George Acosta - Visions Behind Expressions

George Acosta's naam duikt de laatste tijd wat vaker en prominenter op in de tracklist van diverse trance compilaties. Toch is het voor ons Europeanen een naam die veelal tot de verbeelding spreekt en daarmee op afstand blijft, wat mijns inziens vooral te maken heeft met zijn thuisbasis gelegen in Miami en zijn bescheiden operatiegebied aan de overkant van de grote plas. Of zou het dan toch ook een beetje te maken hebben met zijn emotionele vocaltrance platen waarin voornamelijk zijn beats louter in dienst staan van het laten schitteren van scenezangeressen gezegend met een gouden en zeer herkenbare strot, zoals Tiff Lacey, Kate Walsh, (Kathleen) Fisher en Aruna? En dat zij er dus vooral met de credits vandoor gaan?

De als Jorge Luis Acosta geboren Cubaan is al jaren onder de pannen bij het grote Amerikaans muzieklabel Ultra Music. Ooit begonnen als hip-hop en techno draaiende dj was het toch de trancemuziek dat hem in 2007 leidde naar de titel 'America's Best DJ' (volgens de lezers van DJ Times Magazine). Toch is het voornamelijk te danken aan het welbekende Black Hole Recordings dat zijn sound ons Europa wordt binnengescheept en hier voet aan de grond begint te krijgen. Het jaar 2010 was dan ook een uitermate vruchtbaar jaar met hits als "True Love", "Beautiful" en "Love Rain Down On Me" (niet geheel ontoevallig allemaal met vocalen van Fisher) én zijn vers uit de grond gestampte eigen platenlabel AcoMusic, welke is ondergebracht bij de stal die ooit gerund werd door Tiësto. In de slipstream van dit succes komt nu zijn allereerste artiestenalbum uit: 'Visions Behind Expressions'. Een album bestaande uit warmbloedige trance overgoten met persoonlijke emoties die gesterkt worden door (voornamelijk) treffende 'female vocals'. Een George Acosta ten voeten uit mag ik wel stellen. Toch?

George Acosta, the Fisher man

Laat ik vooropstellen dat dit album nogal de nodige 'ups en downs' kent. Zo valt meteen de vreemde manier van opbouwen op. Anno 2011 mag je wel verwachten dat er voldoende aandacht aan de presentatie van de inhoud is besteed. Met de maarliefst tweeënhalf minuten durende intro "The Way She Loves", een aangrijpend rustig en minieme intro met betoverende zang van Fisher ondersteund door opwarmende klanken, wordt een behoorlijk intiem spanningsveld gecreëerd. Dit veld wordt ineens geheel verpest door een stilte van maarliefst 13 seconden, waarna Fisher in het mooie "Love Rain Down" andermaal laat horen waarom haar zwijmelstem zo goed past bij Acosta's 'latinotrance', zijn signatuur sound. Verontwaardigd vraag je jezelf af waarom de geweldige intro niet kundig aan het passende tweede nummer is geplakt. En zo vallen zo hier en daar nog wel meer iets te lange stiltes tussen de nummers (veelal iets bijgeschaafde extended versies en een handvol radio edits) en kent een enkele plaat een onnodig lange outro. Ook de uitverkoren tunes die dit album gehaald hebben, zullen niet altijd meteen in het verwachte plaatje vallen. Zo doet "Nothing You've Ever Seen" het als typisch feel-good Amerikaans danceplaatje na zo'n fase wel erg 'commercieel' en minder passend aan. Het tweede en laatste dancegerichte nummer op deze cd heet "Never Fear" en doet je, met overigens wel een lekker zoetzingende Emma Lock, dankzij de accordeonpartij meteen denken aan Edward Maya's "Stereo Love". Maar jeetje, wat klinkt dit verrekte aanstekelijk tijdens een luisterbeurt in de luie ligstoel in de zon bij 20 graden Celsius!

Toch overheerst de vertrouwde Acosta sound, al is het een tikkeltje jammer dat nu juist de tracks met Fisher (de helft van alle nummers en de naar mijn mening het best uit de verf komende tracks) voor een groot gedeelte al een release gekend hebben. Alleen "Break Me Down" en het eerder genoemde "The Way She Loves" (maar nu wel in vol ornaat) zijn nieuw. Deze laatste is steviger dan je gewend bent van George Acosta en staat hierin opvallend genoeg niet alleen. De kleine omslag ligt letterlijk bij de fantastisch opschuddende break in "Falling Deep" met wederom een bij de ballen grijpende Emma Lock en opvallend upliftende Acosta beats. Even later leunt het hypnotiserende "Crystalline" tegen de techtrance aan en ook "Things Are Not The Way They Used To Be" zou je kunnen opvatten als een energiekere en clubgerichte opvatting van zijn repertoire. Alsof Gareth Emery zich er tegenaan heeft bemoeit, zo voelen enkele platen in het tweede gedeelte aan. Ondanks deze kleine verrassingen qua stijl zit de epiek die Emery wel kan brengen er niet echt in en blijven echte uitschieters dan ook uit. Emotie genoeg, maar net als de afsluiter "Round The Clock" (met helaas weer van die typische mannenvocalen) schiet Acosta met deze verzameling eigen werk soms een beetje door naar de verkeerde kant.

Visions Behind Expressions

Emotievol maar wispelturig. Zo zou je het debuutalbum van de Cubaans-Amerikaanse trance dj/producer George Acosta kunnen noemen. Ondanks de vertrouwde Acosta-Fisher stempel en de daarmee samengaande emotievolle, warmbloedige trancesound laat George Acosta voornamelijk qua presentatie steken vallen. Zo zijn de onnodig lange stiltes en het contrast tussen 'extended' en de 'radio versie' storend te noemen en ervaar je zo dus de nadelen van een niet gemixt geheel. Daarnaast moet je wel houden van de zwijmelstem van Kathleen Fisher, gezien haar inbreng ongeveer de helft van het album inhoudt. Voor de Acosta volgers is er verder weinig nieuws onder de zon, is het nieuwe materiaal nou ook niet echt bijzonder en was het zeker interessanter geweest wanneer Acosta ook (vers?) materiaal van zijn eigen label had meegenomen naar dit album (ik noem een hemelse "I Know" en "Nite Time"). Pluspunt zijn de twee (verschillende) producties waarin Emma Lock mag stralen en de afwisseling in de vorm van instrumentale stevigere beats in het tweede gedeelte. Toch zorgt alles tezamen dat het gebrachte niet echt kan voldoen aan de verwachtingen. Dus expressie is er weldegelijk, alleen aan visie ontbreekt het nog wat.

Score: 62/100


www.georgeacosta.com
www.blackholerecordings.com