Drumcell - Sleep Complex

Het lijkt wel of ze er bij CLR een neus voor hebben; Abstracte indringende techno. Na de ontdekking van Traversable Wormhole slaan ze ook deze keer de spijker op z'n kop met het binnenhalen van "Drumcell". Deze uit Los Angeles afkomstige producer experimenteert al jaren met diverse analoge synthesizers en verandert iedere keer weer van geluid. Zo up-tempo als zijn "Cell System EP" is, zo relaxt klinkt "Kommunicate" welke hij samen met 'Audio Injection' gemaakt heeft. Zijn samenwerking met Brian Sanhaji op de "Split Structure EP" gaat daarentegen weer meer de diepte in. Kennelijk beviel het geluid en de samenwerking met de artiest van CLR zo goed, dat hij er voor gekozen heeft om verder te gaan met het label. Daarnaast vond Moe Espinosa (Drumcell) dat Chris Liebing de uitgelezen persoon was, om zijn nieuwe album "Sleep Complex" naar een nog hoger niveau te tillen. Samen met Brian Sanhaji heeft Chris dan ook de mastering op zich genomen. Het heeft geresulteerd in een nog voller en dieper geluid. Zuiver en intens, zijn kernwoorden die passen bij dit album.

Het album begint met een indringend gezoem alsof je in gedachten verzonken staat te luisteren hoe de wind met stormkracht 12 langs de dakpanelen van een verlaten en koud station raast. Na dit abstracte begin kickt de eerste bassline in en wordt de rust verder verstoord met het verknipt lekkere "Disturbance". Een verdraaide synthesizer vormt de hoofdmelodie waarbij allerlei sfeer elementen toegevoegd zijn. Een redelijk industrieel tintje heeft deze plaat wel. Ook bij "Forgotten Guilt" ontsnappen we niet aan de harde, naargeestige, kille sfeer. Een metaalbewerkerij is er niets bij. Het is dat we weten dat het album grotendeels in L.A. geproduceerd is, want anders waan je je midden in het oud, Oost Duitse industriegebied tussen Leipzig en Dresden. En als we nu toch bezig zijn, kan het lichtelijk neurotische "Behind You" er ook nog wel bij. Wat een kracht gaat er van deze nummers uit. Dit zijn stuk voor stuk platen die je tijdens een set helemaal knetter maken met hun repetitieve geluiden en langzame stompende bassen. De strakke percussie en snare salvo's zorgen voor een up-lifting vibe, waardoor je een golvend effect krijgt.

Op 5 horen we het dreigende "Speak Silence". Let vooral op de timide piano-loop die gaandeweg de track ondersneeuwt onder de rauwe bijgeluiden en acid-line. Verder doet dit, mede dankzij de computervoice, denken aan de track "Hacker" van Anthony Rother, maar dan in een veel lager tempo. Daarnaast lijken de snelle ratelende geluiden en schrapende synths erg op de stijl van "Nine Inch Nails". Alsof er in één keer een berg opgekropte agressie los komt. "Rooted Resentment" bouwt hierna weer wat langzamer op tot een intense belevenis, maar is hypnotiserend tot de laatste toon. "Fragmenter" is de eerste track die eigenlijk een beetje uit de toon valt met alle voorgaande nummers. Dit klinkt meer alsof Jeff Mills stiekem een track tussen de andere nummers heeft gestopt. Het koekoek-jong tussen de andere kuikens. Licht echoënd en heel anders qua sound. Alleen maar bass en synthesizer. Geen percussie, geen zware ruis, geen kletterende kakofonie. Echter, de zuivere soep is van korte duur. "Frame Shifter" rolt en resoneert weer als vanouds, met op de achtergrond een tergend langzaam voorbij rijdende goederentrein. De overgangen naar en van de sfeer-impressie "Dispatch" zijn naadloos, waardoor we bijna vergeten dat we al 2 tracks verder zijn bij "Empty". Een langzame en troosteloze plaat doch intrigerend, alsof je op verlaten industrieterrein staat. Je hoort de aanwezigheid van bedrijvigheid en logistiek, maar ziet niks. Toch is dit even één van de weinige rustmomentjes op het album, want "Departing Comfort" knettert en knispert weer als een los geslagen ADHDer. Ongelofelijk wat deze kerel met een synthesizer kan. De laatste track "Wonderback", ook wel de bonus track, gaat weer een beetje de 'Jeff Mills meets James Ruskin'-kant op. Diep en meeslepend, vol echoënde heldere geluiden en vreemde wendingen.

Het album, "Sleep Complex", doet z'n naam wel eer aan. Het heeft een vreemde sfeer over zich hangen, die de ene keer dreigend en de andere keer hypnotiserend is. Moet je nu angstig en bezweet wakker worden of juist vredig in een diepe slaap vallen? Een woelige droom zal het zeker opleveren. Hoe dan ook is dit een album wat verbazingwekkend goed in elkaar zit. De samenhang tussen de nummers klopt en juist die ene uitschieter "Fragmenter" zorgt ervoor dat je toch weer even verrast wordt. Fans van de 'Fabric 69-mix' (Sandwell District) en liefhebbers van "Traversable Wormhole" zullen dit album dan ook zeker waarderen!

Score: 88/100

www.facebook.com/drumcell
soundcloud.com/drumcell
www.clr.net