Frantic Residents 5 - Mixed by Andy Whitby

In het midden van de jaren ’90 stond de Engelsman Tony de Vit aan de wieg van een nieuwe muzieksoort. Harder dan mellow, softer dan hardcore. Via de namen “handbaghouse” en “tradehouse” werd uiteindelijk de term “hardhouse” een algemeen geaccepteerd begrip. De DJ’s waren bovengemiddeld technisch begaafd, de sfeer op de feesten was onbeschrijflijk en de muziek was anders dan anders. Dat zijn eigenlijk de enige drie onderdelen die nog steeds hetzelfde zijn, want in ongeveer tien jaar tijd is de muziek in een enorm tempo geëvolueerd en de hardhouse DJ’s van nu zijn meer dan slechts DJ's.

Andy Whitby is één van de frontmannen als het gaat om het upgraden van een DJ set, hij heeft het draaien van platen een vierde dimensie gegeven. In een paar jaar tijd veroverde hij Londen, daarna de rest van Engeland en nu moet ook de wereld eraan geloven. Door samples en effecten door zijn sets te mixen, tilt hij het DJ-en naar een heel nieuw level en geeft zo een hele nieuwe invalshoek aan het draaien van platen voor publiek. Toen ik deze man de eerste keer hoorde draaien op Hard House Academy London, was ik meteen verkocht. Vooral het draaien van vrolijke, uplifting, maar toch rammende hardhouse en hardtrance heeft Whitby tot een kunst verheven door zijn mixacties en zijn fenomenale samplegebruik.

Toen de cd Frantic Residents 5 uitkwam, waren er al wat behoorlijk harde kritieken te lezen op internet. De cd zou te cheesy voor woorden zijn en de gebruikte samples zouden zwaar over de top klinken. Ik besluit onbevooroordeeld de cd te gaan beluisteren, misschien hadden de andere recensenten het wel mis…

De heerlijke strings van “Ratty – Sunrise (P.H.A.T.T. Remix)” komen uit mijn boxen en ik kan dus meteen zeggen dat de opening van de cd erg geslaagd is. Whitby begon ook zijn set op Impulz Outdoor van dit jaar met deze track, en dat was een set van wereldklasse. Dus de hoop dat de cd net zo goed is, blijft in mijn hoofd rondhangen. Maar na twee minuten en zestien seconden krijg ik de eerste acapella al op me afgevuurd, een acapella die zo hier en daar niet echt lekker met de melodielijn samengaat.

Gelukkig is dat snel voorbij en hoor ik de eerste vocals van “Strong To Survive”, gemaakt door wonderkind Technikal en hardtrancelegende Steve Hill. Goede track, vette vocals, helemaal in orde. MAAR… op het hoogtepunt komt er ineens een soort van gillende keukenmeid doorheen schreeuwen, wat een vreselijke stem! Ook nog eens veel te hard opgenomen waardoor “Strong To Survive” naar de achtergrond wordt weggedrukt. Ik vind het heel opmerkelijk dat deze vocal over een plaat is gemixt die van zichzelf al erg sterke vocals heeft. Op zijn zachtst gezegd: zonde.

Mr. Hardtrance Dark by Design knalt er heerlijk in met “Move Your Body”. MAAR… weer gaat het helemaal verkeerd door de vreselijke vocal die er overheen gemixt is. Ik ben al jaren fan van “Organ Donors & DJ Destiny – What’s Up”, gebaseerd op de 4 Non Blondes hit, maar die vocal past echt niet op dit nummer. Het wordt inderdaad erg cheesy op deze manier, ik krijg het idee dat ik inmiddels op een kinderfeestje ben beland en dat we zometeen gaan koekhappen.

Styles & Breeze leiden op dit moment samen met Scott Brown de happy hardcore scene in de UK. Een station dat Nederland allang gepasseerd is, wordt eindelijk aangedaan door de Engelsen en de muziek is op zich best grappig. Technikal heeft “Styles & Breeze – You’re My Angel” geremixt tot semi-hardtrancetrack, erg cheesy maar op zich nog wel redelijk gedaan, ik ga er dan ook maar vanuit dat dit een gimmick is en dat Technikal niet meer van dit soort dingen gaat maken.

De twee tracks hierna zijn zo happy, dat het kaziger dan een pallet Goudkuipje wordt. “Andy Whitby – Everytime” en “Masif DJs – Loving You (Andy Whitby Remix)” zijn zo erg dat ik ze snel doorskip. Gelukkig redt Technikal wederom enigszins de drive van de cd, deze keer met één van de beste hardtrancers van 2005: "Global Panic". Jammer dat de toegevoegde acapella’s weer een totale misvatting zijn en dat ze alweer te hard zijn opgenomen. Dit begint echt heel irritant te worden.

Ok, dit is echt te erg. “Cortina – Music Is Moving” was en is een culthit in de hardhouse. Maar de Andy Whitby remix is echt vreselijk. Maar dit is achteraf gezien nog niks. De Whitby vs Serge & Whittenshaw remix van de klassieker “Café Del Mar” is op zich nog wel aan te horen, maar die vocal die hieroverheen gemixt is, slaat echt alles. “Everybody, everybody jump around. Rock your body, rock your body up and down!” Ik heb werkelijk geen idee wat hiervan de bedoeling is. Ik begin te geloven dat deze recensie niet veel beter gaat worden dan de Engelse recensies. O ja, het kinderfeestje heeft zich inmiddels uitgebreid met spijkerpoepen en stoepkrijten…

“Andy Whitby – The Last Dance” is geen goede productie, hoewel ik de vocals wel leuk vind. Daar had meer in gezeten. Belangrijker is het volgende nummer: “Mr. Bishi – In My House”. Wat een enorm vette plaat! Heerlijk oldschoolsampletje, heerlijk oldschool synthje, helemaal goed. Nog wel een herhaling van de vocals van “Last Dance”, maar op zich niet slecht gedaan.

Neon Lights staat bekend om zijn goede remixen, deze keer gedaan door Whitby zelf. Het nummer “You’re Not Alone” van Olive is redelijk geremixt, hier kan ik nog wel mee leven. Maar ik word eindelijk weer echt blij als Boy Wonder Alf Bamford a.k.a. Technikal weer om de hoek komt kijken. “Sumassault” is alweer een meesterlijke productie van deze negentienjarige jongen uit Londen die de professioneelste hardtrancetracks van Engeland maakt. De eroverheen gemixte acapella “Tell Me The Way” van Capella is wel redelijk, helaas wel weer iets te hard opgenomen.

Dark by Design & Gilly leveren een goede track af met “Chaos”, een chaotisch nummer met veel hoovers en synths, maar dit alles is wel goed gearrangeerd. Petje af voor de producers. De track die hierna komt is echter totaal niet mijn ding, “Ingo & Colin Barratt – Concentrate” past niet tussen de omringende producties,mede omdat “Paul Maddox – In It For The Kicks” dan weer wel een ultiem UK hardhouse nummer is. De break is trouwens briljant bedacht: een soort van hardrock-achtige drumpartij vult het geheel lekker op.

Gelukkig: de laatste! “BK & Andy Farley – Step Away” vind ik geen waardige afsluiter van een cd, naar mijn idee is het meer een opvulnummertje. En de drie (!) door Whitby gebruikte acapella’s zijn weer totaal over de top en totaal niet passend.


Zo, dat zit erop. Ik ben helemaal murw gebeukt door de foute, cheesy vocalen en de slechte remixes, ik heb bijna de neiging om een goede psych te gaan zoeken na dit kinderfestijn in meervoud. Wat wordt er met dit album de plank misgeslagen zeg, onvoorstelbaar. Ik krijg ook heel erg het gevoel dat danwel de platenmaatschappij, danwel iemand anders erg veel misbruik heeft gemaakt van diens macht, en dus Whitby heeft verplicht een hele partij bagger op deze cd te zetten. Dit kan bijna niet anders, want DJ Andy Whitby was alledrie de keren dat ik hem live hoorde draaien ronduit briljant te noemen.

Aanstaande zaterdag is Whitby in Nederland voor een exclusieve twee uurs set op Xtra Large meets I Love Hardhouse in Kingdom the Venue in Amsterdam. Ik ga ervan uit dat dit wel weer de moeite waard wordt en dat hij gewoon doet waar hij goed in is: vette plaatjes draaien en zorgen dat het dak eraf gaat!

Cijfer: een 2,5 voor de moeite