Verslag van Qlimax, 19 november 2005

Een verslag is naar mijn mening altijd erg afhankelijk van drugsgebruik. Allereerst is er de vraag of de schrijver drugs heeft gebruikt. Zo ja, dan hangt de ervaring van de schrijver af van hoeveel en wanneer deze drugs heeft gebruikt.

Waarschijnlijk kennen de meeste feestgangers het fenomeen wel: Je neemt vroeg je pil, en na een uur of 2 heb je je climax wel gehad. Je neemt een volgende, die logisch gezien minder goed werkt omdat een groot deel van de serotonine in je hersenen al is verbruikt. Dan ga je spacen, het euforische gevoel is weg en de enige manier om nog aan energie te komen is door pep te nemen.

De pep begint te werken en je gaat stampen. Het euforische gevoel vloeit langzaam weg en lachen wordt al moeilijker. Ben je je pep vergeten, dan zit je waarschijnlijk vanaf een uur of vier na binnenkomst al ergens op een bank of in een hoek uit te garen. De energie is ver te zoeken en de lichten lijken steeds vreemder te worden. Hoe langer je zit, hoe minder zin je krijgt om terug de dansvloer op te gaan. De stroom omlaag langs de trechtervormige gateways (erg intelligent geregeld inderdaad. ) naar de dansvloer begint te veranderen in een stroom omhoog richting de tribune's.

Dit is het moment waarop de gematigde drugsgebruiker op Qlimax de dansvloer raakt. Een derde van de feestgangers zit al op de tribune en begint in te kakken op het moment waarop de speakers beginnen een acceptabel tempo en basgevoel voort te brengen. De gematigde drugsgebruiker gaat enkel een paar keer per jaar naar een feest en heeft speciaal voor deze aangelegenheid veel moeite gedaan een gebruikershoeveelheid te bemachtigen. Beginnen met een jointje en/of wat bier is voor de gematigde gebruiker geen uitzondering.

Na een uur of twee á drie begint de blower in te kakken (voor alcoholgebruikers komt dit moment een stuk later) en besluit dat het tijd is voor 'iets sterkers'. De eerste fractie van een gram pep raakt de maagwand. Een uurtje later begint de energie te komen. Tijd voor een halfje X, om even later de dansvloer op te gaan. De klok reikt inmiddels al richting drieen. Eenmaal op de dansvloer aangekomen is het opvallend dat er steeds meer ruimte ontstaat. De glimlach breidt zich uit en de muziek begint te knallen. Tijd om echt los te gaan. Technoboy maakt zijn entree. Inmiddels is de tweede halve X flink aan het inkicken en doet het tweede bommetje pep ook al flink z'n best. Niets is mooier dan Technoboy op dit moment, met uitzicht op een gruwelijk optreden van DJ Vince. De glimlach reikt van oor tot oor en je gaat zo snel dat je je afvraagt waarom je benen nog steeds aan je lichaam hangen.

Het tempo gaat omhoog en het wordt tijd voor de climax. DJ Vince. Met hardcoreklassiekers laat hij het Gelredome dreunen als nooit tevoren. Niks weerhoudt ons ervan om Arnhem nog een laatste uur te doen beven. Kan het nog mooier?

Na zeven uur zijn we fysiek op, maar geeft de geest aan het nog wel even vol te houden. We blijven nog even plakken en een lieve bardame verschaft ons haar overgebleven sinaasappelsap. Vitamine C, das zo'n slecht idee nog niet. Zwevend en voldaan sjokken we even later (we zijn inmiddels al een half uur blijven hangen) naar de uitgang. We kijken nog even over de schouder om de lege maar vieze vloer van het Gelredome te bekijken. Tijd om op de fiets te stappen, om over een jaar weer terug te keren.