The Hard Way - The Hard Way

Thrasher, Limewax en Bong-Ra: drie mannen die hun sporen al ruimschoots hebben verdiend. Thrasher kennen we natuurlijk als grote baas van het label PRSPCT Recordings, Limewax is één van de grootste namen binnen de harde drum and bass scene en Bong-Ra is ongetwijfeld de meest beroemde breakcore producer in Nederland. Samen trekken zij ten strijde als The Hard Way. Thrasher staat op de gitaar te rammen en verzorgt de vocals, de andere twee schoppen herrie vanachter de knoppen. Op het debuutalbum ''The Hard Way'' horen we enkele gloednieuwe tracks, aangevuld met wat ouder materiaal en nieuwe edits.

Op de harde manier
The Hard Way doet het op de harde manier. De drie musketiers hakken erin met de botte bijl, waarbij niemand wordt gespaard. Heilige huisjes worden omver getrapt, kijkers worden gechoqueerd en luisteraars worden weggeblazen. Een vlugge blik op de tracklist verklapt eigenlijk al genoeg. En dan die intro, met teksten als ''Can somebody just put a dick in that guy's mouth?'' en ''I hope your fucking kid dies in a car fire''. Een warmer welkom is haast niet denkbaar (no pun intended). Vervolgens knalt gelijk de meest bekende plaat van The Hard Way uit de speakers: ''Devil Worshipping Motherfuckers''. De track, met de kenmerkende zeurderige synths, wordt inmiddels standaard uit volle borst meegebruld. Met ''Dead Rockstars'' volgt hierna een lekkere drum and bass track, die vooral opvalt vanwege een heerlijke ''droge'' snare. Tijdens titeltrack ''The Hard Way'' horen we Thrasher voor het eerst écht goed losgaan op de gitaar. Door verbeterde mastering klinkt het nummer nu aanzienlijk beter dan de 2012 versie. Vooral het stevige gitaarspel komt nu goed naar voren. Aangevuld met een portie stevige kicks en opzwepende breaks is het een keiharde geluidsbotsing die een tof eindresultaat oplevert.

Happen naar adem is niet mogelijk tijdens het luisteren naar dit debuutalbum. Tijdens ''Meatstick'' pakken de heren ons direct weer bij de lurven beet. Er wordt heftig op los getrommeld door de mannen, die ons bestoken met flink wat snares die wild in het rondvliegen. ''Total Fucking Nihilism'' is de eerste single van dit album die is voorzien van een videoclip. Hierin zien we onder andere hoe een pentagram van cocaïne van een bijbel wordt gesnoven. Een vette knipoog richting de stereotypering en een nummer dat verderop langskomt. Het nummer zelf is overigens één van de minste op dit album. De lompe kicks en ietwat suffe snares vallen eigenlijk in het niet vergeleken met de overige tracks. Bijvoorbeeld ''Sodomizer'', een keiharde en energieke track waarin hardcore, drum and bass en breakcore op geweldige wijze samenkomen. Aangevuld met wat vocalen is dit ongetwijfeld één van de dikste producties op dit schijfje. Langzaamaan voeren de drie het tempo op tijdens ''Halal Breaks (Bring The Porkchops)'' en ''THW Wrecking Crew'' (prima bewerking van ''PRSPCT Wrecking Crew''). De kicks worden steviger, de snares indringender en de breaks energieker. Vooral de eerstgenoemde plaat is erg lekker.

Met een 1997 VIP edit van ''Suck Satans Cock'' worden de duimschroeven nog wat steviger aangedraaid. In vergelijking met het origineel uit 2012 rammelt deze versie nog een tandje steviger door. We breken vervolgens door de 200 BPM barrière met ''Pentagram Of Coke''. Een keiharde plaat met veel UK Hardcore en Breakcore invloeden. Smerige en opzwepende beats, ontspoorde breaks en natuurlijk dat gruwelijk harde middenstuk. ''Humor Of The Tumor'' doet er tempo technisch gezien nog een schepje bovenop, maar het is vooral een lompe beukplaat zonder al teveel 'moeilijkdoenerij'. Daarna laten de drie heren hun punk kant horen op ''Crackhouse Warming Party''. Een chaotisch nummer dat een stuk instrumentaler klinkt dan het voorgaande materiaal. Het debuut wordt op humoristische wijze afgesloten met een Blue Oyster Bar edit van ''Devil Worshipping Motherfuckers''.

De duivel is los
Er zijn genoeg mensen die het overal tegenaan schoppen kinderachtig noemen. Maar er zijn ook velen die smullen van wat Thrasher, Limewax en Bong-Ra hebben neergezet. In welk kamp je ook zit, feit is wel dat The Hard Way een interessant project is waarbij rock en punk mooi in botsing komen met hardcore, drum and bass en breakcore. Voor bezoekers van Lowlands en Eurosonic zullen de lompe beats waarschijnlijk een behoorlijke cultuurshock zijn geweest. Voor de doorgewinterde hardcore en drum and bass liefhebbers zijn de stevige gitaren en chaotische momenten wellicht eventjes schrikken. Het einderesultaat is in ieder geval een heerlijk, chaotisch en dansbaar album. Verder is het vooral mooi om te zien dat er nu eindelijk een groots project is gevormd dat de brug tussen de twee totaal verschillende werelden durft te slaan. En dat doen de heren ook nog eens op verduiveld sterke wijze!

Score: 80/100

www.thehardway.xxx
www.prspct.nl