Hard en ontbreekbaar heb ik mezelf altijd opgesteld
Nooit iemand over mijn zwakheden verteld
Ik noem het zelfbescherming
Ik noem het wijsheid in `n klote leven
Want hoe vaak heb ik nu al een trap na gekregen
Zoveel woorden die tegen je worden gezegt
Zo makkelijk uitgesproken dat je weet..
Ze menen het niet
Ik wil met niemand praten,maar toch ook weer heel graag
Ik raak de kluts kwijt en het lijkt alsof ik daarom vraag
Die eeuwige vooroordelen ben ik zo zat
Velen weten niet eens wat voor een leven ik heb gehad
Ik wil me gewoon nooit meer voelen zoals nu en toen
Ik sta het niet meer toe als andere mensen mij pijn doen
Kijk maar hoe vaak ik al op m`n bek ben gegaan
Ik lijk wel gek om nog een keer in het diepe te gaan
En vervolgens de ander aan de andere kant te zien staan..
Durfde je de gok niet aan?
Waarom verdwijnen mensen zomaar uit je leven?
Juist op het moment dat je om ze gaat geven
Elke keer als je iemand toelaat,blijkt het weer voor even
Was toch maar wat langer gebleven
Ik weet dat ik mijn gevoelens niet goed uit
En dat ik mijn ogen voor veel dingen sluit
Maar is dat reden genoeg om weg te rennen
In plaats van moeite te nemen me beter te leren kennen
Op momenten dat ik voor andere niet begrijpbaar ben
Me afsluit van de buitenwereld en voor iedereen wegren
Wanneer komt voor mij het moment
Dat niemand plotseling van me wegrent
Maar het aandurft te blijven staan
Mij de moeite waard vind om voor te gaan
Ik heb iemand nodig die van me hou
Die ik m`n geheimen toe vertrouw
Me beetpakt en fluistert: " Ik weet je bent de ergste niet "
Het is alleen zo jammer dat niemand dat ziet...

Soms, zou ik gister over willen doen
om vandaag beter te kunnen begrijpen
Soms, zou ik gister willen overslaan
om vandaag niet te hoeven denken
En soms, zou ik willen, dat gisteren nooit ophield
omdat het vandaag zo donker is.