Pearson Sound – Pearson Sound

David Kennedy, ook wel bekend onder zijn d&b/dubstep alias Ramadanman, focust zich de laatste jaren vooral op zijn experimentele alter ego Pearson Sound. Zijn goed ontvangen FabricLive cd (deel 56 uit 2011), met zijn beide aliassen als uitvoerders prijkend op de cover, werd Ramadanman (bot gezegd tijdelijk) afgekondigd en brak er een Pearson Sound momentum aan. Lente 2015 was dan eindelijk het moment waarop de Engelsman zijn eerste album aan het publiek openbaarde. Met de zeer originele titel 'Pearson Sound' toverde David een negental producties uit zijn hoge hoed, welke te vinden zijn op Hessle Audio, het bekende label van Ben UFO, Pangaea en zijn Pearson Sound zelf. Partyflock checkte voor jullie deze ontmaagding.

Pearson Sound
Experimenteel, ritmisch, afzonderlijk en vaag zijn de grote sleutelwoorden die dit negen nummers tellend debuut het best beschrijven. Pearson Sound staat bekend om zijn hardware geluiden en bijna onbeschrijflijke muziekstijl en dit is precies wat je gaat krijgen op 'Pearson Sound'.

Schimmig is de zwaarwichtige openingsplaat 'Asphalt Sparkle' dat op zich een interessante intro had kunnen zijn. Maar na een kleine vijf minuten valt er een korte stilte en begint de blikkige percussie van 'Glass Eye'. 'Pearson Sound' moet het dus hebben van zijn losse tracks, in plaatst van een uniform en artistiek geheel, iets dat wel zou passen bij de creatieve Kennedy. Deze ritmische 'Glass Eye' met donderende drum en later onheilspellende synthesizer is een van de weinig echte tracks die je als dj zou kunnen inbouwen in je club set. Ook het loeiende 'Crank Call' met oldschool kick drums (iets dat je vaker terugvindt op dit album) en het krachtige 'Rubber Tree' dat uitmondt in een nogal bizar en bijna irritant einde, kun je als dansbaar beschouwen, mochten de wispelturige beats je gevoel voor ritme niet in de war schoppen. Hiertussen zitten genoeg (bijna) beatloze creaties als bijvoorbeeld het zenuwachtige 'Gristle' en creepy 'Headless' waarbij een enkel synth geluid de track leidt, maar de nummers in totaal toch een beetje doelloos aanvoelen als een soort van interludes, maar voor wat eigenlijk? En met deze onduidelijke lijn en flinke dosis experimentele sounds weet de Engelsman te weinig harmonie en teveel doelloze onduidelijkheid te creëren.

Experimentele wazigheid
Pearson Sound's debuutplaat 'Pearson Sound' kent een paar intrigerende, aparte en bevallige momenten, maar bovenal mist dit negen losse tracks tellend album, dat maar 42 minuten duurt, veel te weinig lijn en is het behoorlijk wisselvallig. Een logische lijn hoef je vanzelfsprekend niet persé te verwachten op een experimenteel album dat veel hardware geluiden laat horen, maar de vele beatloze momenten staan op zichzelf en leiden uiteindelijk nergens heen. Pearson Sound maakt indruk tijdens zijn originele live optredens, maar dit wazige album met alleen losse tracks brengt veel te weinig om enige tijd in het geheugen te blijven bestaan. Rest de vraag: waar hebben we eigenlijk al die tijd op zitten wachten?

Score: 50/100

www.pearsonsound.com