Q-IC - Eat This!

Ik weet niet meer precies wat de maand januari in 2007 ons landje allemaal op dancegebied te bieden had, maar één ding was zeker: dat jaar kende in de Belgische dancescene een onfatsoenlijk goede start. Januari stond daar in het teken van het albumdebuut van de Vlaamse techno/jump/tek audiomecanicien Q-ic. Zelden zijn de fans van de ‘Belgische beats’ zo positief verrast door een artiestenalbum, wat in de Belgische jump/tek kringen een nogal ongebruikelijk iets was toendertijd. Samen met zijn bende brede vakbroeders (breed in de zin van breed georiënteerd; beul Marco Remus natuurlijk uitgezonderd) bood hij op het bewuste album een ongekend collectief aan stijlen, waar elk nummer op zijn eigen manier wist te overtuigen en iedere samenwerking Q-ic’s veelzijdige sounds goed wist aan te vullen, zo niet verder uit te diepen. Vandaar dat deze gloednieuwe CD dan ook met trillende handen richting de juiste lader ging om snel opgeslokt te worden door mijn CD-speler. Gaat dit nieuwe album weer dezelfde gevoelens opwekken? Het lijkt vooraf een schier onmogelijke opgave. Alhoewel, we hebben hier natuurlijk wel met dé hokjesslopende ‘machine’ te maken.

What's cooking?

Dat er binnen drie jaar tijd aardig wat is veranderd in het Belgische harddance milieu moge duidelijk zijn. Ook Q-ic’s repertoire is sindsdien aan een verschuiving onderhevig. De soms onnavolgbare, eigenzinnige en vaak spitse Q-ic-techno is wat meer naar de achtergrond geraakt. Hiervoor in de plaats werd er een stevigere sound bekokstoofd. Voornamelijk zijn co-ops met Lethal MG (de “Punk Shock”, “Sirocco Rock” en “Coïtus Interruptus” vinyls), maakten dit de afgelopen jaren op een smakelijke manier helder. Die pittige aroma is nog steeds de basis voor het grootste deel van dit album, al doet Luc Byltiauw het dit maal dus grotendeels op eigen recept. Vaak wordt die stevige flavour op een specifieke smaak gebracht door het toevoegen van aparte ingrediënten uit de uitgebreide Q-ic keuken, wat weer opvallende creaties heeft opgeleverd.

Eat This! laat zich over het algemeen makkelijk verteren en als luisteraar ervaar je het op vele punten als een feest der herkenning. Veel nummers hebben dus logischerwijs dat typerende Q-ic karakter, maar ook het gebruik van lichtbekende samples slingeren hier en daar wat déjà vu momentjes aan, zeker bij degenen die al een tijdje meegaan. Zo zou je het openingsnummer “Zoom”, dankzij de samples, bijvoorbeeld kunnen zien als een nieuwe interpretatie van Zé MigL’s “Drunk Chicken” (wat ook gewoon netjes is aangegeven op het kekke kartonnen hoesje, waarvoor respect) en kent het hierop volgende “Insane” veel oudvertrouwde gekke bliepjes en geluidjes in een stevige ‘tek’ uitvoering, dé overheersende sound op eerste gedeelte van dit album. Titeltrack “Eat This” heeft met zijn ruwe, mechanische en klappende aard een fantastische recht-in-je-smoel-stijl en had zowaar niet beter betiteld kunnen worden. Op spoor 4 (“Do It Like We Do”) en 5 (“Fonky Ass Beatz”) komen we de eerste producties tegen welke al voor het verschijnen van dit album elders gecompileerd zijn, wat dus inhoudt dat (in tegenstelling tot zijn eerste album) niet al het nieuwe werk geheel exclusief is.

Een aspect dat wel weer terug is, zijn de samenwerkingen met bevriende artiesten. Zo is daar de veelbelovende collaboratie met Dr. Rude en Qatja S, welke tegenwoordig stad én land veroveren met hun Transfarmers pact. En gezegd moet worden dat hun “Turn Up The Bass”, met een nieuwe ’oude’ Franse tek-sound, hier erg goed bij boert. In dezelfde categorie zou je het lekker lijpe “Malfunction”, gemaakt met vaste studiomaat Lethal MG, ook goed kunnen scharen. “Move That Body” (met Chintoq) en de Max Walder remix van “Ride Me Baby” benaderen gelukkig ook eens echt een ouder, authentiek geluid waar we deze gasten van kennen. En zo mag je de tweede portie op deze CD grotendeels typeren. “No Flash” (een team-up met het hardjackin duo Kamikaze en Mr. Eyez) is naar mijn smaak nog steeds een gemiste kans, waar het trio zich voornamelijk heeft verslikt in de slappe vocals. Geen ‘Flash’ dus, maar wel een dikke flashback, want de originele versie van “Ride Me Baby” had zo op Luc’s eerste album kunnen staan. Deze donkere en op zijn eigen manier progressieve tech-plaat ademt de oude Q-ic uit zoals zijn verstokte fans het graag voor de kiezen krijgen. En wie herinnert zich nog de allereerste twee überdikke en toonzettende nummers gemaakt met Marco Remus? De nieuwste spruit uit deze gezamelijke koker heet “I Am Ready”: een lekker in het gehoor liggende, redelijk ingetogen en wat diepere technoplaat met een fijne ‘loop’ en een licht retro-smaakje. Slabbetjeswerk! Als exclusief toetje bevat dit album een energieke en er flink inklappende Q-ic remix van de oudeschool klapper “Stereo Murder”, geheel in de traditie van Q’s laatste bootleg werkjes. En dat gaat er na het 12-delige hoofdgerecht nog makkelijk in ook.

Check please!?

Hoewel je dit ongemixte album eigenlijk niet teveel naast zijn eerste moet leggen (tijden veranderen, evenals het geluid; het concept is anders), is het toch moeilijk dit niet te doen. Was Q-IC & Friends een overweldigende en brede verzameling aan originele, exclusieve nummers met elk een divers geluid, Eat This lijkt qua inhoud en impact in eerste instantie veel minder op zijn voorganger. Niet alleen is daar de verschuiving naar een steviger tek geluid, ook minder exclusieve tracks en een iets minder veelzijdigere verzameling aan echt verrassende nummers zijn hier hoofdzakelijk verantwoordelijk voor. Toch zijn er meer overeenkomsten dan je op het eerste gehoor zult denken. Nog steeds ontdek je na elke luisterbeurt nieuwe elementen en diepere lagen in Q-ic’s repertoire en vult ‘de machine’ het geheel op zijn eigen wijze prima in. Dat komt het luistergenot zeker ten goede, maar toch hebben we hier niet te maken met een vervolg met het kaliber van zijn voorganger. Fijnproevers met een brede smaak zullen ongetwijfeld flink smikkelen bij dit kwalitatief sterke 13-gangen-diner (zeker het tweede gedeelte), maar ook degenen die voor een snelle hap gaan zullen het eerste, meer Franse ‘tek’ (à la Q-ic!) gedeelte goed kunnen behappen. De algehele waardering neemt toe naarmate je dus meer en beter luistert. Alsof je een ingevroren maaltijd verorbert die je net hebt opwarmd in de magnetron: vaak smaakt het beter dan wanneer je het vers door je strot duwt!

Score: 80/100

www.q-ic.be
www.myspace.com/djqic