Osmik - Alienation

Introductie
Een hoop mensen zullen de naam Teknival wel (her)kennen en er zelfs bij geweest zijn. De grote illegale raves die door heel Europa gegeven werden (worden) met niet meer dan een soundsystem en een hoop uitgelaten ravers. 1 van de dj's die hier ook draaide is Osmik (L. Renault). Waarschijnlijk niet bij iedereen bekend, tenzij je een aantal Teknival-compilaties thuis hebt liggen waar zijn naam op voorkomt (Teknival (undefined) 2007). Naast Teknival stond hij ook op feesten als Electromind, Karnage en Montagood. Daarnaast timmert hij als producer ook al een aantal jaren aan de weg. Van het typische stompende en monotoon pompende Hard-Tek geluid van de "Intruders"-EP tot de meer creatieve "Music is a Weapon"-EP. Waarbij een meer frenchcore-achtig geluid gebracht wordt, zoals we dat ook kennen van o.a. The Speedfreak en andere artiesten binnen het genre. Zijn oudere werk valt in ieder geval binnen een stijl waar je of juist helemaal gek van bent, of het tot op het bot verafschuwt. Voornamelijk pompende doffe basslines met crispy percussie en nauwelijks melodie. Af en toe afgewisseld met een acid-loopje of wat vage schrapende bijgeluiden. Zijn eerste album "Machine Man" uit 2012 was dan ook een bijeengeraapt zooitje van al eerder op plaat uitgebrachte nummers, waaronder "Just a little Beat", "Macadam Western" en "Clik Clak". Het contrast met zijn nieuwe album "Alienation" is dan ook groot. De tracks zijn deze keer een stuk strakker geproduceerd en klinken veel voller qua geluid dan zijn eerdere werk. Dat mag ook wel na anderhalf jaar zwoegen en uitproberen.

Alienation
De cd kickt in met een geweldige plaat. Het intro van de track "Dizziness" wakkert je nieuwsgierigheid alleen maar verder aan en met de langzame breakbeat wordt je de wereld van Osmik binnen geleid. Een zeer creatief staaltje soundmanagement. Pas met "Boxing Beats" gaan we echt los. Deze plaat zit vol met ritmische percussie die zeer aanstekelijk op je 'bewegings-module' werkt. Als de blije melodie er dan ook nog bij komt, is het feest compleet. Een andere feestplaat die we zeker veel gaan terug horen is "Personal Kick Ass" met de sample (Reach out and touch Faith) uit de track "Personal Jesus" van Depeche Mode tezamen met de gitaar-loop. Dit alles flink opgepitched en gecombineerd met een snelle bassline zal een hoop mooie momentjes opleveren op de dansvloeren.

"Doll's House" kwamen we ook tegen op het vorige album en is in een nieuw jasje gestoken in de (Hard Remix). Het neurotische kermis-horror-melodietje zorgt alvast voor een lekker begin. Als daarna ook nog de hoofd-synthesizer-melodie erbij komt gaan alle registers open. "Pussy Shaker" en "Show Time" zijn hierna weer wat luchtiger en brengen een aantal heldere tonen gecombineerd met een heerlijke warme synthline. Dit is toch wel andere koek dan de duistere french-tek van weleer. Er wordt zelfs gespeeld met dubstep-elementen. Ook "Earth, Weed & Fire" begint behoorlijk afwijkend. Een laidback reggae stuk met zware synths en dub-invloeden houdt ons zo'n 4 minuten in een 'Jamaican Trip' zonder dat er een bassline doorheen dendert. Die komt bij "Blood on the Dancefloor" weer om de hoek kijken. De track begint met een licht dramatische ondertoon en is niet de snelste van allen. Gedurende de track verandert de serieuze sfeer al snel en wordt er gekozen voor een aantal niet voor de hand liggende melodiewendingen. Hierdoor komt de track toch wat rommelig over. "Kill Beat" begint met een aantal hiphop-samples voordat het tempo opschroeft wordt. De rappe syntline klinkt fris en zorgt voor de nodige variatie.

Op nummer 10 "Dark Mixture" vinden we een bekende melodielijn terug, namelijk die van Daft Punk's "Aerodynamic". Samen met "20th Century Fuck" en "Bingo" staat deze plaat garant voor een portie raggen en stampen. Vooral "20th Century Fuck" is een heerlijke adhd-stamper vol gekke samples die op de lachspieren werken. "Bingo" heeft daarentegen een hele indringende paranoid-melodielijn die zo uit "The Shining" zou kunnen komen. De laatste plaat "End of Story" is weer een muzikaal experimentje. Een mooie pianomelodie tezamen met een zangpartij is niet hetgeen je zou verwachten. De langzame bassline en opkomende snijdende synthesizertonen zorgen ervoor dat dit nog net geen pop-liedje is. Heel gewaagd om zo je album af te sluiten.

C'est bien!
Waar voorheen chaos regeerde lijkt "Alienation" een goed geordend en geproduceerd album te zijn. Misschien omdat de heren van Audiogenic / Psychik Genocide zich er mee bemoeid hebben. Misschien omdat Osmik gewoon een volwassen geluid heeft ontwikkeld. Kwalitatief doet het niet veel meer onder vergeleken met artiesten als Pattern J, Massouille en Radium. Vooral de muzikale experimentjes "Dizziness", "Earth, Weed & Fire" en "End of Story" doen vragen om meer.

Score: 77/100

osmiksound.free.fr