Bron: The Observer
Op aarde is er een simpele regel: Waar water is, is leven. Maar in uiterste regionen van ons zonnestelsel, waar water bevroren is bij honderden graden onder nul, kan leven niet bestaan.
Dat is altijd een theorie geweest, maar wetenschappers mochten opnieuw nadenken. Een studie die deze week gepubliceerd is concludeert dat water oceanen gevangen kunnen zijn onder de bevroren oppervlakten van veel van de manen van Jupiter, Saturnus, Neptunes en Uranus.
In plaats te zoeken naar kleine groene mannetjes, denken wetenschappers bij NASA's Jet Propulsion Laboratory dat buitenaards leven kan bestaan in de vorm van microscopische zeewezens gelijk aan degene op de bodem van Aardse oceanen. "Elke plaats dat een vloeibare oceaan heeft is het waard in meer detail onderzocht te worden,", zegt Professor Carl Murray van de Universiteit van Londen's Astronomy Unit.
Er is al lang gedacht dat Jupiters ijzige maan Europa, wiens oppervlakte lijkt op de aardse polen, een oceaan kan bevatten, maar de nieuwe studie concludeert dat op zijn minst acht andere lichamen ook oceanen kunnen hebben klotsen onder een dikke buitenste laag van ijs. In aanmerking komen Jupiter's maan Ganymede en Callisto, Saturnse satellieten Titan en Rhea, en Titania en Oberon welke om Uranus cirkelen.
De theorie is gebaseerd op een wiskundig model dat kijkt naar de hoeveelheid interne hitte dat gegenereerd kan worden door de kernen van deze manen welke, als de Aarde, gesmolten kernen hebben. De hitte kan het ijs laten smelten of vrijkomen in de vorm van vulkanen of thermische ventielen en hete fonteinen.
Hitte wordt evenzo gegenereerd door radioactiviteit in de rotsen en - in sommige gevallen - door de getijdenenergie veroorzaakt door de maan's moederlichaam, zoals de grote planeten Jupiter en Saturnus.
Aangaande het model, genereren veel lichamen in het zonnestelsel genoeg warmte om een laag water te laten smelten. Het model voorspelt zelfs dat Pluto, de kleinste planeet om de zon een oceaan ondersteunt.
Er wordt gedacht dat Varuna, een asteroide die in de verste regionen van ons zonnestelsel cirkelt, genoeg interne hitte kan genereren om water te smelten.
De theorie kan veel mysteries verklaren dat wetenschappers verbaasd heeft laten staan. De Galileo ruimtesonde vloog langs Callisto in 1998 en detecteerde vreemde fluctuaties in het maans magnetische veld. De beste verklaring voor dit is een zout-water oceaan.
Gelijksoortige magnetische detecties zijn opgepikt van nabij Ganymede, de grootste maan in het zonnestelstel. Op Triton, een enorme maan draaiend om Neptunus, zijn enorme geisers gefotografeerd die door het gesmolten oppervlak erupteerden. Europa is bedekt met ijs dat gescheurd is in kanelen en ijsbergen.
Als de oceanen bestaan, zal het diepgaande implicaties hebben voor het idee van bestaan van leven buiten onze planeet.
Op aarde is er een simpele regel: Waar water is, is leven. Maar in uiterste regionen van ons zonnestelsel, waar water bevroren is bij honderden graden onder nul, kan leven niet bestaan.
Dat is altijd een theorie geweest, maar wetenschappers mochten opnieuw nadenken. Een studie die deze week gepubliceerd is concludeert dat water oceanen gevangen kunnen zijn onder de bevroren oppervlakten van veel van de manen van Jupiter, Saturnus, Neptunes en Uranus.
In plaats te zoeken naar kleine groene mannetjes, denken wetenschappers bij NASA's Jet Propulsion Laboratory dat buitenaards leven kan bestaan in de vorm van microscopische zeewezens gelijk aan degene op de bodem van Aardse oceanen. "Elke plaats dat een vloeibare oceaan heeft is het waard in meer detail onderzocht te worden,", zegt Professor Carl Murray van de Universiteit van Londen's Astronomy Unit.
Er is al lang gedacht dat Jupiters ijzige maan Europa, wiens oppervlakte lijkt op de aardse polen, een oceaan kan bevatten, maar de nieuwe studie concludeert dat op zijn minst acht andere lichamen ook oceanen kunnen hebben klotsen onder een dikke buitenste laag van ijs. In aanmerking komen Jupiter's maan Ganymede en Callisto, Saturnse satellieten Titan en Rhea, en Titania en Oberon welke om Uranus cirkelen.
De theorie is gebaseerd op een wiskundig model dat kijkt naar de hoeveelheid interne hitte dat gegenereerd kan worden door de kernen van deze manen welke, als de Aarde, gesmolten kernen hebben. De hitte kan het ijs laten smelten of vrijkomen in de vorm van vulkanen of thermische ventielen en hete fonteinen.
Hitte wordt evenzo gegenereerd door radioactiviteit in de rotsen en - in sommige gevallen - door de getijdenenergie veroorzaakt door de maan's moederlichaam, zoals de grote planeten Jupiter en Saturnus.
Aangaande het model, genereren veel lichamen in het zonnestelsel genoeg warmte om een laag water te laten smelten. Het model voorspelt zelfs dat Pluto, de kleinste planeet om de zon een oceaan ondersteunt.
Er wordt gedacht dat Varuna, een asteroide die in de verste regionen van ons zonnestelsel cirkelt, genoeg interne hitte kan genereren om water te smelten.
De theorie kan veel mysteries verklaren dat wetenschappers verbaasd heeft laten staan. De Galileo ruimtesonde vloog langs Callisto in 1998 en detecteerde vreemde fluctuaties in het maans magnetische veld. De beste verklaring voor dit is een zout-water oceaan.
Gelijksoortige magnetische detecties zijn opgepikt van nabij Ganymede, de grootste maan in het zonnestelstel. Op Triton, een enorme maan draaiend om Neptunus, zijn enorme geisers gefotografeerd die door het gesmolten oppervlak erupteerden. Europa is bedekt met ijs dat gescheurd is in kanelen en ijsbergen.
Als de oceanen bestaan, zal het diepgaande implicaties hebben voor het idee van bestaan van leven buiten onze planeet.
