Max Graham presents Cycles 2

Nu alle bladeren zo onderhand wel van de bomen gewaaid zijn en het onvermijdelijke einde van 2010 echt in zicht is, mogen we wel stellen dat het een erg vruchtbaar jaar is geweest voor het nimmer stilzittende progressive/trance heerschap Max Graham. Niet alleen had de vanuit Canada opererende weekmaker twee onvervalste, dik met emotie beladen vocaltrance hits te pakken (“Sun in the Winter”; “Nothing Else Matters”), ook zijn hartverwarmend debuutalbum ‘Radio’ stookte het vuurtje rondom zijn artiestenstatus verder op. Het is dan ook even wenkbrauwfronzen wanneer je de licht gure blik van de beste man op de cover van deze nieuwe compilatie aanschouwt. En dat is een wereld van verschil met de lachende Max poserend met opgestoken duim bij zijn fantastische eerste ‘Cycles’ verzameling uit 2008. Zou het dan toch een vergeefse poging zijn om cool over te komen? Ik vermoed het, want ‘Cycles 2’ staat net als zijn voorganger bol van multidimensionale warme progtrance. Ja, Max is en blijft gewoon een softie.

Twee jaar na de eerste stap in de ‘Cycles’ reeks, waarin de spanning over twee cd’s uitermate goed werd opgebouwd en de energie gefaseerd werd losgelaten, is ‘Cycles 2’ een logisch vervolg dat verder borduurt op deze benadering. Het is bijna letterlijk een voortzetting van het eerste ‘pre-peaktime’ deel, waarbij het typische warm-up karakter dit maal ruimte heeft gemaakt voor meer levendigheid en melodie, zonder afbreuk te doen aan het de bekende progressive stijl van Max. Zo wordt de meest gevoelvolle progressive, gekenmerkt door diverse prachtige breaks, in staat gesteld ook echt te pieken. Disc één dompelt je eerst traditiegetrouw onder in sfeervolle diepgang dankzij uiterst fijnzinnige, multidimensionale platen. Deze zijn op zichzelf al een genot voor het oor, maar bijkomstigheid is dat ze de melodieuze hoogtepuntjes optimaal voorbereiden. Zo neemt het drieluik “Lost in Vagueness”/”Endless”/”Lightning” aan den beginne lekker de tijd om de diverse prikkelende sounds aangenaam op je te laten inwerken, bouwt het de spanning gestaag op en is het de lange klassieke break in Arty’s “Hope” die de emotie (een mix van euforie en weemoed) uiteindelijk de vrije loop laat. Het is de Max Graham aanpak ten voeten uit. Met Mat Zo’s zoveelste grootste muzikale eruptie, ditmaal genaamd “Land of the Free”, wordt het tempo vlot gehouden en krijgt het stabiele middenstuk meer en meer kleur mede dankzij de eerste echte vocalen (“Sanctuary” in de nieuwe Arnej Club Mix) en uitstekend getimede meevoerende beats (“Pandorum”, “Left of the World”). Ook de laatste drie tracks vormen samen een ingespeeld team, waarin de (seroton)innige Ronski Speed remix van “Sunride” de melodieuze climax van Sneijder’s zeer treffende “Away From Here” optimaal voorbereidt. De rodelantaarndrager had zeker mogen vlammen, maar door Alpha 9’s “Bliss” als afsluiter te nemen (en dus te kiezen voor ruimte en sfeer) is de luchtbrug naar cd 2 wel meteen prima gelegd.

Schitterend. Wonderschoon. Verrukkelijk. Hemels. Noem hoe je het noemen wil. Met de door Max Graham speciaal gemaakte, geestvervoerende intro mix van Filo & Peri’s prachtstuk “This Night” brengt de beste man niet alleen deze hele fijne plaat letterlijk je systeem binnen. Ook zetten deze tien goed benutte, warme minuten je meteen midden in de wondere wereld van ‘Cycles’, daar waar CD1 nog even de tijd nodig had om de boel op scherp te zetten. Vanaf het hierop volgende “Blackboard” van Mark Eteson, het schoolvoorbeeld van daadkrachtige, dansbare progtrance, gaat het rap. Clubby synths, lichteuforische deuntjes, solide baslijnen, tijdnemende breaks en ophitsende ontladinkjes geven de mix een energieke en zeer bekoorlijke vibe die lekker doorzet. Vooral de ruimtelijke break en dito climax van Protoculture’s (onthoud die naam) “Silver” is puur muzikaal goud, Zuid-Afrikaans edelmetaal welteverstaan. Maar hetzelfde geldt voor de intense Max Graham remix van Fadios’ “Speechless”, die met haar titel nogmaals het overheersend gevoel benadrukt: niet lullen maar smullen. Ja, ook deze ‘Cycles’ mix zal je ervaren, teruggetrokken in je eigen wereldje, als een muzikale roes kundig gecreëerd door de meester zelve. Toch lijkt er na een dik half uur met de ietwat cheesy riff in “Early Bird” even een kink in deze kabel te komen, maar het ‘Graham-esque’ verloop logenstraft deze vroege veronderstelling.

Vanaf het begin werkt de sublieme opbouw (met zeer zeker genoeg momenten waar de vonken vanaf spatten) alsware een muzikale dynamo die per track een accu oplaadt om op een geschikt moment compleet te ontladen. Een knallend tweede gedeelte ligt dan ook op de loer, maar zoals het Max en zijn kindje 'Cycles' betaamt, blijft het bij redelijk stevige, melodieuze progressive trance die nergens die accu compleet leeg trekt. De spanningsboog blijft dan ook intact dankzij prachtige breaks en dromerige, meesleurende beats en dat maakt het uitblijven van zo’n knallend slotstuk meer dan goed, of misschien nog wel beter. Toppunt is de immense, bijna ondraaglijke spanning gedurende Simmons & Blanc’s “Whatever It Takes” in de dan cruciale, aflopende fase van de mix. Het doel heiligt de middelen. En dat doel is een zinderend einde waarin “Godless” als lekker positieve weekmaker een levendige Estiva remix van de Funabashi classic “Daylight” kan laten excelleren. De nieuwe Nic Chagall (“Morning Light”) is dan eigenlijk de enige minder stralende plaat op deze verzamelaar. Maar als “Twilight Tonight” van de hand van (ja alweer) Arty (maar terecht!) wordt ingezet, gaat alle druk van de ketel en komen euforie en emotie voor een laatste keer op fan-tas-tische wijze samen. Mellowness all over the place. Samenvattend: Max Graham’s ‘Cycles’ is weer onmiskenbaar rond!

Score: 87/100


www.maxgraham.com
www.armadamusic.com


In dit filmpje doet Max Graham een boekje open over de plaatkeuze voor deze nieuwe Cycles.
Het mag duidelijk zijn dat de man doordacht en met veel gevoel zijn platen kiest en verwerkt in zijn mixen.