Mark Norman - Synchronicity

Magik Muzik heeft een aantal DJ’s en producers in huis die de laatste jaren erg goed scoren. De tot voor kort onaantastbaar gewaande Tiësto stond aan de wieg van het succes van dit imperium, Magik is een begrip geworden in de trance-industrie.

Opvallend veel Magik artiesten hebben de afgelopen tijd een album uitgebracht. Tiësto zelf natuurlijk, maar ook Cor Fijneman kwam met een zeer divers en veelbelovend album. Daarnaast is er ook nog het album van Mojado, dat ongeveer tegelijkertijd met dat van Mark Norman werd uitgebracht. Trance is terug van nooit weggeweest, en het is volwassener dan ooit!

De mannen achter “Mark Norman - Synchronicity zijn, je raadt het al, Mark en Norman. Deze twee heren werken inmiddels al jaren samen in de studio en dat is tot nu toe aan elke plaat die onder hun naam uitkomt wel te horen. Persoonlijk ben ik altijd erg gecharmeerd geweest van hun sound, die heel divers en vernieuwend is, maar die naar mijn mening toch de leuke elementen uit het trancegenre weet mee te pakken. Ik heb de goede hoop dat dat ook met hun eerste artiestenalbum het geval is.


Disc 1 – Album
De eerste cd van dit dubbelalbum bevat tien losse tracks. Als ik snel door de tracklist kijk, zie ik een mix van voor mij bekende en onbekende titels, waarvan “Fading Ground” de eerste is. Een dromerige melodie loodst je binnen één minuut(!) helemaal tot in de kern van de cd, iets wat je niet vaak meemaakt en al helemaal niet bij een album. Veel dance-albums beginnen meteen met een knaller, maar wat mij betreft moet dat eigenlijk tot het laatste moment bewaard worden, net als bij een goede DJ-set.

“Touch Down” krijgt wat meer tempo en heeft de typische Mark Norman-sound. Daarmee bedoel ik dat ze enkele samples in bijna al hun platen terug laten keren; vooral de crash-cymbals en hihats klinken vaak hetzelfde, erg goed gedaan. Hierdoor houden ze het herkenbaar voor de fans, die op de dansvloer meteen zullen herkennen dat hun helden de scheppers van deze productie zijn.

Funkytime! In “False Vegas” zit een hele vette drive, met een geluid dat het midden houdt tussen een bassline en een melodielijn. Erg apart, maar wel erg goed gedaan. Dit blijkt een aanloopje te zijn naar één van mijn favoriete tracks van de laatste tijd: “T34”. Geen idee wat de titel betekent, waarschijnlijk is het geheimtaal voor “meesterlijke opbouw” of zo. Want dat heeft deze track: een opbouw die tegen het briljante aan grenst. Heerlijk!

Het wat rustigere “Teardrops” geeft even een rustmomentje, wat een verlengstuk krijgt in “Surreal”. Goede nummers, makkelijk te beluisteren. Maar na deze twee tracks gaat het tempo weer omhoog en krijgen we een erg spannende track voorgeschoteld. “Phantom Manor” is ook al van een hoge kwaliteit, je hoort dat Mark en Norman er echt net zo lang aan gewerkt hebben totdat ze tevreden waren. En zo te horen zijn ze niet snel tevreden, wat helaas meer uitzondering dan regel is in de dance de laatste tijd.

“Brasilia” zegt het al: percussie! De swingende trommels en hihats gaan samen met een warme bassline en een zweverig synthje, de combinaties kloppen allemaal en dat is behoorlijk knap; percussie en dance gaan zelden succesvol samen vind ik. Na het wat progressive klinkende “Medusa” komen we bij mijn alltime Mark Norman favourite, en jawel: als laatste track van deze cd! Wat moet je nog over “Overkill” zeggen? De meeslepende opbouw is geweldig, de synth die steeds op de tweede en vierde kick eroverheen klapt is briljant en het idee achter de plaat is zo sterk, dat hij in veel verschillende scenes nog steeds wordt gedraaid. Menige zaal is hierop uit zijn dak gegaan, en wat mij betreft geheel terecht!

Disc 2 – Bonusmix by Mark Norman
Naast het gedeelte met losse tracks, is er ook een mix cd toegevoegd met negen andere producties van Mark Norman. Benieuwd of die net zo goed zijn als de album disc…

Ook op deze cd word je weer rustig ingeleid in het verhaal dat ze ermee willen vertellen, met “Tell Me” leveren ze een mooie, vocale track af. Op precies het goede moment worden de basslines in- en uitgemixt en daarmee wordt “Total Seduction” geïntroduceerd. Deze track doet een beetje denken aan “Tiësto – Flight 643”, alleen dan met een veel mooiere melodie in de break.

“Shine” en “Faith” bevatten ook al zulke goede melodieën, ik begin me echt af te vragen waar die gasten hun ideeën vandaan halen, want om zoveel moois te maken moet je wel over een bijzondere bron van inspiratie beschikken.
Het gaat even wat dieper tijdens “Feelings”, deze neigt meer richting de progressive. Niet verkeerd, maar niet echt mijn ding. In tegenstelling tot “Stream”, want de lekkere breakbeats die de synth ondersteunen zijn erg fraai om naar te luisteren. Niet echt trancy, maar wel een goede intro voor het einde van de cd.

We gaan nog een tandje hoger bij “Rush”, met vette uithalen en wederom een drive die je meteen “pakt”. “Above” is wat rustiger en dieper dan “Rush”, wat mij betreft hadden die twee van plaats geruild op deze cd, maar dat is eigenlijk slechts een kleinigheidje. Het geheel wordt goed afgemaakt door “Return 2 Eden”, de B-kant van “Overkill”. Goede plaat, niks meer en niks minder.

Conclusie
Pfoe, dat was me het albumpje wel. Mijn verwachtingen zijn uitgekomen, twee cd’s vol met goede trance en progressive-trance zijn het resultaat van jaren studiowerk van deze twee muzikale genieën. Het gaat waarschijnlijk nog wel een aantal jaren duren voordat we de opvolger van dit album in handen zullen hebben, maar tot die tijd kan ik het gerust uithouden met “Synchronicity”.

Cijfer: een dikke 9

Charly