Mijn gedachten zitten weer aardig in gevecht en merk aan mezelf dat ik weer op een kruispunt ben beland.
Een punt waar je je richting verandert en waar je de juiste route moet kiezen.
Op het kruispunt tref ik mensen aan die geen keuze maken en elk weekend naar de drank pakken,want met drank komt alles blijkbaar minder beroerd over.
Veel mensen vluchten ergens in,maar gelukkig is dat voor mij nooit echt een optie.
En ja het is ook voor mij moeilijk om te kijken in de spiegel kijken.
Het is makkelijk voor mezelf om te zien dat ik een sociale jongen ben,maar het is moeilijk om te zien dat daar ook een egoistische kant van mij aan zit.
Het is makkelijk om te zien dat ik veel mensen om me heen heb,maar het is moeilijk te beseffen dat ik me daardoor juist ook eenzaam voel.
Maar die kritische zelfblik houd me juist wel in balans.

Ik weet dat op het kruispunt 1 van de afslagen dood loopt en ben het meest bang voor die afslag.
De dood is misschien wel mijn grootste angst,want dat past zo niet bij mij.
Ben al te vaak dood gegaan van binnen en dat gevoel wil je echt niet.
Ik ben en voel me wakker en hou mijn ogen open en dus sla ik die afslag over.

Ik kan ook de afslag rechtdoor kiezen.
Lekker makkelijk en veilig.
Al besef ik dat die afslag me nergens brengt.
Niets geleerd en niets verandert en herhaal daar als een repeat functie de kunstjes die ik al deed in mijn leven.
Dat voelt als stilstand en dat gevoel haat ik.

De laatste afslag is de afslag waar afscheid en kennis elkaar ontmoeten.
Voor het betreden van een niewe weg is het soms nodig elkaar los te laten.
Blijkbaar neem ik die afslag vaak te makkelijk,want vele kunnen mijn tempo niet bijhouden.
Terwijl de ene nog aarzelt en het loslaten rustig aan wil doen, sla ik die weg vaak alweer in.
Veel mensen staan op zo’n punt en handelen met hun verstand.
Ik volg mijn hart.
Je verstand is er alleen om keuzes van je hart te begrijpen die je verstand niet maken kan.

Helaas doordat je die keuzes makkelijker maakt stoot je wel eens mensen voor hun hoofd.
Ik moet die keuze en controlle zelf houden en kan niet wachten op de massa.
Maar besef heel goed dat voor veel mensen er over nadenken vermoeiend is en de voorkeur dus liever geven aan oordelen.
Oordeel maar,maar voor mij is dit het beste.
Wat ik doe, doe ik 100% en met mijn hart.

Ik vervolg mijn weg op het kruispunt.
Gooi mijn hoofd in mijn nek en volg het pad verder naar de zon.

Steeds vaker hoor ik opmerkingen als: Die J-Bo heeft toch een mooi leven!
En ondanks dat ik niet mag klagen, zien mensen toch alleen de buitenkant.
Door de werkzaamheden op feesten en met artiesten blijk je dan ineens iemand te zijn.
Je word altijd wel een keer herkent en er gaat geen feestje voorbij dat iemand met je op de foto wil.
De foto’s doe ik altijd met liefde en plezier,want ook ik vind aandacht gewoon leuk.
En wees eens eerlijk..wie niet?

Toch geven deze foto’s vaak ook juist een verkeerd beeld van mijn leven.
Het muziek wereldje is niet zo mooi als het lijkt op de foto’s.
Coke snuivende buitenbeentjes die denken dat ze de man zijn en niets anders kunnen dan haantjes gedrag vertonen.
Het hele wereldje is zakelijk en alles draait altijd om deals.
En het werk is vaak zwaarder dan men beseft.
Daarnaast koste dit wereldje me zoveel aandacht en tijd dat ik er ook mijn gezin mee heb verloren.
En hoe leuk ook alle aandacht lijkt van de dames.
Uiteindelijk voel je jezelf alleen en woont je kind niet meer bij jou.

Toch zit de liefde voor muziek diep bij me.
Boosheid,angst,verdriet,onzekerheid..alle emoties kan ik delen met muziek.
Muziek is er simpelweg altijd voor me.
Voor mensen gelt dit helaas niet zo.

Afgelopen Bassrulers Outdoor met een week van gemiddeld 4 uur slaap per dag, kwamen de opmerkingen op de dag zelf weer.
Hey J-Bo, ruilen?

Ik bedacht me met een klein lachje van binnen.
Je zou het nog geen week trekken,maar ja..neemt het ze kwalijk.
Die zien morgen alleen de foto’s weer on-line staan op internet waar ik lachend en met plezier opsta.

Wat mis ik je verschrikkelijk veel rond me heen zeg.
Zoveel kleine en grote dingen waar ik niet bij ben of kan zijn.
Een spontaan dagje samen moeten we ruim van te voren plannen.
Iets wat moeilijk gaat met mijn werk.
Samen op vakantie zal er ook wel niet inzitten.
Hoor wel eens verhalen om me heen dat ik blij moet zijn dat het zo gaat en dat ik je om het weekend bij me heb.
En ja dat het ook anders kan.
Dat besef ik heel goed,maar blij zijn met deze situatie!
Nee, dat kan ik gewoon niet.
Iedere keer als ik je zie vertrekken of als ik weg moet gaan van je, sterft er iets in me.
Beetje bij beetje sloopt dit je en het is emotioneel vaak zwaarder dan ik wil.
Je gevoel krijgt steeds meer opdonders en de lijn tussen verdriet en boosheid blijkt dan soms erg klein te zijn.

De krantenartikelen die voorheen een raadsel voor me waren.
Klinken niet zo stom meer als vroeger.
"Vader vermoord kinderen en dan zichzelf"
"Moordernaar van kinderen blijkt vader te zijn"
Niet dat het speelt of in mijn kop zit.
Maar als ik al stuk ga.
Wat doet het met een ouder als hij zijn of haar kind niet meer mag zien.
Of dat jij je kind niet mag zien en dat het nu woont bij je ex met een andere partner.
In ieder mens schuilt een gevaar.
Als je alles van een mens afpakt waar hij van houd, kan het licht bij iedereen uitgaan.

Je vragen worden ook steeds een grotere confrontatie met het gemis wat jij dus nu ook al voelt in je kleine hartje.
Waarom woont Mama niet hier?
Blijf je Papa?
Ik wil hier blijven en afgelopen weekend kom je aanlopen met de trouwring om je veelste kleine vinger.
Geloof me..dan ga je stuk op zo'n moment als vader zijnde.
Kan wel een grote mond hebben,maar heb een veelste klein hartje voor dit soort dingen.
Mijn ogen branden ook weer heerlijk tijdens het typen.

Ja nog zo'n mooie uitspraak van mensen.
Ach het went, je leert met de situatie leven.
Geen enkele ouder moet dat gevoel toch kunnen hebben.
Tygo is mijn alles en ik zou letterlijk mijn arm geven voor zijn leven.
Mensen die me echt kennen weten hoeveel Tygo mij waard is.

Als ik ergens om geef of voor ga,dan doe ik dat met de volle 100% van mijn hart.
Jeroen kent simpelweg geen middenweg,maar gaat voor alles of niets.
Ik ben er altijd voor je Tygo en ook als het moeilijk is.
Ik ben geen opgever en zal je altijd helpen en steunen.
Duidelijk een kracht en sterkte wat ik van mijn moeder heb meegekregen.
Hoe moeilijk ik deze situatie ook vind Tygo.
Weglopen doe ik niet. Je vader is een strijder.

Misschien moet ik dit niet verwoorden of opschrijven en komt het negatiever over dan ik bedoel.
Maar het is mijn emotie en het komt recht uit mijn hart en moet het op een manier kwijt.
Misschien dat ik er meer mensen mee raak of dat er andere zijn die hier steun aan hebben,omdat ze leven met het zelfde gevoel.
Ieder moment dat ik samen kan zijn met je, pakt niemand van ons af en in mijn hart ben je altijd bij me.
Iedere avond loop ik naar je slaapkamer en ook al lig je daar niet meer.
Ik wens je nog steeds iedere avond weltrusten.

Ik hou van je mannetje.
Meer dan van wat dan ook op deze wereld.

Kus Papa

Als ik terug kijk dan besef ik het nu allemaal maar al te goed.
Papa had een droom en een doel in zijn leven.
Zijn doel was gelukkig worden met een huisje boompje en beestje en het liefst met kinderen.
Het huisje was snel geregelt en samen met mama kwam ook het appelboompje in de voortuin en de beestjes.
Daarna kwam jij en wat een geluk...onbeschrijfelijk wat jij met mijn gevoel deed en nog doet.
Papa was trots op jou en mama.
Zo klinkt het allemaal erg mooi,maar papa was in dezelfde tijd bezig met zijn droom.
Werken in een fabriek was niet zijn droom,maar mensen entertainen en ze gelukkig naar huis laten gaan.
Zo ben ik in het feestcircuit beland.
Eerst als stapper,maar later werk het zakelijk.
Hierdoor kon papa een dag minder in die fabriek gaan werken en een mannendag houden met jou.
Maar het feest wereldje slokte veel tijd op en ongemerkt werd het steeds meer.
Zonder het te beseffen verwaarloosde papa mama en omdat hij steeds minder tijd voor haar had.
Iets wat hij nooit gewild heeft.
Mama en Papa communiceerde niet goed.
Mama was misschien niet altijd duidelijk voor mij,maar Papa heeft ook niet altijd goed geluisterd.
Toen Mama aan de noodrem trok was het eigenlijk al te laat.
Papa deed zijn best, stopte met het werk in het feest wereldje en nam Mama mee uit eten,bioscoop en opstap, ging met jullie naar de Plopsaland aan de Franse grens en naar het water om met je te voetballen.
Helaas ondanks de leuke dagen kon mama het niet meer opbrengen.
Papa was jullie kwijt geraakt.
De pijn en het verdriet zijn onbeschrijfelijk.
Papa heeft namelijk nog nooit zoveel van iemand gehouden als van jou en Mama.
Papa was voor veel mensen in het feestwereldje een geliefd en sterk
persoon,maar dit kwam omdat Mama achter me stond.
Nu sta ik hier alleen,onzeker, klein en dood ongelukkig.
Ik moet verder,maar kan het gewoon nog niet jongen.
Papa maakt ook fouten en zal dit moet accepteren,maar zal het mezelf nooit vergeven.
Had je graag gelukkig gezien in ons gezin met misschien wel een broertje of zusje.
Het spijt me jongen dat papa op dit gebied het licht te laat zag,maar ik weet dat het me nooit meer overkomt.

In de week dat dit gebeurde had Papa vrij genomen voor ons gezin, maar dit had dus helaas geen zin en dus zocht ik veel afleiding.
Ondanks de aandacht van de mensen word het iedere dag zwaarder en vraag ik mezelf echt af hoelang ik dit nog trek.
Ik loop nog steeds iedere avond naar je slaapkamer en kus dan je foto aan de muur.
Ook de trouwfoto van papa en mama hou ik nog iedere dag vast.
De littekens in mijn hart zullen nooit meer verdwijnen en het ergste is dat ik het grotendeels zelf heb gedaan.
Om mijn leven op de rails te houden zal ik meer moeten gaan werken en ben daar ook mee bezig in de fabriek.
Papa is ook daar het afgelopen jaar een beter mens geworden en mijn leiding gevende doet echt zijn best.
Papa had het liever niet nodig gehad,want nu raak ik die mannen dag ook nog met je kwijt.
Papa hoopt nog steeds dat Mama hem een kans geeft en dat we ontspannen als vrienden wat kunnen gaan doen en zien waar het schip strand,maar op dit moment zit het er voor Mama niet meer in.
Papa is zo bang Mama voor altijd kwijt te zijn.
Ik mis haar stem,lach en haar aanwezigheid iedere dag meer.
De kilo's vliegen er af, slapen lukt niet en sinds donderdag krijg ik ook geen hap meer door mijn keel.
Mocht het ooit goedkomen,dan zal ik er voor jullie zijn.
Het feest wereldje heb ik als werk grotendeels al gedag gezegt en zal er alleen nog komen om gezellig wat te drinken en te stappen.
Hoop dat jij papa later ook vergeeft.

Mis jullie...meer dan ik kan zeggen of laten merken.
Kus Papa