Starving Insect - The Great Nothing

Eens in de zoveel tijd kom je een track tegen, die je van begin tot eind bij je strot weet te pakken en niet meer los laat als je 'em voor de eerste keer hoort. In 2004 was dat "And Hell Followed" van Despairful Tomorrow. Ook de andere tracks "Digitally Undead" en "December" van dezelfde EP waren van die ongepolijste ruwe diamantjes. Toen de tweede EP samen met Xenophex uitkwam, was het niet verwonderlijk dat ook deze EP een aantal steengoede tracks bevatte, waaronder "Viral Mind" (Demolition part 6) en "Mental Erosion". Echter zo snel als deze jonge artiest verschenen was, zo snel was hij ook verdwenen. (Lijkt Sidephex wel). In 2009 verscheen er nog de Crucifier remix van "And Hell Followed" En dat was het dan....of toch niet? Wie zat er achter het Despairful Tomorrow pseudoniem?
Ondertussen ontpopt zich in 2012, op het Dark Descent label, een op het oog nieuwe artiest genaamd Starving Insect. De man hier achter is de uit Stockholm afkomstige Alexander Kassberg. En laat hij nu ook de man achter Despairful Tomorrow zijn. Na een lange tijd is de hongerige rups van vroeger toch eindelijk een schitterende vlinder geworden. Ondanks dat de stijlen van deze 2 pseudoniemen mijlen ver uit elkaar liggen, belooft dit wel weer vuurwerk. Alexander gooit het deze keer over een hele andere boeg. In plaats van snelle vibrerende hardcore zoals in zijn 'Despairful Tomorrow'-tijd (hij was destijds 15 jaar), maakt hij nu langzame, doch stevige goed doordachte tracks. Zijn eerste Ep "The Deafening Howl of a Dead Future" is een samenwerking met Omnicide. En dat is, jawel, Xenophex, dezelfde co-producer uit zijn 'DT'-tijd. Zo zie je maar, de heren hebben zich de tijd genomen om zich te ontwikkelen en komen nu als een 'Jack-in-the-Box' naar buiten gesprongen om opnieuw de scene te verrijken met gruwelijke tracks. Vooral met "Nurturing The Cancer" en "Broken Perception" toont Alexander aan dat hij duidelijk gegroeid is. Duistere doomcore waar menig ander artiest een puntje aan kan zuigen. Afgelopen januari volgde de volgende Ep, "Sunken", met daarop een versie van Ragnarok en één van Starving insect. Ook deze donkere kakofonie liet weer een verpletterende indruk achter. In de tussentijd is Alexander druk doende geweest met het uitdenken en produceren van diverse donkere tracks, die uiteindelijk nu zijn gebundeld op zijn eerste album "The Great Nothing".

The Great Nothing
Het album opent met een zeer sferische plaat genaamd "- Overhead, Without Any Fuss, The Stars Were Going Out". De waaierige echoënde omgeving met kerkklokken en uitgestrekte geluiden maken van deze track een heerlijke opener. Gedurende deze10 minuten trekt Starving Insect je dieper en dieper zijn desolate wereld in. Dreigende synths en een ultra langzame kick-line schetsen een gitzwart beeld. Met "Breeding the Threnodies" komt ook gelijk de eerste collab met Omnicide voorbij. Ondanks de rouwige uitstraling komt deze plaat wonderwel goed op gang en al marcherend stampen we door een stervend landschap vol bloeiende zwarte distels. Qua stijl lijk dit trouwens in de verte ook wel op het oude PCP-werk.

In de verte doemt een vesting op. Vervallen kantelen, overwoekerd door stekelige klimplanten, sieren de horizon. Het blijken de overblijfselen van het paleis van 'De Schone Slaapster' te zijn. Pinnige ogen staren ons aan vanuit de krochten van deze akelige ruïne. Zou de 'Schone Slaapster' inderdaad nog in haar vertrek liggen, al slapend tot in de eeuwigheid? Geen kus die haar kan redden uit deze duistere comateuze toestand. "Sleep is Death" is meeslepend, hypnotiserend en de ideale soundtrack voor een 'not-so-happy-ending'. De duisternis tiert welig in deze contreien en als stoere 'prins op het witte paard' moet je sterk in je schoenen staan, wil je je hier staande houden. Zoek je een weg door het labyrint van gangen, tunnels en immer veranderende ruimtes. "There are no Doors" is de claustrofobische tegenhanger van de eerdere ruimtelijke platen. Je loopt door de donkere ruimtes van de burcht, maar nergens kan je ontsnappen aan de kille verstikkende atmosfeer. De geniale horror-deun teistert en versterkt je angsten en maakt je week. Fluisterende stemmen, trappen en ruimtes vol verval en vergane glorie trekken aan je voorbij in je zoektocht, maar nog steeds geen uitgangen uit deze nachtmerrie….. En waar is toch die 'Schone Slaapster' toch gebleven??? Tijd voor een portie overlevingsdrang en misschien wat Goddelijke hulp en onsterfelijkheid. "IDDQD" is de ideale drug om te ontsnappen aan deze oneindige nacht vol waanzin en demonisch gespuis. Net als in de eerste "DOOM"-games is het tijd om je ballen te tonen. Langzame percussie, langzame ritmes en meeslepende synthesizers begeleiden je tot aan de poorten van de Hel en terug.

Schijn bedriegt, maar het lijkt zowaar even rustig te worden. 'Lijkt', want terwijl jij nog je laatste beetje moed bijeen aan het rapen bent, staan de legers van 't duister aan de deur te kloppen. De 'Slaapster' is nog steeds verloren en de dreigende "Dormant Storm" die boven je hoofd hangt, kan ieder moment losbarsten. Synthesizers als de bliksem en kicks als de donder teisteren de hemelen. 'T moment is daar. Pak je harnas, pak je 'morgenster' en ga de confrontatie aan. Vecht voor je dromende prinses, of is het de prinses in je duistere dromen? Eeuwige roem na een bloedige strijd of de vergetelheid van een laffe en eerloze dood. Wie zal het weten? "Visions of a Blind Death" zal hierover uitsluitsel moeten geven. Intenser en heftiger dan alle gebeurtenissen van hiervoor. Een regelrecht monster van een track. Snerpend scherp als het lemmet van je zwaard. Visioenen van strijders in een zee van kwaad, ten ondergaand aan overmoedigheid en arrogantie. Blind van woede, blind voor de komende nederlaag. Duistere sprookjes eindigen ook, maar of dit sprookje een blij einde heeft, is nog maar de vraag. Voorlopig dreunt het slagveld na, doordrenkt met de resten van wat ooit trotse strijders waren. Leger na leger wordt weggevaagd. Starving Insect laat zich eindelijk van z'n hardere kant zien.



Als de rook is opgetrokken van het slagveld en de poorten van de vesting versplintert in de sponningen hangen, wordt pas duidelijk wat hier is gebeurd. De ban is gebroken, de vesting niet langer onneembaar. "Allt Dör" is de laatste track van deze morbide sage. Wederom samen met Omnicide. Langzame drums, suizende wind en subtiele percussie. Zowaar een eerste zonnestraal door de donkere wolken. Gaan we onze prinses dan toch nog ergens vinden? Met de moed der wanhoop toch weer naar binnen. Gescheurde banieren wapperen in de wind. De echo van strijd vervaagd, bij het naar binnen treden van deze verschroeide burcht. Geen spoor van 'De Schone Slaapster'. Mentaal uitgeput en lichamelijk gesloopt strompel je de trappen weer af, de vervallen poort door, richting de uitgestrekte woestenij. Uitzichtloos en ontmoedigd kijk je voor je uit. De nachtmerrie eindigt nog lang niet en je hebt nog een lange weg te gaan. Voor je ligt een nieuwe uitdaging "The Great Nothing".

Starving Insect schetst met zijn muziek een duistere wereld. Subtiel opgebouwde synthlines en vooral heel veel sfeervolle percussie en bijgeluiden maken van deze schijf een ultiem donkere soundtrack. Vergeet "Snowwhite and the Huntsman", dat is nog te braaf. Dit is meer "Pan's Labyrinth" meets "Insidious", maar dan in muziekvorm. Misschien wat aan de korte kant met 8 tracks in een uur, maar zeer de moeite waard. Dit is geen dansvloer album (op een enkele track na), maar echt een luister album. Een zeer geslaagd debuut van een veelbelovend artiest.

Score: 90/100

www.noisj.nl
www.facebook.com/StarvingInsect