Hallo allemaal,
Ik ben overweldigd door het benefietfeest dat voor mij wordt georganiseerd op 18 juli 2003. Ik had niet gedacht dat er na 3,5 jaar nog zoveel organisaties en DJ's bereid zouden zijn om belangeloos mee te werken aan het feest. Om nog maar te zwijgen over het feit dat mijn fans van vroeger, maar ook nieuwe gabbers er voor zouden zorgen dat het ruim een week voor aanvang al zou zijn UITVERKOCHT!
Jullie weten niet hoe gelukkig jullie mij, en mijn gezin, hiermee maken.
In de afgelopen 3,5 jaar heb ik, nadat de diagnose kanker was gesteld, veel meegemaakt. Veel fijne dingen, maar ook een hoop ellende. De eerste 3 jaar ging alles nog best goed met me. Ik moest rustig aan doen, maar kon nog wel van alles doen. Ik heb in die tijd zelfs een nieuwe studio ingericht. Maar na 3 soorten chemo (totaal 16 kuren), was mijn lichaam begin dit jaar erg verzwakt. Ik ben de laatste zes maanden veel ziek geweest en rolde van het ene kwaaltje in het andere. Ik voel me soms net een opa van 85 jaar! In mei gingen we een weekje naar de Ardennen met de kinderen. Het begon al slecht met misselijkheid onderweg en ik heb staan kotsen aan de rand van de snelweg. Toen het na 4 dagen niet beter werd maar juist nog slechter, hebben we besloten om maar weer naar huis te gaan - wel erg jammer, als je de teleurstelling zag in de ogen van de kinderen. Een paar weken daarna heb ik met Jessica (Lady Jay) pas echt een avontuur meegemaakt. We gingen naar Ierland voor een alternatieve behandeling - op een gegeven moment ga je alles proberen nietwaar! Ik had in de Ardennen net een voorhoofdsholteontsteking achter de rug, maar alles leek wel weer te gaan. Tijdens de vlucht hadden we last van turbulentie en dat leverde flinke pijnscheuten op in mijn holtes en mijn borst. 's avonds laat begon ik ineens bloed te spugen dan schrik je je natuurlijk te barsten. Toen dat ook de volgende dag niet ophield, zijn we 's avonds naar de EHBO gegaan. Het was heel erg vervelend dat de arts van de alternatieve therapie ons vroeg om vooral niet te vertellen dat we met die therapie bezig waren!! In een middeleeuws ziekenhuis met een grove arts, vertelde ik de arts dat ik hem zou slaan als hij nu niet ophield. Gelukkig werden we midden in de nacht naar het regionale ziekenhuis gebracht en daar hebben ze de volgende dag mijn neus eens goed bekeken. Eerst werd mijn neus volgestopt met vloeibare cocaïne om de slijmvliezen te laten slinken en alles flink te verdoven. Dat was een half uur leuk, maar daarna kwam de metalen smaak en de pijn in mijn tanden en werd het een stuk minder gezellig. Ondertussen zat ik daar met een kartonnen bakje waar ik elke minuut weer een klodder bloed in spuugde. Ze stopten een cameraatje in mijn neus en Jessica mocht ook in de camera kijken. Er waren een paar bloedvaten gesprongen en die kregen ze helaas niet dichtgebrand. Daarom werd mijn neus volgestopt met een ballonnetje en een soort gedesinfecteerd typelint van een meter lang. Eén in elk neusgat.Erg vervelend, maar wel handig want zo rook ik in ieder geval mijn eigen stank niet na een dag of 4 zonder douche. Het bloeden hield hier helaas niet van op. Het bleek dat, naast de bloeding in mijn neus, ook de tumor bij mijn rechterlong was gaan bloeden. Zondagnacht mocht ik opeens niets meer eten en drinken, want ik werd de volgende ochtend geopereerd. Ze gingen de bloeding stoppen en meteen mijn neuskraakbeen rechtzetten! Dan moet je net mij hebben. Ik had geen dokter gezien, dus IK WORD NIET GEOPEREERD! Uiteindelijk ging het niet door omdat de anesthesist het risico van een narcose te groot vond. Zo hebben we flink wat aanvaringen en discussies gehad in het ziekenhuis. Iedereen die naar me kwam kijken, werd van te voren gewaarschuwd wat een lastige patiënt ik was. Sommige zusters durfden bijna niet op mijn kamer te komen! Uiteindelijk wenden ze er aan en liep alles prima. Ze zijn in Ierland gewoon niet gewend dat een patiënt alles wil weten en overal over mee wil praten. De alternatieve therapie heb ik niet gedaan, ik lag tenslotte 9 dagen in het ziekenhuis. Maar ook hoorden we dat de organisatie op dit moment onderzocht wordt en dat het allemaal niet betrouwbaar lijkt! Nu ben ik in de situatie dat er geen reguliere behandelingen meer voor me zijn, en ik sta ook niet meer zo te springen voor alternatieve behandelingen. Het is nu dus pappen en nat houden. Ik heb veel pijn en sommige dagen zijn een hel. Maar gelukkig zijn er ook goede dagen waarin ik weer moed vind en geloof dat ik dan mezelf wel beter kan maken.Wat zou ik graag willen komen de 18e op de Hemkade. Weet in ieder geval dat het me allemaal veel doet en me veel steun geeft. In gedachten ben ik bij jullie op 18 juli.
P.S. Ik heb van de organisatoren begrepen dat er mensen zijn die er op de 18e niet bij kunnen zijn i.v.m. met vakantie, maar dat ze wel graag de actie willen steunen. Daarom staan hieronder de gegevens en het bankrekeningnummer van onze stichting.
Donaties : i.e. Stitching 3 Steps Ahead tee Rotterdam o.k. Benefit 3 Steps Ahead 4 Life rek. nr. ABNAMRO 46.35.22.362
Peter Paul Pigmans a.k.a. 3 Steps Ahead.
Ik ben overweldigd door het benefietfeest dat voor mij wordt georganiseerd op 18 juli 2003. Ik had niet gedacht dat er na 3,5 jaar nog zoveel organisaties en DJ's bereid zouden zijn om belangeloos mee te werken aan het feest. Om nog maar te zwijgen over het feit dat mijn fans van vroeger, maar ook nieuwe gabbers er voor zouden zorgen dat het ruim een week voor aanvang al zou zijn UITVERKOCHT!
Jullie weten niet hoe gelukkig jullie mij, en mijn gezin, hiermee maken.
In de afgelopen 3,5 jaar heb ik, nadat de diagnose kanker was gesteld, veel meegemaakt. Veel fijne dingen, maar ook een hoop ellende. De eerste 3 jaar ging alles nog best goed met me. Ik moest rustig aan doen, maar kon nog wel van alles doen. Ik heb in die tijd zelfs een nieuwe studio ingericht. Maar na 3 soorten chemo (totaal 16 kuren), was mijn lichaam begin dit jaar erg verzwakt. Ik ben de laatste zes maanden veel ziek geweest en rolde van het ene kwaaltje in het andere. Ik voel me soms net een opa van 85 jaar! In mei gingen we een weekje naar de Ardennen met de kinderen. Het begon al slecht met misselijkheid onderweg en ik heb staan kotsen aan de rand van de snelweg. Toen het na 4 dagen niet beter werd maar juist nog slechter, hebben we besloten om maar weer naar huis te gaan - wel erg jammer, als je de teleurstelling zag in de ogen van de kinderen. Een paar weken daarna heb ik met Jessica (Lady Jay) pas echt een avontuur meegemaakt. We gingen naar Ierland voor een alternatieve behandeling - op een gegeven moment ga je alles proberen nietwaar! Ik had in de Ardennen net een voorhoofdsholteontsteking achter de rug, maar alles leek wel weer te gaan. Tijdens de vlucht hadden we last van turbulentie en dat leverde flinke pijnscheuten op in mijn holtes en mijn borst. 's avonds laat begon ik ineens bloed te spugen dan schrik je je natuurlijk te barsten. Toen dat ook de volgende dag niet ophield, zijn we 's avonds naar de EHBO gegaan. Het was heel erg vervelend dat de arts van de alternatieve therapie ons vroeg om vooral niet te vertellen dat we met die therapie bezig waren!! In een middeleeuws ziekenhuis met een grove arts, vertelde ik de arts dat ik hem zou slaan als hij nu niet ophield. Gelukkig werden we midden in de nacht naar het regionale ziekenhuis gebracht en daar hebben ze de volgende dag mijn neus eens goed bekeken. Eerst werd mijn neus volgestopt met vloeibare cocaïne om de slijmvliezen te laten slinken en alles flink te verdoven. Dat was een half uur leuk, maar daarna kwam de metalen smaak en de pijn in mijn tanden en werd het een stuk minder gezellig. Ondertussen zat ik daar met een kartonnen bakje waar ik elke minuut weer een klodder bloed in spuugde. Ze stopten een cameraatje in mijn neus en Jessica mocht ook in de camera kijken. Er waren een paar bloedvaten gesprongen en die kregen ze helaas niet dichtgebrand. Daarom werd mijn neus volgestopt met een ballonnetje en een soort gedesinfecteerd typelint van een meter lang. Eén in elk neusgat.Erg vervelend, maar wel handig want zo rook ik in ieder geval mijn eigen stank niet na een dag of 4 zonder douche. Het bloeden hield hier helaas niet van op. Het bleek dat, naast de bloeding in mijn neus, ook de tumor bij mijn rechterlong was gaan bloeden. Zondagnacht mocht ik opeens niets meer eten en drinken, want ik werd de volgende ochtend geopereerd. Ze gingen de bloeding stoppen en meteen mijn neuskraakbeen rechtzetten! Dan moet je net mij hebben. Ik had geen dokter gezien, dus IK WORD NIET GEOPEREERD! Uiteindelijk ging het niet door omdat de anesthesist het risico van een narcose te groot vond. Zo hebben we flink wat aanvaringen en discussies gehad in het ziekenhuis. Iedereen die naar me kwam kijken, werd van te voren gewaarschuwd wat een lastige patiënt ik was. Sommige zusters durfden bijna niet op mijn kamer te komen! Uiteindelijk wenden ze er aan en liep alles prima. Ze zijn in Ierland gewoon niet gewend dat een patiënt alles wil weten en overal over mee wil praten. De alternatieve therapie heb ik niet gedaan, ik lag tenslotte 9 dagen in het ziekenhuis. Maar ook hoorden we dat de organisatie op dit moment onderzocht wordt en dat het allemaal niet betrouwbaar lijkt! Nu ben ik in de situatie dat er geen reguliere behandelingen meer voor me zijn, en ik sta ook niet meer zo te springen voor alternatieve behandelingen. Het is nu dus pappen en nat houden. Ik heb veel pijn en sommige dagen zijn een hel. Maar gelukkig zijn er ook goede dagen waarin ik weer moed vind en geloof dat ik dan mezelf wel beter kan maken.Wat zou ik graag willen komen de 18e op de Hemkade. Weet in ieder geval dat het me allemaal veel doet en me veel steun geeft. In gedachten ben ik bij jullie op 18 juli.
P.S. Ik heb van de organisatoren begrepen dat er mensen zijn die er op de 18e niet bij kunnen zijn i.v.m. met vakantie, maar dat ze wel graag de actie willen steunen. Daarom staan hieronder de gegevens en het bankrekeningnummer van onze stichting.
Donaties : i.e. Stitching 3 Steps Ahead tee Rotterdam o.k. Benefit 3 Steps Ahead 4 Life rek. nr. ABNAMRO 46.35.22.362
Peter Paul Pigmans a.k.a. 3 Steps Ahead.
