John Roberts - Fences

John Roberts werd in 2010 ontdekt en gooide hoge ogen met zijn debuutalbum. De verwachtingen waren meteen hooggespannen voor opvolgers, maar hij liet het niet aan zijn hart komen. Hij nam rustig de tijd voor zijn tweede album. Het duurde drie jaar vooraleer hij met 'Fences' kwam aanzetten. Deze Amerikaan brak door met deephouse, maar heeft in de afgelopen jaren zijn ogen de kost gegeven en heeft zijn ervaring laten uitbreiden tot dit huzarenstukje dat mijlenver weg staat van de deephouse.

"Bleach" vormt de opener van Fences. Dit eerste nummer is eerder een intro dan een echt nummer, maar het zet wel al de trend voor de rest van het album. Op rustige manier creëert hij een ambient sfeer waar anderen perplex van zouden staan. "Palace" gaat op dezelfde manier verder. John Roberts maakt aparte ambient, met vooral veel invloeden van drums, breaks en langdurige synths en sounds. Alle tracks hebben slechts één woord als titel gekregen en dat is zeer bewust. Maar de producer zelf blijft er enigszins geheimzinnig over. Het maakt verder ook weinig uit, want het gaat uiteindelijk toch hoofdzakelijk om de producties zelf. En zeker bij een man als John Roberts.

De deephouse elementen blijven toch in zijn tracks terugkomen, ook al gaat dit genre veel verder en vooral veel dieper. In "Shoes" komt de deephouse als ondertoon iets meer bovendrijven, maar het gevoel blijft op en top ambient. Na de mid-intro van "Braids" gaat hij gewoon verder in hetzelfde elan als ervoor. Eigenaardige sounds, synths en samples gegoten in een iet of wat duister geheel en met vooral veel wereldlijke invloeden. Bij "Plaster" valt het niet te ontkennen dat de Japanse sounds hun invloed hebben gehad. Er zijn geen echte uitschieters op dit album, evenwel is er veel variatie te vinden. De buitenechtelijke invloeden komen van overal, het tempo is hoog dan weer laag, maar er is een constante lijn en die blijft er ook. Als er dan toch één nummer uitspringt is het "Blanket". De welbepaalde gekozen samples zijn dermate interessant dat het doet verlangen naar meer. Een track om steeds meer en meer te beluisteren.

John Roberts heeft met Fences geen album gemaakt dat bol staat van de langdurige tracks. Enkel "Fences" duurt relatief lang, maar de andere tracks zijn eerder van korte duur. Dit is geen kritiek, maar eerder een opmerking. Vooral gezien het feit dat veel van zijn concollega's het vaak op een andere manier doen. In de scène wordt zijn stijl omschreven als zijnde deephouse/avant-dub, maar de ambient sfeer lijkt misschien een betere noemer in combinatie met die avant-dub. Fences is een zeer genietbaar album dat verder durft te gaan dan het gebruikelijke.

Score: 82/100

www.johnrobert.net