Steve Bug - Collaboratory

Blij verrast waren we toen het vierde artiestenalbum van Steve Bug op de mat viel. Al meer dan 15 jaar is hij een vriend van de show en zijn invloed is groot geweest. Wie kan zich niet die juweeltjes herinneren als “Loverboy” (PFR 01), “A Night Like This” (PFR 012) en “The Kid” (PFR LP 07). Stuk voor stuk producties van het eerste uur die bijdroegen aan de groei van Steve Bug’s Poker Flat imperium. Hiermee stond hij aan de wieg van de minimal hype maar was daarentegen een vreemde eend in de bijt; als geen ander wist hij het soms wat kille minimal geluid van een heerlijk (deep)house saus te voorzien. Inmiddels zijn we alweer heel wat jaren verder en is er een hoop veranderd in het elektronische muzieklandschap. Poker Flat recordings is verder gegroeid en viert dit jaar haar tienjarig bestaan. Dit moest uiteraard gepaard gaan met materiaal van de grootmeester zelf in de vorm van een artiestenalbum. “Collaboratory” is het geworden en zoals de naam al doet vermoeden heeft Steve Bug zich niet eenzaam gevoeld in de studio. Sterker nog, hij nodigde een waslijst van artiesten uit zoals de helft van Detroit Grand Pubahs aka Paris The Black Fu, Cassy en Clé van Märtini Brös, vocalist Virginia, Simon Flower, technolegende van het eerste uur Donnacha Costello en de Helsinki’s Gigi.

Bug opent de dans met een typische Poker Flat track, “Trees can’t dance” (1) genaamd. De tijdloze synths in combinatie met de warme voortkabbelende beat brengen het beste van de oude en nieuwe sound samen. Ook “Swallowed Too Much Bass” (2) klinkt weer vertrouwd, ditmaal zijn het de FX’s en Paris The Black Fu. Fu's lyrics zijn summier maar vullen het onheilspellende karakter van de track goed aan. In samenwerking met Panorama resident Cassy levert Steve Bug de luistertrack “Strong Moment” (3) af die bol staat van dubby house klanken en sfeervol pianospel. Met het intermezzo “You never…” (4) lijkt Steve Bug ons testosteron gehalte al behoorlijk op de proef te willen stellen want de energie en spanning spat er aan alle kanten vanaf. Jammer dat het van korte duur is omdat er veel meer in gezeten had. “Month of Sip” is ook een typisch Poker Flat nummer zoals we dat van Bug en Clé kunnen verwachten. Het is een sterke track maar persoonlijk had ik meer op iets vergelijkbaars als hun vorige samenwerking op de “Silicon Ballet E.P.” gehoopt.

Neem een lekkere beat, pakkende synths en gooi daar een harmonieus tintje over heen en het resultaat is “Mr. Suitcase” ( 6), een nummer dat klinkt als een zomers briesje in de avondzon. “Trust In Me” (7) moet het vooral hebben van de zang van de Braziliaanse Virginia. Dit resulteert samen met de harde kicks en percussie in een diepe maar interessante track. Interessant is ook zeker “Passing Clouds” ( waarvoor Steve Bug en de Nieuw-Zeelandse Simon Flower de handen een geslagen hebben. Het nummer bouwt, wederom met voor Poker Flat kenmerkende klanken, op naar een mysterieus hoogtepunt. Net zoals “Swallowed Too Much Bass” beschikt “Still Music” (9) ook over een vleugje acid dat op subtiele wijze halverwege de track om de hoek komt kijken. “Like It Should Be” (10) is een track geworden die tijdloos aanvoelt en misschien wel het meest blijft hangen van deze cd. Het timide karakter funkt er onbewust behoorlijk op los en Gigi’s fantastische zang draagt daar alleen maar aan bij. Als afsluiter haalt Steve Bug een laatste maal alles uit de kast en trakteert ons op diepe basspatronen en een hypnotische melodielijn in “Cherry Blossoms” (11).

“Ik zeg doen”, om lands bekendste hond maar eens te citeren, als je een Poker Flat fan bent. Naast de kwaliteit van de nummers straalt dit album ook de sfeer uit die je van Poker Flat kunt verwachten dezer dagen. Ben je wat minder bekend met dit geluid dan biedt deze cd een uitdaging omdat de schoonheid ervan zich niet zomaar laat ontvallen. Als je verwacht een rustige achtergrond cd aan te schaffen waarbij de toptracks zich vanzelf wel ontvouwen kom je van een koude kermis thuis. Het geheel kan in dat geval wat tam klinken omdat het nergens echt los gaat zoals bijvoorbeeld wel het geval is bij die andere Poker Flat coryfee Guido Schneider. Maar is dit jammer? Wat mij betreft niet, al had ik gehoopt op iets meer tracks als “Cherry Blossoms” omdat dit melodieuzere geluid, dat we ook kennen van “Wet” (PFR 080) of “A Night Like This” (PFR 012), zo lekker in het gehoor ligt.

Score: 84/100


http://www.myspace.com/buginmyspace
http://stevebug.com/
http://www.pokerflat-recordings.com
http://www.myspace.com/pokerlat