Verslag van Awakenings, 8 oktober 2005

Awakenings 8-10-05

Eindelijk! Na een periode van 8 maanden vervreemding van mijn grote muziek liefde “Technolientje”, kon mijn bijna onbevredigbare honger haar beats, breaks en beuken gestild worden.
Awakenings stond weer voor de deur en het menu beloofde ons een spektakel. De accommodatie was namelijk weer de westergasfabriek a.k.a. “de baarmoeder der technofeesten”. Als DJ’s waren o.a. Umek, Bart Skils, Tanaka en Mulero geprogrammeerd, voeg hierbij een zorgvuldig samengestelde groep technovragende liefhebbers die snakten naar een shot positieve vibes en decibels en de belofte van een topfeest is geboren.
Wizzard had het vervoer weer keurig geregeld en om 11 uur trokken we per bus naar De Gas. In de aanloop naar dit feest dwaalden mijn gedachte vaak af naar vorige editie die ik had meegemaakt (19 februari). De sfeer, de entourage, de muziek, de accommodatie alles was toen top, meer kon je eigenlijk niet verwachten van een technofeest. Eigenlijk bekroop mij ook een beetje het gevoel van: “kan het feest van vanavond eigenlijk wel op tegen zijn verwachtingspatroon?”. Ik kwam snel tot de conclusie dat ik er maar op 1 manier achter kon komen. Niet in deze trend denken en er gewoon vol in knallen! Na een vlot busritje kwamen we bij de Amsterdamse technotempel aan. Wat blijft het toch heerlijke ontvangst daar. Nauwelijks een rij, jasje dumpen in de locker en binnen vijf minuten stond ik met munten in mijn zak en een biertje in de hand te genieten van de tonen die Bart Skils door de speakers perste. Nadat de rest van onze 16 koppige groep mijn voorbeeld had gevolgd was het tijd om de voetjes eens van de vloer te laten komen De gevarieerde set van Skils bood daar alle mogelijkheid toe. Volgens velen van onze groep was Bart te vroeg geprogrammeerd, hij kon nu onmogelijk verzanden in teveel beukwerk en moest de opbouw van de avond bewaken. Dit is op zeker aan hem toe te vertrouwen, maar toch hadden wij hem liever wat later gezien zodat hij echt alles uit de kast kon trekken. Na Skils was het de beurt aan Funke (introductie gemist). Vond de platen behoorlijk te pruimen, maar kon toch niet tippen aan Skils.
Ondertussen heb ik even de zaal bewonderd en die was weer fijntjes aangekleed. Awakenings staat toch altijd wel voor veel spektakel, met het traditionele vuurwerk en veel lichteffecten, thumbs up! Dat de organisatie blijft zoeken naar een mogelijkheid ergens verbeteringen aan te brengen is ook duidelijk. De W.C in de chill was daar een duidelijk voorbeeld van. Wizzard had meteen het waanidee dat dit alles te maken had met zijn verslag van een voorgaande editie, waarin hij had aangedrongen op een ruimte voor toiletten aan die kant van de tempel. Wake up Wizzard…
Neemt niet weg dat die toiletten mij een wandelingetje of 15 richting de uitgang bespaarde, THNX Monumental (of moet ik toch Wizzard bedanken)!
Ok terug naar Funke. Was zeker niet de topper van de avond, maar kon mij toch wel bekoren met zijn minimale sound, zeker gezien het tijdstip van de avond. De met veel bombarie (RSPCT) aangekondigde Tanaka schroefde vervolgens het tempo iets op, maar bleef voor mijn gevoel vaak in de diepte hangen. Onze hoop was daarom gevestigd op Joemek! Vooraf had een blik op de timetable ons al geleerd dat het feest daar echt moest gaan losbarsten. De techno profeten onder ons kregen gelijk. Umek trok zijn scheur open en pompte machtige rauwe techno afgewisseld met up-tempo funky feestplaten de tempel in. Wat een geweldenaar! De door ons vaak gebruikte oneliner “Umek always delivers” werd weer eens bewaarheid. Al snel stond onze groep in extase de vibes op te pikken die de Sloveen ons aanreikte. Een dikke anderhalf uur werd op een weergaloze manier genoten van de beukende sound waar we na het opbouwende werk van de voorgangers ook zwaar aan toe waren. BD had zo zijn bedenkingen over de plaats waar wij ons op dat moment bevonden en kreeg het voor elkaar (weet nog steeds niet hoe) om iedereen zo ver te krijgen vlak voor een box te gaan staan. Toevallig was deze box de Ien Dales onder de boxen, Fucking huge dus! Enige vorm van verbale communicatie was vanaf dit moment niet meer mogelijk. Gelukkig was dit ook niet nodig. De zwijmelende onverklaarbare glimlachjes en beukende massa spraken boekdelen. Hier werd aan een behoefte voldaan, hier werd een honger gestild, hier werd genoten met hoofdletter G. Helaas moest ik wel toelaten dat er vanuit deze box een mannetje in mijn oren is gekropen die nog steeds niet gestopt is met fluiten, The bastard…
Jammer voor Arie dat hij dit allemaal heeft moeten missen, hij verkoos op dat moment fan te worden van the prodigy en bleef helaas hangen in een liedje : Outerspace.
Helaas komt aan alles een eind, dus ook aan de set van de held van de avond. De decks werden grif overgenomen door de Spanjaard Mulero. Ik vond dat hij net the edge mistte wat het verschil maakt tussen een topper en een goeie jockey, in ieder geval op deze avond. Toch was de sound meer dan de moeite waard. Op dit moment kregen de eerste mensen (waaronder ik) toch wel vermoeidheidsverschijnselen. Waar anderen ervoor kozen te chillen op de tribune ben ik met een voldaan gevoel huiswaarts gekeerd. Het pijpje was leeg, het had me ontzettend veel moeite gekost Umek bij te houden en daar ben ik veel positieve energie mee kwijtgeraakt. Hij had me met zijn sound de hele tent doorgeslagen en ik had moeite niet K.O. te gaan. Toen Mulero zo’n halfuur - driekwartier bezig was vond ik het dus welletjes, de benen wilde niet meer.
Schijnt dat de toegift er een was die het predikaat “Het betere ragwerk” meer dan verdiende, helaas heb ik dit dus moeten missen, maar jongens wat was dit een avond waar ik met een zeer goed gevoel op terugkijk.
Terugkomend op het begin van mijn verslag. Kon dit feest wel op tegen zijn verwachtingspatroon? Ik kwam tot de conclusie dat vergelijken eigenlijk niet kan en dat ieder feest zijn eigen verhaal heeft. Ook kon ik concluderen dat deze editie van Awakenings de boeken in gaat als zeer, nee, als meer dan geslaagd. Er is volop genoten van de inspirerende omgeving, het chille en happiness uitstralende publiek, de muziek en de showelementen. Monumental you did it again….
Rest mij niks meer dan de beuksquad te bedanken voor de onuitputtelijke dosis positieve energie die werd gedeeld met het publiek en de artiesten, maar natuurlijk niet voordat de traditionele awards zijn uitgereikt.

Ladieeeeeeeees and gentlemen the winners are:

De giraffe award: Dennis.
De “ik ben er wel maar je ziet me niet” award: Bernard
De cowboy award: Alex en Wim
De most dance award: Rene en Bert op de voet gevolgd door de rest van de squad.
De best dance award: zal wel voor Bernard zijn, as usual, al heb ik hem amper gezien.
De prodigy award: Arie
De speaker award: BD
De partyflock award: Arie, Rene, Dennis en Bert.
De gezeligheidsaward: de squad.

PEACE!

Mr.J.