Van Benidorm naar Rotterdam en van Rotterdam naar Ancona (Italië) en van daar met de boot naar Patras (Griekenland) en van Griekenland naar Israël. Ruim 13.000 km met een autootje van de sloop, het mocht niets kosten. Ik begin dan ook in Rotterdam waar ik de reis heb ingezet naar Haïfa (Israël) Het ging geheel voorspoedig in Oostenrijk (Salzburg) kwam ik voor het eerst sneeuw tegen, het was winter weer maar dat hield me niet tegen. Ik wist nog niet dat over 4 uur deze pas geheel onbegaanbaar zou zijn met een auto als de mijne en zonder sneeuwkettingen.

Wel stopte ik nog bij Mc Donald's om even een maag vullertje te kopen en vervolgens de reis weer verder te zetten naar Ancona (Italië) om daar met en boot in 24 uur te varen naar Griekenland. Onder weg gebeurde er niet veel omdat ik aan een stuk doorgereden ben en eigelijk allen gestopt was bij dat fast food restaurant of gewoon op z'n Hollands gezegd: een vreetschuur" Toch was het even leuk om te stoppen in de sneeuw en ook om even te slippen in de sneeuw want wie weet hoe lang het zal duren voordat ik weer in de sneeuw kom of eigelijk sneeuw zien zal. Niet dat ik het zou gaan missen, want ik ben geen liefhebber van sneeuw of ijs, dus ik heb mijn geld nooit verspeeld aan schaatsen of erwtensoep op de schaatsbaan. Ik was het liefst binnen met de kachel hoog! Het was best een lange rit naar Ancona. In Ancona kreeg ik te horen dat de boot de volgende ochtend zou vertrekken. Dus heb ik een goedkoop hotel genomen voor 1 nacht en me even in Ancona laten zien. Uiteraard kon ik het niet laten even een echte Italiaanse pizza te gaan eten. Daarna ben ik gaan slapen en heb mijn spullen gepakt in de ochtend om op tijd bij de veerboot te zijn. Maar eenmaal in Ancona aangekomen moest ik toch even ergens wat eten, dus besloot ik op zoek te gaan naar pizza, vervolgens heb ik een kaartje gekocht en ben met de auto op de boot gegaan. Een hut was me even te kostbaar dus besloot ik na een tip gewoon in de bioscoop van het schip te slapen waar meer gasten waren met hetzelfde idee. Er waren luxe vloeren blauwe stoelen dus het slapen was wel onder de pannen. In Griekenland moest ik als een idioot reiden van Patras naar Pireus omdat de volgende boot daar 2 uur later zou vertrekken. In de haven van Pireus was een wachtmeester die er voor zorgde dat ik er met mijn autootje nog op kon maar het scheelde niet veel of ik had enige tijd kunnen wachten op een volgende boot, en die vertrekt niet elke dag want het is 3 dagen varen om in Haïfa (Israël) aan te komen. Ik liet me er niet onder krijgen en was vol overtuigd dat ik er nog bij kon, wat ook is gelukt.Het was in verhouding met het schip waar ik vanaf gekomen ben, wel een hele oude boot. En men vertelde op het schip dat de boot na 3x gezonken te zijn nog steeds in staat is de overgang naar Israël te varen. Een open dek waarop meer mensen hun wagen/camper hadden geplaatst. Op deze boot heb ik wel een hut genomen, of zeg maar hutje, want je kon er je kont amper keren en ik deelde een douche en toiletten met de kamer naast mij, deze ruimte zat tussen de kamers in en ik moest er dan ook goed op letten dat ik 2 deuren op slot moest doen in plaats van 1, stel je toch voor dat je daar zit en je buurman staat in eens voor je neus, ja voor je neus! Onderweg vaarden we langs Rodhos, het was laat in de middag en alles was zo goed als gesloten. Toch was het wel even fijn om van boort te gaan en er eens te kijken op de kade. Dat was van korte duur want al na 2 uur moesten we weer aan boort. De volgende haven die we aandeden was die van Limassol (Cyprus) Onze documenten werden aan boort gecontroleerd en er werd ons verteld dat we 4 uur hadden om ons aan wal te gaan vervelen. Dat lukte wel. Ik heb op het schip een stelletje leren kennen dat in Limassol woonden. Maar bij het verlaten van het schip kon ik hen niet meer vinden. Ik heb toen voorgenomen een taxi te nemen en me te laten rondrijden over het Eiland. Dat was leuk, en van korte duur. Ik zat achterin wat rond te kijken en zag in een wink dat stel zitten en een bar. Vervolgens riep ik stop, stop en stapte uit. Ik liep de bar binnen en werd zeer fijn onthaald. Vervolgens mocht ik wat likeurtjes proberen van het eiland. Een beetje van dit en dat en ik ben ZAT! Een uitnodiging om bij hun thuis te gaan eten kon ik ook niet afslaan. Kippenbouten en salade stonden er op tafel en ik kon eten wat ik maar op kon. Gezellig met de hele familie aan tafel, dat was toch even anders als dat je gewend bent maar ik ben zeker een leuke ervaring rijker. Deze man is overigens de vader van dat stel wat ik leerde kennen op de boot en hij was net thuis van zijn werk, hij heeft onze boot de haven binnen geleid. Ik moest weg, het was al laat, maar hoe laat het werkelijk was had ik niet door. Daar kwam ik in de haven pas achter (oeps) Ik was dus veel te laat op de boot en men was alleen op mij aan het wachten. Maar de toch ging weer verder en ik kon met genoegen terug kijken op mijn Cyprus ervaring. Op gegeven moment werd er geroepen dat je land kon zien en werd duidelijk dat daar Haïfa moest zijn. De Israëlische douane is streng en controleert alles wat je maar bij je hebt. Logisch want ze worden dagelijks bestookt met bom aanslagen. Eenmaal aan land met de auto in een lijn om de inhoud uit te pluizen. Met honden wordt er gezocht naar alles wat verboden is in te voeren. Natuurlijk had ik niets te melden en kon ik al snel mijn reis vervolgen naar Havazelet, een strand plaats waar mijn beste vriendin woont. Ik had haar voor mijn vertrek voor de gek gehouden en haar gezegd dat ik koffie zou komen drinken, dat geloofde ze natuurlijk nooit! Toch was het zo, want ik stond er eerder voor de deur als dat ik had durven denken. Het was ongeveer 08:00 uur in de ochtend en ik besloot eens even heerlijk uit mijn dak te gaan voor de deur. De honden gingen tekeer en maakten niet alleen de bewoners maar ook de omgeving wakker. Toch ging er voorzichtig een raampje open op de boven verdieping en al snel kwam er een slaapkop uit met lang haar, ik begon meteen te vragen waar mijn koffie bleef. Je kon wel zeggen dat ze uitermate was geshockeerd van mijn aanwezigheid, het drong niet helemaal tot haar door dat ik ook binnen wilde komen en dat ik er ook echt stond. Maar al snel viel het kwartje en kwam ze als een speer naar beneden om me te begroeten, ik zei toch dat ik koffie kwam drinken, ze zegt; ik had niet durven dromen dat je dat ook meende. Maar ik ben er en ik ben blij dat ik haar kon zien en nu eens wist waar ze woonde. Koffie heb ik gehad en ik vertelde mijn verhaal van alles wat ik onderweg had mee gemaakt. Klesse besse en vrouwenpraat waren het hoofdmenu op de vroege morgen, ik vertelde dat ik naar Tel Aviv wilde gaan en daar de volgende dag vandaan wilde rijden naar Jeruzalem en Eilat. Ze verklaarde me voor gek, maar ik was vast besloten. Na lekker gekeuveld te hebben, namen we afscheid en zette ik mijn reis in naar de eerst volgende stad (Tel Aviv) een hyper moderne stad zoals we die in Europa ook kennen. Daar heb ik 1 nacht overnacht in een goedkoop hostelletje. Even een lekkere en normale douche en even een normaal bed. Ik heb dan ook heel goed geslapen en ben de volgende dag ook weer gaan rijden naar Jeruzalem, wat een drukke stad is die! Een grote chaos van mensen en verkeer. En ook al kun je niet doorrijden omdat er een rij auto's vast staat voor jou, ze toeteren naar je en schreeuwen als of het mijn schuld was dat het verkeer niet wilde door rijden. Nee, dit is geen stad voor mij, ik zou hier nog niet wil wonen al krijg ik er een appartement cadeau. Overal waar je maar kunt kijken rijden auto's of lopen mensen, En dan te bedenken dat hier veel jongeren naar school gaan of de Universiteit, maar ook uitgaan, kun je hier optimaal, ze hebben hier discotheken waar ze in Amsterdam nog jaloers op kunnen zijn.Het is ook een dubbele stad, veel Arabieren en veel bouwval. Alles was goedkoop op de straat markten, de prijzen deden me verbazen. Jeruzalem is toch mooier op de foto als vanuit de auto! Maar daar kwam ik niet voor en wilde er ook zo snel mogelijk weer vandaan, ik ben toen met mijn kadetje langs Jericho gereden, de stad uit de Bijbel die hoog op de rand van de woestijn is gelegen. Mooi om te zien. Maar steeds verder de woestijn in werd het droger en zie je minder groen. Maar ik reed wat omhoog en over een heuvelachtige rug kwam een vlakke wereld uit het niets, dat was de woestijn die ik 500 km moest begaan om in Eilat te komen. In Eilat zou ik dan ook een paar dagen blijven en dan zou ik met mijn autootje (van de sloop, hi hi hi) door rijden naar Dahab (Egypte). De reis was eigelijk niet boeiend, een en al zand zowel links als rechts van de auto. Na verloop van tijd passeerde ik de Dode zee, in een droge vlakte een blauwe zee die zo zout is dat je haren er van overeind gaan staan en je huid doet krullen zoals je, je dat nog nooit hebt kunnen voorstellen. Maar we zijn er nog niet, de reis gaat verder en de avond valt, Pas tegen 01:00 uur s'nachts kom in Eilat binnen rijden en pruttelt de auto met enige bonken. Toen stond ik stil, het was me duidelijk dat ik geluk heb gehad want als dit een uur geleden was geweest dan had ik in de woestijn gestaan, midden in de nacht, en ook nog wetende dat het s'nachts in de woestijn behoorlijk koud kan zijn. Geluk dus!! ik op zoek naar een bar om even tot rust te komen. Ik hoorde gezellige muziek midden in een leeg gesloten winkelcentrum. Neon verlichting met, Tropicana, moest wel wat zijn. Ik loop binnen en ga zitten, vertelde over mijn pech en de voorafgaande reis. Een drankje en een drankje maakte alles nog gezelliger, op gegeven moment waren er een aantal wel bereid om even te kijken naar de auto. Maar vergeefs, je kon wel spreken van een gestrand einde in Eilat.

Niet echt, want ik zou toch nog wel proberen de auto te laten repareren en alsnog naar Egypte door te rijden. Voorlopig is het prima ik ben in Eilat en zal me nog gaan buigen over de reis naar Dahab (Egypte). De volgende dag ben ik wederom naar Tropicana gegaan en heb daar met de eigenaar en een bar meisje geluncht. Ik vroeg of ik eens de muziek mocht doen, hij stond er op dat ik dat op staande voet liet horen Dat was een succes want vervolgens draaide ik er zowat elke avond met veel plezier en de bar begon dan ook drukker te worden. Het weer was er geweldig, en ik heb dan ook elke dag genoten van de zon. een beetje zwemmen en dan s'avonds even lekker eten in een fastfood bar Unplugged. Want hier kon je eten en ook een concert of film zien op een scherm zoals in de bioscoop. Geweldig!!Je maakt vrienden in Eilat als je er een tijdje bent, zo ben ik vaak bij snuba diving geweest om te snorkelen boven de koraalriffen en ben er gaan zwemmen in de blauwe zee! In Eilat heb je een Dolfijnen rif, hier komen veel gehandycapte kinderen heen om een teraphy met dolfijnen te nemen. Er komen ook veel trainers naar dit rif om de teraphy te leren zodat men in eigen land deze hulp kan aanbieden in dolfinaria. Ik kan je vertellen dat het de ervaring van mijn leven is geweest en ik tot op heden nog onder de indruk ben van deze ervaring, zwemmen met dolfijnen. ik kan het je aanbevelen!! Natuurlijk kon ik het niet laten met mijn poster van Body art Benidorm te koop te lopen. Zo heb ik gedurende mijn reis een aantal mensen gevraagd deze vast te houden om dan een foto te maken. Nu zit ik zelf op een terras van een restaurant. De eigenaar van dit restaurant was een wispelturige man maar zeker niet on aardig en kon zelfs een aantal woorden Nederlands

De auto was gemaakt en ik had mijn visum voor Egypte in de zak, dus op naar Taba (grens) Daar werd ik tegen gehouden door de douane van Egypte. Ze keken in mijn auto en haalde er alle ontwerpboeken uit van de tatoeages. De pagina's waar men op bleef hangen waren de tekeningen van blote vrouwen en of dat wel mocht in Egypte wekte een discussie. De boeken werden meegenomen naar een kantoortje en de tekeningen van schedels en naakte vrouwen werden verwijderd uit de catalogus. Ik werd zo kwaad dat ik hen vertelde hoe kinderachtig ik dit vond. Maar daar trokken ze zich niets van aan. Na 4 uur op de grens te hebben gediscussieerd over mijn tekeningen zei ik dat ik niet meer naar Egypte wilde en ze de Nijl (rivier) in konden lopen met z'n allen. Ik ben dan ook terug gegaan naar Israel en heb een nacht gewacht. De volgende ochtend heb ik alles achter de deurbekleding gestopt, ook mijn machines e.t.c. En weer vrolijk naar de grens gereden. Ook mijn kleding had ik wat aangepast, juist om met wat lol en vrouwelijke dommigheid (knipoog) over de grens te komen. Binnen een uur was het gelukt en ben ik Egypte ingereden. Ik heb mijn auto aan de grens laten staan en heb mijn spullen over geladen in een Taxi. Vervolgens hebben we in een oude peugeot ruim een uur gereden in de richting van Dahab. Onderweg zijn we even gestopt en hebben thee gedronken bij de beduwine in een tent, nou dat was een leuke ervaring. Dahab kwam in zicht en met vele tenten naast elkaar gaf het mij echt het gevoel in Egypte te zijn, alleen geen Piramides, die heb je alleen bij Cairo. Dus dat is wel jammer, maar dat mag de pret niet drukken. Ik ben dan ook direct op zoek gegaan naar een plaats waar ik een kamertje kon huren, ik kwam terecht in een hostel van de Beduwine's. Winkelen is mijn grote passie net als mijn werk en ik heb dan ook alles uit de tas gehaald om daar mijn geld te kunnen verdienen. In mijn kamer heb ik enige voorzien van een tatoeage tot mijn gesteriliseerde spullen op waren. Dit was wel verboden, dus ik moest voorzichtig te werk gaan. Naast geld verdienen moest ik het ook weer uitgeven, dus lekker door de winkelstraat waar restaurant na restaurant aan zee is gevestigd. Ook hier had men een lokker, een man/vrouw die het publiek binnen moest vragen. Omdat ik er een tijdje ben gebleven kwam ik zo'n lokker elke dag tegen en hij zei; Kom, Kom lekker zitten en eten bij ons!! ik zei; Morgen ok?! Maar dit herhaalde zich elke dag... Op gegeven ogenblik als ik hem tegen kwam dan zei hij; aah jij niet, jij komt morgen!!! ik zei precies! Het was echt heel mooi daar en spot goedkoop! Opgegeven dag kom ik die lokker weer tegen en hij zei; aah jij niet, jij komt morgen hè? en toen zei ik; Nee morgen kom ik niet ik kom nu eten in jou restaurantje! Hij was me een partij blij dat ie er echt werk van heeft gemaakt toen hij had begrepen dat ik dus weer zou gaan vertrekken. Ik werd op mijn wenken bediend en de gastvrijheid was enorm. Je zou van een feest kunnen spreken. Ik kreeg een Egyptische toast voor geschoteld met mijn naam er op, dat was erg bijzonder en het was dan ook verrukkelijk. Op de laatste avond werd ik uitgenodigd om mee te gaan naar de discotheek. Met stomheid geslagen herhaalde ik, Discotheek?, midden in de woestijn een discotheek, bovendien had ik er geen Egyptische vrouwen gezien. Die had ik slechts water zien halen. Maar het mocht de pret niet drukken en alleen al de nieuwsgierigheid heeft me doen besloten op de uitnodiging van deze twee engelse meisjes in te gaan. Eenmaal aangekomen met zijn drietjes waren we verbaasd de trance sound te horen. En ik liep voorop want ik wilde het allemaal wel eens bekijken. Tot mijn schrik zag ik slechts mannen in de disco en er was geen enkele vrouw, een van de meiden zei; daar ga ik niet binnen hoor dat vind ik dood eng! Waarop ik zei; kan me geen ruk schelen wat jij doet maar ik ga wel naar binnen. Dit wordt de avond van me leven dat zal ik je nu al vertellen. Dat was dan ook zo als enige drie dames onder misschien wel 30 mannen, kregen we veel aandacht en waren ze erg galant. En ik heb dan ook een wereld avond gehad die ik nooit meer vergeten zal.

Ik heb nog nooit gedoken en juist in de Rode zee kun je met deze aktiviteit wel je hart ophalen. Eenmaal onderwater zakt mijn gevoel in een intense rust, geen geluiden om je heen.

Juist daar ervaar je, dat je boven water constant geluiden hoord en je daar niet eens van bewust bent.Vissen in alle maten en soorten, ook in kleur en vorm deden mijn mond openstaan (hahaha) niet letterlijk natuurlijk want anders zou ik een groot probleem hebben. Ook koralen en anamonen trokken mijn aandacht het was echt wonderbaarlijk. Met een onderwater camera probeer ik zoveel mogelijk vast te leggen om het thuis in Holland aan vrienden en familie te kunnen laten zien. Maar ook om zelf nog eens terug te kunnen kijken op een reis die ik nooit zou kunnen vergeten. Lef is het juiste woord, want je gaat niet zomaar met een sloop auto zo'n reis maken. Toch kan ik er met genoegen op terug kijken want ondanks kleine incidenten is het zeer goed verlopen. Koraal mag men niet meenemen, je kan er zelfs voor in de gevangenis belanden, zelfs een stukje van het strand kan al grote gevolgen hebben met een aanklacht van smokkel boven je hoofd. Elk stukje koraal heeft zijn functie, dus ook dat kleine onschuldige stukje op het strand heeft weer een functie voor de kleine diertjes die er leven. Een aanrader voor hen die nog nooit hier onderwater zijn geweest. De terug reis verliep voorspoedig en ook aan de grens waren er geen problemen. Laat in de nacht ben ik de grens overgekomen en was ik toch ook wel blij terug in Israel te zijn. Oh ja, ik heb wel op een kameel gezeten!! hahaha