Celebrate Life - Gert van Veen

Er zijn twee uitgaven van het boek: een koffietafelboek met naast de tekst een grote hoeveelheid foto's en een 'gewone' hardcover met daarin zowel Release (deel I) als Celebrate Life (deel II). Een enorm dikke pil van 700 bladzijden. Wel wat fotobladen, maar voornamelijk tekst. Deze review betreft de laatste beschreven uitgave. De eerste 246 bladzijden is het boek 'Release' dat uitkwam in 2004. We laten dat op dit moment voor wat het is. We willen immers de smeuïge details van de meest recente periode lezen.

Aan het hoofd van succesvolle bedrijven staan vaak wat excentrieke mensen. Eigenzinnige types waarmee het vaak lastig samenwerken is. Althans dat horen we vaak van ex-werknemers. Zo ook bij ID&T en Q-dance...
ID&T-topman Duncan Stutterheim is geen makkelijk type. Luisterde slecht naar anderen en deed vooral graag waar hij zelf zin in had, omdat hij gewoon vond dat hij gelijk had. Het beter wist. Of hij wilde iets gewoon heel graag. Hij is vooral een aanjager van nieuwe ideeën, krijgt mensen mee met zijn plannen. Hij geeft toe niet tegen kritiek en slecht tegen zijn verlies te kunnen. Niet echt karaktertrekken van een teamspeler. Lange tijd is het nieuwe op de kaart zetten natuurlijk ook het belangrijkste: het bedrijf moet groeien.
Q-dance in de beginjaren wordt beschreven als ware het een soort sekte. Wouter hield de gelederen strak, schreeuwde als iets niet in zijn straatje paste en eiste maximale inzet van iedereen die voor hem werkzaam was. Kwam je na een nacht lang posters plakken een keer om 9:30 in plaats van 9:00 op kantoor dan vroeg hij 'zo, toch gekomen?'. Maar iedereen ging voor hem door het vuur en zonder hem was Q waarschijnlijk niet geworden wat het nu is. Zonder ID&T trouwens ook niet. Het was de wens op gelijke hoogte te komen en ze te overtreffen die het bedrijf voortstuwde. Tegelijkertijd hebben ze beide enorm van elkaar weten te profiteren.

Voor degenen die er halverwege de jaren 2000 bij waren en discussieerden over 'Id€t' is het tof om nu eens te lezen hoe het écht was. Dat er af en toe echt paniekvoetbal werd gespeeld, dat een concept als Innercity inderdaad ten onder ging aan de, wellicht egocentrische, wens te vernieuwen. De geschiedenis rond Trance Energy is niet iedereen bekend: het was niet, zoals velen dachten, direct een vrije keus de trance te laten vallen. Ook lees je over de kentering die Samsung veroorzaakte met een megagrote sponsordeal waardoor Sensation de wereld over ging naar zeventien landen.

Bij sommige hoofdstukken denk ik: het is meer geluk dan wijsheid. Van buiten leek het vaak een steak geoliede machine, zakenmensen op en top, wetend wat te doen en hoe te handelen. Enthousiasme, passie en mazzel deden veel probeersels in successen veranderen. Het is bijvoorbeeld opvallend hoe vaak men eigenlijk in een financiële valkuil liep. Toch kwam ID&T elke klap uiteindelijk, soms met hulp van derden, weer te boven. Nu bestempelen we het als goed zakendoen van Duncan. Maar af en toe had hij het geluk gewoonweg aan zijn kont hangen.

De meesten van ons zaten stiekem vooral te wachten op het verhaal over de verkoop aan SFX. De zakken met dollars. Veel vond in achterkamertjes en aan de andere kant van de grote plas plaats. Wij Nederlanders snapten het niet, misgunden het ze misschien? Het sprak in ieder geval tot onze verbeelding en dat fantasie een loopje met mensen kan nemen, tonen de vele speculaties en verhalen die op onder andere Partyflock de ronde deden. Kern van het verhaal is dat men wel 'moest': ID&Q had het nooit gered tegenover powerhouses als AEG, Live Nation en SFX. Doordat de ego's van de Nederlanders en Pasquale Rotella te groot waren voor een samenwerking, moest haast wel gekozen worden voor geld in plaats van creativiteit. Al moet gezegd dat het niet niet letterlijk de keuze voor geld was. Stutterheim had, misschien ietwat naïef, de wens een wereldwijd opererend conglomeraat te vormen. Q wilde juist niet mee, werd losgetrokken van ID&T.

Uiteindelijk komt het er op neer: zijn ze gewoon keihard genaaid door Sillerman en het leek er lange tijd op dat ze er niet eens voor betaald zouden worden. Voor ons buitenstaanders was het hele SFX verhaal chaotisch en onduidelijk, het boek maakt duidelijk dat het voor de hoofdrolspelers niet per se anders was.

Conclusie
Het is een zeer omvangrijk werk geworden. Het is duidelijk dat Gert van Veen weet waarover hij schrijft, de spelers kent. Voor de nieuwe generatie een geschiedenisboek, een leerschool over hoe een muziekstijl als hardstyle is ontstaan, het hoe en waarom van de steeds heftigere decors en steeds hogere, dikkere stages. Voor de ouwe rotten is het een heerlijk tijdsbeeld. Zij waren erbij en hebben het meegemaakt, zien veranderen. Voor iedereen, generaties overstijgend, is het een superinteressant verhaal. Een kijkje in de keuken van de organisaties die we allemaal kennen, maar waar we eigenlijk weinig van weten.....