Mark Norman - Colours

Twee jaar geleden kwam ‘Synchronicity’ uit, het eerste album van Mark Norman. Op dat album vond je vooral werk dat beide mannen de afgelopen jaren samen hadden geproduceerd, het was een bekroning op vele uren hard werk in zowel de studio als de diverse clubs en grotere evenementen. Nu zijn ze terug met hun tweede studio-album, genaamd ‘Colours’. Destijds was ik ontzettend positief over ‘Synchronicity’, een dance-album zoals het hoort. Gaan ze het met ‘Colours’ weer flikken? Ik ben benieuwd!

Wat meteen opvalt is het artwork, het ziet er echt perfect uit en straalt meteen datgene uit dat ook de sets van Mark Norman uitstralen: een bepaalde allure, maar zonder arrogantie. Vooral professionaliteit. De opening valt bij mij meteen in de smaak, hun iets commerciëlere sound is namelijk zoals ik veel meer op de radio zou willen horen. ‘Colour My Eyes’ is allesbehalve cheesy, maar wel met een lekkere vocal en zo hier en daar wat live-invloeden. Zonder dat het losgaat, is het wel een track die je meteen pakt, mede door de sublieme vocale talenten van Celine. Via ‘Space Invaders’, dat iets dieper gaat, kom je terecht bij ‘Horizons’. Hiermee wordt duidelijk gemaakt dat house met trancy melodieën absoluut mogelijk zijn.

De samenwerking met diverse zangeressen gaat de mannen goed af, want ook ‘Talk Like A Stranger’ is er weer zo één als de openingstrack, deze keer met nog meer non-dance invloeden: de electrische gitaar combineert prima met de stem van Jes (bekend van Motorcycle’s ‘As The Rush Comes’). En meteen volgt Celine weer met het net zo vette ‘Be With You’. Na vijf tracks merk je wel dat dit meer een luisteralbum is geworden dan ‘Synchronicity’, waar die plaat meer een verzamelwerk was van alle clubhits, is ‘Colours’ meer gericht op het ‘geen gelul, gewoon vette muziek’-motto.

Het tempo gaat zo hier en daar iets omhoog om de spanning erin te houden, ‘Niagara’ en ‘One Moon Circling’ (deze laatste nogmaals met Jes) zijn ook weer zeer divers. ‘Blikken Machine’ is ook superdik, hier vind ik het alleen wel jammer dat in de break dezelfde sound is gebruikt als bij Mark Norman’s megahit ‘Overkill’. Begrijp me niet verkeerd, dat nummer is één van m’n alltime favourites, maar die specifieke sound hoort zó puur en alleen bij ‘Overkill’, dat hergebruik ervan wat mij betreft niet nodig was geweest.

De rest luistert ook allemaal heerlijk weg: ‘Become Human’, ‘Saint Barth’s’, ‘Ventura’ (dat zomaar eens een toekomstige clubclassic zou kunnen worden) en ‘Abend’, het heeft allemaal zijn eigen sfeer en gecombineerd maakt dat gewoon een goed album. Ook leuk dat er twee bonustracks op staan, want let’s face it: we zijn en blijven Nederlanders en alles dat gratis en extra op een cd staat, vinden we mooi meegenomen. ‘Shiva’ en ‘Tapas’ zijn prima afsluiters van ‘Colours’, niks op aan te merken.

Dus om kort te gaan: een heel goed album waarop Mark en Norman laten horen dat ze gegroeid zijn en echt totaal hun eigen stijl willen creëren. De vocals zijn een verrijking voor hun sound en qua productie is het allemaal nog steeds dik in orde zoals je van ze gewend bent. Houd Partyflock in de gaten, want één deze dagen komt er een interview online dat ik met Mark Norman heb gedaan.

Score: 80/100


www.mark-norman.com
www/blackholerecordings.com