Sommige mensen trekken dood en verderf aan. Mijn leven zit vol met ver-van-je-bed-verhalen. Dingen meegemaakt waar ik met geen mens over spreken wil en waar ik ook op het internet niets over los laat. Schokkende verhalen. Velen pleur ik wel op het net. Dit is er één van..........
Toen ik nog een heel klein meisje was woonde ik in een buurt met heel veel gescheiden moeders. Allemaal in de bijstand. Toen die tijd waren er vier meisjes; Marjolein, Manuela, Linda en ik. Altijd elkaar op zoeken, niet met en ook niet zonder elkaar kunnen. Ik was de oudste van de vier en nog niet eens tien jaar. Een hoop ellende en armoede. Toen we wat ouder werden en de knikkers waren ontgroeid en sigaretjes daarvoor in de plaats waren gekomen waren wij vaak nog bij elkaar. Steeds weer elkaar opzoeken en ook vaak ruzie. En toen ik die leeftijd van 13 had bereikt blowden wij vaak stiekem boven in de flat. Manuela en Marjolein het populairst van het stel en het meest in trek bij de jongens. Marjolein was er steeds minder bij omdat die een ander vriendinnetje had gevonden. Toen waren we dus nog met zijn drieën. Linda, Manuela en ik. Met zijn drieën zijn konden we niet. Altijd was er wel 1 de lul. Soms was ik dat, soms was Linda dat, maar Manuela nooit. Die werd immers door iedereen op handen gedragen door haar looks. En ik kan je vertellen, Manuela was ook heel erg mooi met haar mooie lange donkere krullen. Iedereen lag aan haar voeten. Met loop der jaren was het meer Manuela en ik geworden. We zaten immers ook op dezelfde school. En toen ik een jaar of vijftien was en Manuela dertien waren we twee handen op één buik. Elkaars schaduw. Waar ik was was zij. Waar zij was was ik. Altijd bij elkaar. Zo ontzettend hecht. Zo ontzettend veel aan elkaar hebben.
Manuela woonde inmiddels bij haar oma en ik ook bij de mijne rond die tijd. Vaak zaten we bij haar oma aan de tafel shaggies te roken. Privacy was er nauwelijks. Manuela kreeg nauwelijks zakgeld en ik altijd best wel veel. Ze was zo'n goede vriendin dat ik dit altijd met haar deelde, daar gingen we van op stap. Ieder weekend weer naar de discotheek. En ook mijn eerste grote feest was samen met haar. Toen was ik zestien en zij dus veertien. En op dat feest hebben wij ook voor het eerst gebruikt. Zo ging er een hele tijd voorbij waarin wij heel veel lol hadden en 's avonds Thunderdome cdtjes op haar kamer draaiden. Het ging heel lang goed.
Op een morgen, na ons wekelijkse discotheek bezoek -het was hartje zomer en we liepen met onze leipe kop met zijn tweeën buiten te zeulen- zei ik haar uit het niets;"Manuela ik ga je verliezen." Waar het vandaan kwam weet ik niet, maar het gevoel was zo sterk. Ik kan je zelf nog precies op de meter af de plek aanwijzen waar wij liepen in dat grasveld waar ik dat tegen haar zei. Het zit al een foto in mijn geheugen. Kan zelfs de struiken en de bakstenen van het flatgebouw die daar ook stonden nog tellen. En Manuela gaf als feedback;"Ach doe niet zo raar, je zal mij niet verliezen gekke." En daarmee was het verhaal af .
De tijd die volgde ging vrij snel en ik weet ook niet alles meer omdat ik in die tijd ook best veel XTC slikte. Maar Manuela kreeg een vriendje waar het mee uit ging en toen kreeg Manuela een ander vriendje. Een molukse jongen die ik niet kende. Manuela was toen veertien. Ze vertelde me op een dag dat hij haar sloeg en zelfs met een schroevendraaier op haar hoofd sloeg als ze niet deed wat hij zei en wilde. En zo heeft die jongen haar in Amsterdam achter het raam gezet. Nauwelijks veertien jaar oud!!!
Ik stond machteloos, ik heb gehuild. Een deel van mij weggerukt. Het deed mij zo pijn. Maar het verhaal gaat verder, veel verder..... Manuela kwam daar in Amsterdam na geruime tijd een jongen tegen. Brian heette hij. Ze vertelde me dat hij een leuke jongen was en goed voor haar was, maar Brian zat wel aan de heroïne en zo kwam ook Manuela in aanraking met deze shit. Nauwelijks veertien jaar oud. Ik was haar kwijt. Ik was mijn vriendinnetje kwijt. Ik wist wat heroïne was, want ook mijn bloedeigen broer was een junkie. Soms was er een periode waarin ik contact met haar had en soms ook lange tijd niet. Maar ik dacht wel altijd veel aan haar en als ik haar zag dan praatte ik met haar. Wilde haar zo graag helpen en ze zei ook altijd dat ze het ook wilde en dan was ze soms zomaar ineens weg. Deze Brian, die ik ook een paar keer heb gezien, was ook echt een hele aardige jongen. Ik weet nog heel goed dat Manuela haar vader op een dag bij mij voor de deur stond. Manuela was weer eens spoorloos (ze leidde inmiddels een zwervend bestaan met Brian in Amsterdam) en stond op de telex als vermist. Of ik misschien wist waar ik haar zoeken moest. Geen seconde nadenken en de trein pakken naar Amsterdam, want ik wist waar ik zoeken moest. Was immers samen een keer met haar en Brian een nacht wezen zwerven op de Wallen op zoek naar dope. Samen met hen basepijpjes gerookt (en zij daarnaast ook nog heroïne roken) in de metro en eruit gezet worden door beveiliging, maar ook op de Nieuwedijk. Anyway, ik dus in de trein naar Amsterdam en had haar binnen een uur gevonden in een louche hotel naakt op bed. Haar gezegd dat ze contact op moest nemen en verder kon ik helemaal niets. Ik stond machteloos. Ik huilde van binnen iedere dag weer om haar. Ik hield zoveel van haar. Manuela was een slimme meid en moest eruit daar waar ze in zat.
En Manuela werd 15 en 16, Brian was inmiddels out of the picture en Manuela hobbelde in haar eentje van tippelzone naar tippelzone door heel Nederland heen. En Manuela werd 17 en 18 en tippelde nog steeds volop voor haar dope. Niet langer meer door heel Nederland, maar gelukkig in Groningen. Zeg er inmiddels niet meer uit. Miste een groot deel van haar tanden, was meer dan 20 kilo afgevallen en haar mooie lange bruine krullen hadden plaats gemaakt voor één grote klit haren. En Essie en haar moeder lieten nog vele tranen. Vele pogingen ondernomen om haar te helpen en nog steeds even machteloos. In al die jaren die voorbij gingen waarin Manuela zichzelf verkocht voor haar dope heb ik contact met haar moeder gehouden. Die had het zo verdomde zwaar. Maar ook ik had het heel zwaar. Dit was zo bijzonder pijnlijk. Zo ontzettend pijnlijk. Emmers met tranen. Keer op keer Ik belde haar moeder regelmatig en ging ook wel eens bij haar langs Dan praatte ik met haar over hoe haar leven ging en hoe het met die van Manuela was. Zo jong als ik was, ik was wel degelijk een steun voor haar. Ik heb immers jarenlang zo dicht bij Manuela gestaan en kende Manuela door en door. Wat heb ik een tranen gelaten. Misschien nog wel meer om Manuela dan om mijzelf. Schrijnend gewoon.
En toen kwam er een dag. Nu vier jaar geleden waarop ik tegen mijzelf zei;"Es, je kapt ermee. Het heeft allemaal geen zin. Je doet nu al 6 jaar je best en het werpt geen vruchten af het vreet je alleen maar op. Ga voor jezelf." Vanaf die dag heb ik alle contact met Manuela verbroken. Wilde haar niet meer zien en heb ook geen traan meer om haar gelaten. Haar moeder belde ik nog regelmatig om te kijken hoe het met haar was. Met Manuela nog altijd hetzelfde. Maar geen traan meer van mij. Echt niet meer. Ik had het zo gehad en de moed opgegeven. Toen ik twee jaar geleden hier naar Hilversum ben verhuisd ben ik nog even bij haar moeder langs geweest en gezegd dat ik ging en dat ik nog zeker contact met haar zou blijven houden. En dat heb ik ook gedaan al was het niet veel meer. Soms hoorde ik van Linda of een andere vriendin dat ze Manuela had gezien en dat ze er nog altijd even slecht uitzag. Ik wilde niets meer met haar te maken hebben.
Vandaag belde ik mijn moeder om te vragen of ze had gestemd. Mijn moeder vertelde mij dat ze me vanmiddag al had gebeld en dat ze Manuela gister had gezien en dat ze er goed uitzag. "Ja vast mams, het zal wel." En toen ineens... "Ho wacht eens ff...als mijn moeder zegt dat ze er goed uit ziet dan moet dat eigenlijk ook echt zo zijn. Want dat is geen uitspraak van mams." Mams die Manuela altijd met argusogen bekeek zoals ze ook bij mijn andere vriendinnen deed. "Wat zei je? Dat ze er goed uit ziet? Meen je dat?" "Ja ze zei me dat ze bij haar oma zat en of je haar eens wilde bellen." Tien seconden nagedacht en gelijk gebeld. De eerste twee minuten gingen heel moeizaam. Het eerste wat ze zei;"Ik ben clean." "Hoelang al?" "Sinds december. " Zoals ik ben, ben ik natuurlijk in tranen uitgebarsten van blijdschap. Negen jaar heroïne en dan een half jaar clean. We hebben twee uur met elkaar gebeld. Misschien wel langer. Alsof ze nooit is weggeweest. Manuela heeft een lange weg nog te gaan. Heeft niemand meer om zich heen en weet niet waar ze het zoeken moet in de toekomst. Ik heb haar gezegd dat dat nu niet het belangrijkste is. Heeft inmiddels een kunstgebit (en tuurlijk moest ik haar ff pesten met kukident) waar ze erg blij mee is. Is weer twintig kilo aangekomen en wil me erg graag zien. En ook ik wil haar heel erg graag zien. Ik wil haar weer knuffelen maar weet ook dat ik het heel moeilijk zal hebben om haar weer te zien. Ik ben haar verloren destijds en heb hier ongelooflijk veel verdriet om gehad en dat weet ze. Dat heb ik haar vanavond ook meerdere keren verteld. Manuela heeft een lange weg te gaan en ook dat weet ze. Haar geheugen vertoont hier en daar kleine gaatjes heb ik gemerkt maar ik geloof wel degelijk in haar. Ik ben altijd haar vriend geweest en zal ook nu haar vriend weer zijn. Manuela weet dat ze bij mij niet hoeft aan te komen met iedere vorm van middelen die je geestestoestand enigszins veranderen. Dan is het gelijk over en uit. Dat is niets voor haar. Daar kan ze niet mee omgaan. Manuela was altijd een meisje wat altijd alles wilde, ook datgene wat ze niet kon. Dat moet ze veranderen en ik weet dat ze dat kan. Manuela is nu 23 en heeft de afgelopen 9 jaar in een totaal andere wereld geleefd dan wij dat doen en heeft een algemene kennis van nop. Weet niet wat de wereld te koop heeft. Heeft heel veel treinen gemist. Maar het is niet te laat. Het is nooit te laat.
Ik heb dus ook zeer schokkende foto's van haar, maar kan die scanner niet installeren. Is een ding uit stenen tijdperk. Ben inmiddels ook bij haar geweest en ze ziet er nog precies zo uit als voor ze aan de dope ging. Alleen heeft ze nu een kunstgebit. Ze is bijna tien jaar lang stil blijven staan en heeft nog steeds dezelfde smaak. Is nu 23 en wil niet naar school. Heeft ze geen zin in. Ik zie het eerlijk gezegd somber in. Heb haar nog een paar keer gebeld, maar ze was er steeds niet. Ze zei me toen ik bij haar was dat ze de escort in zou gaan zodat ze kan doen wat ze wil. Ze ziet niet in dat investeren in haarzelf middels een opleiding en werkervaring grotere vruchten afwerpt. Gedoemd om te mislukken. Helaas maar waar. En weer trek ik mijn handen van haar af. Sorry, ik heb lang genoeg voor je stil gestaan, maar kies voor mezelf. Ik kan geen vriendschap opbrengen, wat voor engel je dan ook bent. Ik heb die klotenwereld van toen vaarwel gezegd en wil niets meer van die ellende om me heen. Sorry.
