggen. Snel kiep ik alles in de auto en breng m´n karretje terug. Alleen komt er geen Euro uit het handvat maar een lipje van een blikje. "Oplichter", zeg ik tegen mezelf en neem m´n verlies. Waarom die dingen niet opgeschreven zijn, merk ik bij thuiskomst als mijn trots beetje bij beetje de grond ingeboord wordt. "Waarom al die suiker en dingen die ik niet had opgeschreven"? "Oh, dacht dat je die vergeten was op te schrijven en ze kwamen me wel bekend voor". "Klopt, die had je de vorige keer ook al voor niets meegenomen"..