Afscheid nemen

Je zou denken dat handelingen die je heel vaak uitvoert makkelijker worden naarmate je ouder wordt. Oefening baart immers kunst en verrichtingen die dagelijks herhaald worden, zouden dan ook een koud kunstje moeten zijn. Zelfs in de meest extreme omstandigheden.

Daar zou afscheid nemen een duidelijk voorbeeld van moeten zijn. je doet het gemiddeld zo'n vier keer per dag en da's toch al gauw 1460 keer per jaar. Als ik 1460 keer per jaar een poging zou ondernemen om lekker te koken, dan zou ik waarschijnlijk in navolging van Jamie Oliver, een TV progamma en een dikke bankrekening hebben. En wie mijn kookunsten kent, die weet dat dat geen makkelijke opgave zou zijn. In vergelijking met koken is afscheid nemen zo een simpele handeling dat er geen enkel vuiltje aan de lucht zou moeten zijn.En toch zou ik in sommige omstandigheden liever een poging doen om Jamie naar de kroon te steken dan afscheid te nemen van iets.

Waarom is afscheid nemen dan soms toch zo zwaar? De wannabee psychologen onder ons zullen nu zeggen dat dat komt door de emotionele prijs die je hangt aan een situatie,persoon of een ding. Ik ben enorm blij met mijn huis, mijn werk en mijn vrienden, maar ik zal echt geen traan laten als ik er weer eens afscheid van neem voor de zoveelste keer. Het lijkt mij dus onwaarschijnlijk dat dat de reden is. De nuchteren onder ons zullen mogelijk opperen dat het een fysieke reactie is omdat je iets moet ontberen waar je hersenen aan gewend zijn. Mijn hersenen zijn het gewend om tv te kijken, maar als ik met al die pulp op TV, morgen die kast de deur uitgooi dan zal ik geen afkickverschijnselen krijgen. Afscheid nemen lijkt pas pijnlijk te worden als een gewenste situatie ongedaan wordt gemaakt zonder dat je er enige invloed op kan uitoefenen om het te behouden. In feite staat afscheid nemen in deze situaties gelijk aan onmacht.

Afgelopen zondag was weer zo'n situatie. We hadden elkaar een aantal maal gezien en de situatie in mijn hoofd ging langzamerhand over van "wel leuk" naar "toch wel tamelijk gewenst" Daar dit soort momenten in mijn leven redelijk zeldzaam zijn, raakte ik tamelijk enthousiast over het geheel. Waar ik echter al leuke plannen aan het maken was voor de volgende date, kwam zij tot de conclusie dat het maar bij "wel leuk" moest blijven" En daar stond ik dan. In een keer was ik de controle kwijt en er was niets wat ik er aan ging veranderen. Zij nam afscheid met een zoen en ik bleef achter met de onmacht.

Om toch maar weer snel de grip op iets te krijgen ben ik linea recta de keuken ingelopen om een 5 gangen maaltijd te maken. Jamie, here I come!