Sensation - The Final

Sensation White – The Final Sensation ligt alweer een aantal weken achter ons en met deze laatste editie heeft ID&T een era aan dance in stijl afgesloten. De eerste Sensation met de pretentieuze titel "The World's Leading Dance Event" was indrukwekkend en vernieuwend. Een megagrote 'Shiva' als stage en dj's als Carl Cox, Jean, Judge Jules, Sven Väth en onze eigen, toen nog rijzende ster, Tiësto, brachten het publiek in extase. De jaren erna werd het 'White' en zelfs even een paar jaren ook 'Black'. Ook deze avonden waren stuk voor stuk onvergetelijk, maar na 18 edities in 17 jaar tijd was de rek er wel een beetje uit en werd het tijd om gedag te zeggen tegen een feest, waar toch ieder jaar weer een hoop mensen naar uitkeken. Nog één keer werd de Amsterdam Arena tot de nok toe gevuld met een mega groot en imposant podium met aan weerskanten zo'n 40000 danceliefhebbers. Nog één maal feesten in de Arena met de populairste dance en EDM dj's van dit moment. Het was mooi en tegelijk ook veel zeggend. We begrijpen het wel. We waren erbij, we genoten ervan, maar inderdaad,.... de rek is eruit. Als het mooiste optreden dat van Mr White samen met het Metropole Orkest Academy is, dan wordt het tijd dat de bezem erdoorheen gehaald wordt. Oké, oké, de megamix van Fedde le Grand was ook een feest der herkenning en dat gold ook voor een hoop andere sets, maar het was geen geheel, er was geen opbouw en daardoor miste je uiteindelijk dat euforische 'whouw' moment.

Ondanks dat we het vanaf heden zonder Sensation moeten doen, hebben we nog wel de dubbel-cd om op terug te vallen. De herinneringen aan die speciale nacht blijven zo toch bewaard. De eerste schijf staat vol met het laatste aan gelikte EDM, vunzige house en aanverwante dansbare deuntjes. Alle bekende namen van dit moment staan erop, van Martin Garrix, Hardwell en Thoman Newson tot Don Diablo, Franky Rizardo, Rene Amesz en Chocolate Puma. Zelfs Armand van Helden en Moby vinden we terug. De meeste tracks zullen bij de meeste mensen wel een oja momentje teweeg brengen dus die gaan we niet bespreken. De opbouw van de cd is een beetje rommelig. "Party till the Daylight" van Hardwell valt een beetje uit de toon bij de overwegend vrolijke en luchtige tracks van Martin Garrix, Don Diablo en Bakermat. Vanaf Joe Goddard – Music is the Answer (Hot Since 82 Remix) wordt the house-sound wat dieper en dankzij Franky Rizardo, Kryder&Roland en Armand van Helden vs Anotr met hun minimale "Funk Phenomena" houden we dat gevoel nog even vast.
Via "Work your Body", "Silly Games (Dennis Quin Remix) en "I feel Bass" krijgen we zowaar een behoorlijke dosis vunzige en uitermate dansbare house voor onze kiezen. Dames breng de heren maar eens goed van de wijs en schud met die billen en borsten. Heren, laat je niet voor paal zetten en pak die uitdagende heupen en schuur erop los. Booty2booty. Na "House Nation" moeten jullie je weer netjes gedragen, want dan wordt het allemaal weer wat gemoedelijker met "All Iknow", "The Stars are mine" en het zomerse "Mumble".
De overgang naar de 'phat-bass'-EDM-style die nu door de speakers schalt is wat abrupt, maar hier had ook Hardwell's inbreng op deze cd meer op z'n plaats geweest. "Boom" en vooral "Rumble" zorgen in ieder geval voor een vrolijk feestgevoel. Helaas slaan platen als "I want you" en de remix van "Natural Blues" de plank behoorlijk mis. Van Moby's "Natural Blues" zijn vele en vooral betere remixen de wereld in geslingerd. Gelukkig brengt D.O.D. – Sixes" het feest gevoel terug en wordt de cd afgesloten met het melige en inspiratieloze en daardoor toch wel misplaatste "Chicken Soup".

De tweede disk bevat de Megamix Highlights, gemixt en samengesteld door Fedde le Grand, bestaande uit zo'n 17 aangenaam klinkende plaatjes, waarna er nog 10 tracks aan de cd zijn toegevoegd om hem vol te krijgen. Een beetje een rare manier. Maak er dan één grote cd-vullende megamix van.
Hoe dan ook, de eerste 17 tracks zijn een verzameling van goed in het gehoor liggende platen die iedereen wel kent. Helaas zijn 9 nummers daarvan door Fedde zelf geproduceerd of een remix van zijn hand. Dus kunnen we dan spreken van een megamix die Sensation waardig is? Of is dit een verkapte reclame-disk voor Fedde? Naast zijn recent uitgebrachte tracks "Dancing Together", "Love's gonna get you" en "Keep on Rising" vinden we namelijk ook hits als "Back & Forth", "Metrum" en "Put your Hands up for Detroit" terug.
Gelukkig heeft Fedde ook nog een aantal klassiekers gevonden. "In and out of my Life" (1999), "Insomnia" (1995) wel een hedendaagse remix, "Café del Mar" (Marco V Remix 2002), "Mary Go Wild!" (1996) en de ultieme trance klassieker "Age of Love" (1992) maken van deze megamix toch nog een mix die de moeite van het beluisteren waard is. Maar zoals eerder gezegd, maak van een megamix een mix, die van voor tot achter Sensation uitademt. Er zijn in 17 jaar tijd zoveel goede platen uitgebracht die de moeite waard zijn. Zo waren "Darude – Sandstorm" en "Storm – Time to Burn" de smaakmakers tijdens de eerste Sensation. En in 2003 had Paul van Dyk een enorme hit met "Time of our Lives". Of neem Tiësto met "Flight 643". En zo zullen er nog veel meer platen te vinden zijn, die dat authentieke 'Sensation'-gevoel naar boven weten te brengen. De Megamix Highlights op deze disk zijn vooral een toetje en een herinnering aan de laatste editie, maar meer ook niet.
De overige 10 platen op cd 2 zijn een vervolg op de tracklist van cd1. Gewoon lekker in het gehoor liggende platen, waarmee je een feestje kan bouwen. "Hit the Road Jack", "You're Sunshine" en "Good Times" zijn stuk voor stuk platen die een glimlach op het gezicht toveren.
De overig nummers sluiten daar goed bij aan en langzaamaan wordt er overgeschakeld naar luchtige EDM om de cd mee af te sluiten. "Find me Again", "The Jam", "Home" en "Intuition" zijn plaatjes voor de afterparty.

Sensation 2017 zit erop, CD1&2 zijn afgespeeld en brengen enerzijds precies wat we verwachten, anderzijds stelt het toch een beetje teleur. Zo groots als Sensation was, zo middelmatig is de compilatie. Zowel cd1 als cd2 bevatten een aantal mooie hits en mooie floorfillers van houseplaten. Helaas eindigt cd2 niet met een allesvernietigende 'bang!' maar brandt helaas langzaam maar zeker op als een oude kaars. Een plaat als "Chicken Soup" hoort niet op een compilatie als deze en de megamix bevat maar weinig echte highlights. Als aandenken voor de dagjesmensen is dit een leuk souvenir, de echte houseliefhebbers kunnen beter wachten op de mixen van Defected en Toolroom om hun zomer mee door te komen. 'Sensation'.... goodbye!